94-დან-მე

Salvador Dalí – Hercules Lifts the Skin of the Sea and Stops Venus for an Instant from Waking Love, 1963

მოძრავი სიბრტყიდან ვგრძნობდი, რომ ჩემში ბავშვი უნდა გამეღვიძებინა, რომელსაც არც იმ წარსულში ეღვიძა, როცა ტონობით ვაშლს ვჭამდი ანთებული ღუმელის გვერდზე, რომლის „დუხოვკაშიც“ მარილიანი და ქერქიანი „კარტოშკა“ იბრაწებოდა.

დასტოპებული კადრივით მეჩვენება ყვირილი….ვარდნა….უკან მოხედვა და ჩემი იხვი ყულაბის ნისკარტი გაქუცული „პისმენი მაგიდის“ ფეხთან.

რკინის „კრაოტის“ ქვეშ მიყვარდა წოლა, როცა ღუმელზე „გარბუშკა“ იხუხებოდა. კედელზე დახეული „შპალიერი“ ეკრა და იქვე თეთრი ლამპა ეკიდა „გაიკით“, რომელიც წაუყვითლებდა.

მანდვე გახუნებული ყვითელი ფარდები ეკიდა, რომლის ქვეშაც თოვლის პაპა მანდარინებს და სათამაშოებს მიტოვებდა…

…..(ისინი ისევ კამათობდნენ, ოღონდ არაფრისგან და არავისგან არ მყოფდა ზღვარი)

ყოველგვარი შესტოპების გარეშე მახსენდება ვინი პუჰს რომ მიკითხავდა და პატარ-პატარა ლუკმებით მაჭმევდა ყველმოფხვნილ კარაქიან პურს, ლიმონჩაწურული ჩაით.

(Ya ya ya coco jamboo ya ya yea ……ya ya ya coco jamboo ya ya yea)

უაზრობაა, მაგრამ ბავშვობაში ინგალაცია რომ გამიკეთეს, თითქოს იმის სუნიც მახსოვს. მახსოვს როგორ ამაფარეს ცხვირ-პირზე გაყვითლებული აპარატი, ხელ-ფეხ, თავ-კისრის დაჭერით.

….უბრალოდ მახსოვს…ძილი…ძილი…ძილი.

მინდა ბავშვმა გაიღვიძოს და ისევ ყაროს ხურდაფულები იხვ ყულაბაში, რომლის ვარდნაც კადრებად მახსოვს…

მახსოვს მზევინარაც და პლიტის ყუთის მონიტორიც…. <3

და ბოლოს… გავიზარდეთ…
ჩვენ ზევსი გვამათრახებს…
ხანდახან პოსეიდონიც…
კრიშნა ექვსივე ხელით გვითათუნებს…

27.01.11

Steintreppe, Sonne und Mond

Study for a Backdrop, circa 1950

Ich bin die alte Steintreppe hinunter zum Fuss gestiegen, habe am Ufer gesessen und dem Wasser und den Tieren zugeschaut: da ein Mond, hier eine Sonne. Ich habe nicht getan, nur nachgedacht…

Die Sonne ist langsam untergegangen und über der Stadt iset der Mond aufgegangen. In den Häusern sind die Lichter angegangen….

Ich hatte das Gefühl, die engen Straßen und leeren Plätze erzählen sich ihre Geschichten…

მეძინა როცა ამელი ნოტომი ჰაინრიჰ ბიოლად მომეჩვენა?!

გუშინ მივხვდი, რომ ამელი ნოტომი ცოტათი წააგავს ჰაინრიჰ ბიოლს ან პირიქით, ჰოდა გადავწყვიტე მათი ნაწარმოებების „კატილინას წინააღმდეგ“ და „კლოუნის თვალთახედვის“ მიხედვით ამეწყო კოლაჟი.

Christel Arnold,Botin der Nacht

ჩვენ არ ვიცნობთ საკუთარ თავს. თითქოს შევეჩვიეთ ვიყოთ ის, ვინც ვართ,-ეს კი სულ სხვაა. რაც დრო გადის, მით უფრო ნაკლებად გვესმის, ვინ არის პიროვნება, რომლის სახელითაც ვლაპარაკობთ და ვმოქმედებთ.

მთავარი ეს არ არის. რა საფრთხე ჩნდება როდესაც უცნობის ცხოვრებით ვცხოვრობთ? იქნებ ასეც სჯობს – საკუთარი თავი შეგვძულდებოდა თუკი შევიცნობდით, ჰოდა ალბათ მწამს, რომ ზოგიერთი ცოცხალი მკვდარია, ზოგიერთი მკვდარი კი ცოცხალი.

-შენს თავს შორიდან უყურებ და ალბათ გიფიქრია რა ხდება, როცა სულის უფსკრულის სარკეში ჩახედვისას   უეცრად ცნობიერების უცნობ მხარეს აღმოაჩენ? შეგძულდება თუ არა თავი?

(თითქოს დიალოგს აკუტაგავა იწყებდეს წყვდიადში)

-შენი თვალები ეგზისტენციალურ უკმაყოფილებას ავლენს, ამიტომაც მინდა გითხრა, რომ შორიდან მაყურებელი ადამიანი (ამქვეყნად თითოეულისთვის ყველა შორიდან მაყურებელია) სხვის მდგომარეობას ან უფრო მუქ ან უფრო ნათელ ფერებში აღიქვამს, ვიდრე ის ადამიანი, ვისაც ეს უშუალოდ ეხება, სულ ერთია ბედნიერებას შეეხება ეს თუ უბედურებას, სიყვარულს, ჭმუნვას თუ შემოქმედებით მარცხს.

…უეცრად სიჩუმე ჩამოვარდა, ასეთი სიჩუმე იცის, როცა ვინმე სისხლისგან იცლება. ეს სიჩუმე მართლაც იცლებოდა სისხლისგან.

არა, არ შეიძლება განცდილი წამის განმეორება, მისი სხვისთვის გაზიარება და მაინც მიკვირს როგორ დამავიწყდა, რომ ნივთებს მომაკვდინებელი სანტიმენტალობა ახასიათებთ. ამის გამოა ანიმალური მელანქოლიის გამოხატვის საოცარი უნარი რომ დავკარგე, შესაბამისად მარიონეტებსაც ვეღარ ვაგებინებ, რომ კლოუნი მელანქოლიკი უნდა იყოს, თორემ კარგი კლოუნი ვერ იქნება, მაგრამ მათთვის გაუგონარია, რომ მელანქოლია მისთვის მომაკვდინებლად სერიოზული რამ არის…

კომბოსტო „ვნებას“ თრგუნავსო იძახიან, ჰოდა იმის წარმოდგენა, რომ ვიღაცას შეუძლია საბოლოოდ დათრგუნოს ჩემი თუ სხვისი „ვნება“, გულს მირევს, შეიძლება ამიტომაცაა წუმპიანი თხრილის დონეზე უფრო დაბლა მხოლოდ არხი როა.

გენიალური სექტანტები ისევ კამათობდნენ, მე კი მანდარინს ვფრცქვნიდი და ვხვდებოდი რომ ბინა უფრო მეტს ნიშნავს ვიდრე თავის მოტყუება, ალბათ იმიტომ რომ, არიან ბედისწერაზე მეტად მომთხოვნი, მბრძანებლური სახლები – მას პირველი შეხედვისთანავე დავმორჩილდი. იქ უნდა დავმკვიდრებულიყავი. ამ სახლის ნახვისთანავე მივხვდი რომ ეს იქნებოდა სახლი. მიუხედავად იმისა, რომ მთავრულ ასოებს არაფრად ვაგდებ, თავს ვალდებულად ვთვლი დავწერო სახლი, რადგან მას არასოდეს მივატოვებდი – ის მელოდა, მეც სულ მას ველოდი.

…დიალოგში მომწყვდეულებმა კამათ-კამათში შეისწავლეს წესრიგის აბსტრაქტული პრინციპების უფლებამოსილება, რადგან აუცილებელია ერთ რამეზე კონცენტრირება, სწავლა, თვითშეგრძნების ისეთ დონემდე მიღწევა, რაც უშუალობას დაგვიბრუნებს.

ჩემეული მინი კოლაჟი ბალზაკისა, ანუ სურვილების რელიგია

Christel Arnold,Königinnen

„სურვილები“ თავისი თავისადმი ერთგვარ რელიგიურ გრძნობას გვიღვიძებს, ჩვენს არსებაში სხვა ცხოვრებას ვცემთ პატივს; ამ შემთხვევაში „სურვილები“ უსაშინლეს უბედურებად იქცევა, უბედურებად რომელიც მოკლებული არაა იმედს…

მე ადამიანი კი არა „სახელი“ ვარ, უბრალო აბრა, რომლის „ქვესათაური“ მექანიკურად და ამასთანავე ვერტიკალურად გვეუბნება: „აქ შეიძლება კაცმა თვითონ წეროს“…

მეც ხომ უკვე ჯამბაზი ვარ, რომელიც თოკზე ცეკვავს უფსკრულის პირას…

ხოდა, წავალ მე ბროკენზე ვალპურგის ღამეს და ჩემიანებს მოვინახულებ. ისინიც ხომ საწამლავს ქმნიან, იდეათა კონცენტრაციით…

09.01.11