დიახ, დიახ, გეუბნებით, მეზიზღება და მეჯავრება გვერდითი ლოჟის ზეკაცი….

ტუჩები დაცინვით მეგრიხება…

ვიცი, რომ ეს ქვეყანა მხოლოდ იმას აღიარებს რაც უკვე იყო…

ხელში წვიმის წვეთები მიჭირავს, დავდივარ გახსნილ ჩემოდანზე და ფეხებს ვისველებ…

კლოუნადა, პანტომიმა და მოყვითალო ლიმონი ხომ ჩემშია, მაგრამ მაინც ყველაფერი პირობითია, ისევე როგორც დრო, სივრცე და მოძრაობა, მატერიაც კი პირობითია. ხალხმა არაფერი იცის ზუსტად, იგი მხოლოდ ფიქრობს, რომ ეს ასეა…

და მაინც, არ მენაღვლება რას მიწოდებთ, იმიტომ რომ უბრალო მკითხველი ვარ მოგრეხილი პენსნეთი…