***

ბნელ ოთახში სიგარეტს სიგრეტზე ეწეოდა, წიგნები აქეთ-იქით ეყარა, ყოველ კუთხეში დაცლილი ჩაის ჭიქა იდგა, ჭაღზეც ანგელოზები ჩამოკიდებულიყვნენ, დემონური ფერებით და ადუღებული ლოცვებით. ამდენი უწესრიგობა დაბნეულ სახეზეც ეტყობოდა, მაგრამ ეს ყველაფერი მაინც უზარმაზარი ილუზიური წესრიგის სუნად ყარდა. მოგონებები კადრებად დაეხარისხებინა, მაგრამ იმდენად უწესრიგოდ ალაგებდა გონების თაროებს, რომ ძებნის დროს უხერხულად არეულ შიგნეულობას ვეღარ პოულობდა და ისევ საკუთარ „მეში“ შესახლებულივით გრძნობდა თავს. კითხულობდა რემარკს და ვერ გაეგო, რატომ სძულდა მას ქალები, რატომ ხარშავდა ადუღებულ სისხლში მათ ხორცს და ბოლოს ისევ ჩრდილებად მოგვივლენდა, აი ისე, თითქოს ჰაეროვან პერსპექტივას იყენებს და შიგნიდან გაცხელებს, ფილმის კადრივით სათითაოდ გშლის და მერე ისევ არეულად გაწებებს ერთმანეთზე.

ფანჯრის რაფაზე შემომჯდარიყო და საღამოს კაბებში გამოწყობილ მონაზვნებს უყურებდა, აი იმათ, საათსში ორ დოლარად, რომ აკეთებენ „კარალევსკი“ მინეტს და ბოლოს „მედიატორებისგან“ შეწყალებას და წესრიგით აყროლებულ მიტევებას ითხოვენ. თავში კადრები ნელ-ნელა ეცვლებოდა, აწმყოს გასაყარზე იდგა, თითქოს ბავშვობაში გადასასვლელ კიბეს ხატავდა იმ ჭაში, სადაც ქრისტე ცხოვრობდა, კეთილი, წვერმოშვებული ადამიანი, ჰუმანური თვალებით და “ანტიირეალური” მოგონებებით.

ბნელოდა, ოთახში საშინელი უჰაერობა იყო, ხოდა ჩაიცვა ჭუჭყიანი კედები, ჩამოფლეთილი ჯინსი, ლაქიანი მაისური და ბარბაც-ბარბაცით გავიდა ქუჩაში. ღამის ქალების/კაცების სახეებს გამჭირვალე, მძიმე სიცარიელით სავსე თვალებში ინახავდა, რადგან ადუღებულლოცვებიანი ანგელოზებისთვის ენახებინა, როგორც ფილმი, ზანტი კადრებით…

გასულ წლებს არ აღიარებდა, რაგდან აჟრიალებდა იმის გახსენებაზე, რომ თეოსოფოსივით დოგმატურ ცხოვრებას სწავლობდა და ბოლოს მაინც პედანტად რჩებოდა. ახლაც ორ ფეხზე დადიოდა, მაგრამ სჯეროდა რომ ოთხფეხა, სათვალიანი ცხოველი იყო, ვერტიკალურად „დაცურებული შიფერით“…

ვერ ვიტან ედგარ პოს, მეზიზღება მისი ლამაზი უბედურება,“ მაჟრიალებს“ მის ფერად სულიერ ტკივილზე, გული მერევა ლამაზ გვამებზე, ნაწილებად ვიშლები და ლურსმებით მევსება შეშუპებული ტვინი მის დაჩეხილ, გულუბრყვილო და საფლავის ქვით დაბეგვილ სიკვდილზე, რომელიც საზიზღარი, მაგრამ აღმაგზნები სექსუალობით მიყოფს ხელს სულის შარვალში, სადაც ეროგენული ზონები წამიერ ორგაზმს განიცდიან, ადუღებული ლოცვებით…

მიხვეულ-მოხვეულ, ვიწრო ქუჩებში მეძავები გაუპარსავ ფეხებს აღტაცებით ანახებდნენ და დაუვიწყარ „მამაქალურ“ ღამეს ჰპირდებოდნენ. ექსტაზში ისე ვარდებოდნენ, გეგონებოდა, ჭაობში ჩავარდნილ თეოლოგებს აჯავრებდნენ, ციური სიმბოლოებით.

მგონია, თითქოს ნავზე შესკუპებული, ჩრდილებით სავსე მდინარეს მივყვები. აი იმ ჩრდილებით სავსეს, წყალში ამოზრდილი, მსხვერპლშესაწირი ხეები რომ ისრუტავდნენ, რადგან ნაკუწებად ექციათ ბავშვობა, კაუჭზე ჩამოკიდებული ორი ფორთოხლის კოლაჟით.

მე არ შევქმნი სიცოხლეს, ლორწოვანი კიდურებით, ისევე როგორც ცეცხლწაკიდებული ბალახი ახდენს სულიერ ნიველირებას განადგურებულ, ჭიპლარგადაჭრილ ნაყოფზე…

[სხვა დრო, სხვა სივრცე, დრამის ხმა, გაფშეკილი ფეხები, გადმოკარკლული თვალები და ნაკურთხი სისხლი…]

ბნელოდა. ქუჩას დაბოლილივით მიუყვებოდა. ზურგჩანთა „სალმითა და შურით“ გაევსო, თითქოს იქვე ვაგზალზე, ბითუმად დაერიგებინოთ წმინდა წყლით ნაკურთხ ბოშებს, რომლებიც დიდი სიამოვნებით შეხვრეპდნენ შენ სისხლს, რომლის ფერიც დღემდე ვერ დაუდგენიათ, ვერც უფრთო ანგელოზებს ქრისტესთან და ვერც დედამიწაზე მცოცავ „მედიატორებს“, რომელთა დემონებიც ჯოჯოხეთური ხმით გალობენ. ისინი მიირთმევენ სკალპერდასმულ ფსიქიკას და ნირვანას უახლოვდებიან ანგელოზებით, რომელთა პროფილიც კარავიევ ფაგოტის წაგრძელებულ პროფილს მაგონებს…

…ცენტრალურ ქუჩაზე გასულმა, თვალები დამთხვეული მავანივით დახუჭა და გამჭირვალე გიტარაზე დაკვრა დაიწყო. უხმო მუსიკა მთელ სხეულში „ბობო-ქარივით“ უვლიდა და კიდურებს უცახცახებდა, აი ისე, როგორც ჰაერში მოქანავე ფრანის ხერხემალი ცახცახებს…

იქვე, პატარა სკვერში შევიდა, გამჭირვალე გიტარით ხელში. ღიღინებდა, მუსიკას გრძნობდა, კანკალებდა, ვერ გრძნობდა მიწას, მოძრაობას, სივრცეს, მატერიას… თვალები გაახილა თუ არა, ხის სკამზე მიწოლილი, გაყინული მოხუცის გაშეშებული, უძრავად მოღიმარი თვალები დაინახა, მიუახლოვდა და თითებით შეიგრძნო გვამის სიცივე, რომელმაც სხეულის უჯრედები ნაწილებად დაუშალა, თითქოს ლოკოკინა ყოფილიყოს და ზედ სადისტ და თითქმის თვითმკვლელ ბავშვებს მარილი მოეყარათ…

მიყვარს ბიოლის ორმაგი პოლიტიკა: რელიგია და თვითმკვლელების პოლიტიკა, რომლებიც ერთამენეთში ისე იზილება, თვალწინ ჯგუფური სექსი წარმოგიდგება, სადაც ხალხს ტრაკზე დიდი ასოებით „ნაციზმი“ აწერია. ამ წითელ წარწერას კი რეტდასხმულები ხორკლიანი ენებით დინჯად ეფერებიან…

ბნელ ოთახში დაბრუნებულმა, გარემო მოხუცის გვამში გაჯერებული სიცივით მორწყა. მიბნეულ-მობნეულ ოთახში ისეთი სუნი იდგა, თითქოს ისევ ცვლიდეს კაპიტალიზმის ბურჟუაზიულ წყობილებას კომუნიზმის ინტიმური ხლართები, დასაქმებული მონებით.

აბაზანაში შევიდა, გვამის სიცივე ტანიდან ჩამოიბანა, მაგრამ თითის ბალიშებში ისევ გრძნობდა სუსხს, ფითრი მოგონებებით…

გონებადასვენებულმა კი მოთმინებით ითამაშა, ჭაღზე ჩამოკიდებული დაწნული თოკით…

13.05.2011