დასაქოქი ალუზია

Jacek Yerka

სამკუთხედი ოთახის შუაში გვამივით იდო, როცა ემოციები ელექტრონით დამუხტული ძაფივით გაუწყდა, ნაწყვეტები კი ღამემიკერებული დასაქოქი მარიონეტივით დატრიალებდნენ ალუზიას, რომელიც ლურჯმა „დამავოიმ“ ჩაუდო გვამივით გაფითრებულს და დაღმართზე მიმავალს პირდაპირ მუცელში, მკერდისა და კუჭის გასაყარზე…

ჰიპოპოტამების ნერვებს მარჯვენა, დასაქოქი ხელით ვეთამაშებოდი, თავი ნაცისტი მეგონა, მაგრამ „ჰიტლერს ჰერკულესისგან ძლივს ვარჩევდი“. გაორების დროს ყოველთვის ვფიქრობდი, რომ მაგიდებთან მსხდარ „გვერდითა ლოჟის ზეკაცებს“ ყვითელკბილება მეძავებივით მოუხდებოდათ ფალოიმიტატორები გარნირით, რომელსაც კაპები უმზადებდნენ, სანამ მოტვლეპილ თავებს გამოყოფდნენ ვაგინიდან.

ირეალურ ეროტიკასაც მოსწყვეტია ნოტები, რომლებიც „უმლაუტებივით“ მასხდნენ თავზე, თითქოს უტოპიური სოციალიზმი თავს იკლავდეს, მაგრამ კომუნიზმი თავზე გვეხვეოდეს, როგორც უხუცესებს ეხვევათ სტალინისა და ლენინის „ინტერნაციონალური ვალი“.

აი, ხომ ხედავთ სინონიმებიც იმსხვრევიან…

გასაჭურისებულმა ჰიპოპოტამებმა სუფლიორების ორიენტაციაზე თამაში ისწავლეს, მაგრამ მაინც არ იყო გზა სამოთხისკენ, სადაც ჯეიმს ენსორს ქრისტე შეყავდა  ბრიუსელში…

მეღიმება როცა მახსენდება, რომ ხულიო კორტასარსაც ჩემნაირი გადაბმული წარბები ჰქონდა და ისიც მთვრალივით წერდა, როგორც ათი საათის თმააბურძგნული მოჩვენება. მასაც ხელში ეჭირა საზოგადოებრივი ნაკვთები და მაინც აწუხებდა ეგზისტენციალიზმი, რომელიც ნალექიანი ვარსკვლავივით ბჟუნტავდა და ორად იჭრებოდა აფილოსოფიურ თანამედროვეობაში…

ქუხს თუ ფეთქავს არ ვიცი…

მაგრამ ვიცი რომ მოდიან, თან პირაპირ ჩემს ტვინში სახლდებიან და მერე კაკანებენ…

კაკანებენ სექსზე, გრძნობებზე და ბოლოს ისევ ემოციებად იქცევიან, რომლებსაც პრეტენზია აქვთ მიემსგავსონ მუსიკას.

(მუსიკა ისევ ასიმეტრიულად წყვეტდა ეროტიკის ძაფებს)…

ტანზე სიცარიელეს იხატავდა და ისევ უსასრულობამდე მიდიოდა,  ბოლოს კი გუგულის ბუდეზე გადაფრენას ისევ სხვა ასწრებდა…

მეორადი ემოციის 1/4

René Magritte-"Homage to Mack Sennett"

ფანჯარაზე მიტყეპნილ ეროტიკულობას თავზე ტომარა ჩამოეცვა, გვერდზე კი მთვრალი, ციტრუსის სუნათ აყროლებული „დეფორმაცია“ ედგა. ორივე მაგრიტის ნახატებს მაგონებდნენ, მაგრამ დუეტში ლაპარაკის შემდეგ, ისევ ვტოვებდი ლორწოვან კვალს, როგორც ლოკოკინის სამდღიანი მოგონება.

ნესტიან მაგიდებზე ისევ აწყვია უჯრედული კატაკლიზმები, რომლის ქვეთავებიც სკალპერდასმულ გვამებს მაგონებს, ცარიელს და პეპლის უპეპლო ჭუპრივით გამოფიტულს…

თოვლი ფოლკნერის გაურკვეველი ფანტაზიასავით გაფანტულიყო. ბავშვებს ხის ტოტებზე ცერა თითები გაეჭრათ, თოვლზე წითლად კლასობანას ცხრილი მოეხატათ, ქვის მაგივრად კი მანდარინს ისროდნენ…

ვიტრინის მინაზე მიტყეპნილი ძუძუსთავებივით სრიალებდნენ ემოციები მოზარდის ფანტაზიაში…

ოთახში გაკრული რელიგიებიც ნაღეჭი „კევებით“ იყო სავსე. ისინი თავისუფალი ვარდნით ამზადებდნენ დედამიწის საშოსთან მოძრავ, გაყინულ სიხშირეს, რომელსაც ჰიპოპოტამები აჰიგიენურ, მოტვლეპილ თავებზე გამჭოლი მზერებივით იკრავდნენ…

ბარტონის ნახატები ტუჩებს ლურჯი მელნით იღებავდნენ, თვალებს კარკლავდნენ, თმებზე ყვავებს იწებებდნენ და რიტმულად ფიქრობდნენ უგემოვნობაზე, რომელიც ზოგჯერ საზოგადოებაში ინტეგრაციის ერთ-ერთ მიზეზად მეჩვენება…

სიკვდილი ისევ აკაკუნებდა გაფითრებული სახით, მე კი მეგონა, თითქოს ვუდი ალენის „კანგადაკრულ“, ნაკვთებჩაყრილ სახეზე კარტოფილები ამოდიოდნენ და ფსიქოთერაპიაც პირდაპირ ყვითელი ჯადოქრის კარზე მთავრდებოდა…

კარებთან ჭუჭყიანი ჩვარი ეგდო, ზედ გამხმარი პურის ნამცეცები ეყარა… კატების კნავილი ისმოდა…ბოლოს ისევ გამახსენდა ჩვიდმეტი იანვრის „სამჯერჭორფლიანი“ ემოცეიები:

მოხეტიალე მზერები. ზეპპელინიანი მზერები. ჭორფლიანი მზერები.

მთვარე ჩავიდა. ისინი ჯერ კიდევ ელოდნენ ყველა პასუხს.

ტყუილად ელოდნენ. მათ ჭორფლებზე თავიანთი პასუხები ეყარათ.

მათ ერთმანეთი ჰყავდათ, ან გვყავდა.

იატაკი წვიმით იყო გაჟღენთილი. ნაბიჯები რბილად ეცემოდნენ.

მთვარე დილით.მთვარე ღამით.

ბგერებზე შემოხვეული ადამიანები.

სხეულის მეორე სართულზე მუსიკა ისევ ირთვებოდა.

ლა ლა ლა.ლალალალა…

მხატავდნენ. ბოლოს თითქოს ისევ მე ვხატავდი.

გალუჯდა.გაწითლდა.გამწვანდა.

ულვაშები აეპრიხა, ოღონდ ვერტიკალურად.

შეეშინდა.

ფეხები ქრებოდნენ, კედებით. ლურჯებით. წითლებით. ყვითლებით.

…. თავისქალაზე ისევ ეხატა, ფრთები ღილებით!