You are currently browsing the monthly archive for November 2010.
სკოლის ტერიტორიაზე მანდარინის ქერქის სუნი აღმაგრძნებს და ვცდილობ ვწერო უსაქმურობისთვის ან იმ ხელოვნებისთვის, რომლის ფილოსოფიაც ჰესემ ორი რადიკალურად განსხვავებული „მონათესავე“ სულით დამანახა. მეც მინდა ჩემი ნარცისი/გოლდმუნდი ვიპოვო და „წვერშიჭაღარაგარეული“ მოვკვდე…
არა,არა! სიკვდილი არ მინდა, მაგრამ ვიცი, რომ პიროვნული კატაკლიზმები სადღაც დაბლიდან მოდიან.
ოთახში ღრუბლები შემოდიან, თითები ფუძეებიანათ ორთოგრაფიაში იკარგებიან. ვხვდები, რომ ჩემს ტვინში „ენების დიფერენციაცია“ საზღვრებს სცდება და ახალი, რადიკალურად განსხვავებული მუსიკა იქმნება. ციფრებს, ბგერებს და სიმებს ერთმანეთში ვურევ, ჰორმონები კი დეფორმაციას განიცდიან…
კაპები სულაც არ არიან „ტვინით უსქესოები“ ალბათ იმიტომ, რომ ყველაზე რთულად ორფეხები „განიცდიან“ სქესობრივ მომწიფებას. ეხლა სადაც განვისვენებ, 28 მაგიდა დგას, ყველა მაგიდას თავისი მაიმუნი უზის. ხოდა, ამ არსებების უმეტესობა „არარსებულ სექსზე“ ლაპარაკობს…
„განვითარებული ამფიბიები“ დგანან და ყვედრებ-ყვედრებით არიგებენ „ცოდნას“ ისე, როგორც „სალამსა და შურს“…
…დიდი ხანია მომენატრა ბიოლის კლოუნის ორგვარი გააზრება…
ქრონოლოგიურად დალაგებულ მაგიდებზე, ჩემ გუშინდელ გრძნობებს ორგია მოეწყოთ…
ღამდება და თითქოს ჩემივე გარსიდან ამოვდივარ, ვფიქრობ შინაგან და გარეგან ინტეგრაციაზე. მინდება საერთო ვიპოვო და ხელისგულზე მივიკრა, მაგრამ „მენტალური სხვაობა“ ხელს მიშლის…
„შინაგან ემბრიონებში“ გუგუნის დიფერენციაცია ხდება და მაინც მინდება ჩემივე სახლის მეშვიდე სართულზე, მდნარი წყლით შედედებულ ოთახში „ორგაზმული მუსიკა“ გუგუნებდეს და ისე მეღიმებოდეს, როგორც ასფალტზე გაწოლილი ლოკოკინების შეხედვისას…
მეშინია, იმიტომ რომ არასდროს მიფიქრია „შინაგან მიზიდულობაზე“…
მიზიდავს „თავისუფალი ვარდნით“, თითების ცეცებით და იმ ნისლით, სადაც გაღვიძებამდე ვეხვევი ხოლმე…
გაღიმების დროს სახე მეღრიჯება, შესაბამისად ისიც იღრიჯება, ხოდა ჩემივე „ცარიელი დაფის პირადი წერტილები“ ისევ შესავსებია…
Haus ohne Hüter 