You are currently browsing the category archive for the ‘ბავშვობა’ category.
Samuel Higley
სიგარეტის სუნად აყროლებულ ოთახში მდედრებს ფეხები ფარგლისებურად გაეჩაჩხათ და გაყვითლებულ ფურცლებზე ოდეკოლონის სუნად აყროლებულ მამრებს ასოებს ძირში აჭრიდნენ, რადგან აღარ უნდოდათ ახალ თაობას „ჯოხებზე მოხტუნავე გოგო-ბიჭები“ რქმეოდათ. მეც სიგარეტს ვეწეოდი და გულში ისევ ჩამოხეულ ფარდაზე ნახმარი ბუზივით მიგდებული მეგობარი მახსენდებოდა, მუსიკას ვენებში, ფალოიმიტატორიანი მეძავივით, რომ იჩხერდა.
გუშინ მასწავლეს ტვინის თითებით სტიმულირება, მაგრამ ისევ მეძინებოდა. მინდოდა დამევიწყებინა, ბავშვობაში მამა რომ მაკლდა, რომელთან ერთადაც უბრალოდ უსაფრთხოდ გავისეირნებდი, ყოველგვარი დედააფეთქებული ფიქრის გარეშე, მაგრამ რა? რა და მამრობითი სქესი შემჯავრდა, ჩემი თავი შემზიზღდა და ზოგადად ყველა გამოლეღვებული ასოწამომხტარი მამრი ცარიელ, დამდნარი ლეშით აყროლებულ უდაბნოს მახსენებდა. მდედრები კი მეცოდებოდნენ, დილით ადრე, ბანჟგვლიან არსებებთან ერთად, რომ იღვიძებდნენ და ხელებს წამომხტარ „იარაღზე“ უთათუნებდნენ, ხოდა ყოველთვის მიკვირდა, რატომ არ იყო ჩემ გარშემო ყველა ქალი ლეზბიანკა.
ბავშვობაში ყოველთვის მაღიზიანებდა „ძმაკაცები“ ამაღლებული ფანტაზიით, რომ დღნავდნენ ნაცნობ გოგოებს……….. ბოლოს ფანტაზია ჩემშიც იღვიძებდა, მაგრამ მხოლოდ სარკეში ჩახედვისას ვუყვებოდი, ქრცვინისსიფათიან სქელწარბა ბავშვს, რომელიც “Haus ohne Hüter* “-ში ცხოვრობდა.
….გერმანული ენის რიტმი აღმაგზნებს… ვუსმენ ლაკრიმოსას, სულიერ ორგაზმს განვიცდი და ბავშვობაში, ჩემი სტიქაროსნობის პერიოდი მახსენდება. ეკლესიიდან, რომ მოვიდოდი, მშვიდად მეძინებოდა ხოლმე, მაგრამ არასდროს მშორდებოდა დაჩხვლეტილი ფიქრი, თითქოს შინდისფერ ანაფორაში გამოწყობილი მამაო, შუა მარხვის დროს უმ ცხვარს წაწვეტებული კბილებით გლეჯდა და მე სიბნელეში დაკარგული, ზეციდან ვუყურებდი.
ოდესმე გიგრძვნია თითქოს გაქრობა დაიწყე და მალე გამჭირვალე გახდები?
არანაირი მიზეზი არ მაქვს წავიდე, მაგრამ მინდა „ოთახი“, სადაც ბევრს მოვწევ, თავში მცოცავ სიახხლეებს შევიყვან, დავიღლები, განვითარდები და მონატრებული, 2-3 საათით დავბრუნდები „ბუხარში“. მერე წავალ და ისევ „ოთახში“ ვიცხოვრებ, „უცხობგეროვან“ საზოგადოებაში, კი არა და „ბომჟებში“…
დაბოლოს, მაგრიტის დაბოლილი ემოციებივით მახსენდება, ბავშვობაში მაცივარი რომ გავაღე, საყინულეში მთებივით ასვეტილ, ჯერ კიდევ კომუნისტურ ლოლოებს ენა, რომ დავადე და შემდეგ ახალი დაგდებული კნუტივით ავბღავდი… მერე დახმარებაც მოვიდა და ყინულებს ჩემი ენა „მშვიდი წყევლით“ ააფხიკეს…
___________________________________
Haus ohne Hüter – უკაცო სახლი (გერმ)
15.07.2011
Eyes of ancient dirt
მაგიდის ქვეშ საკუთარ თავს შაშს ვეთამაშებოდი, როცა კარებზე ვიღაცამ დააკაკუნა. მაშინვე მივხვდი, რომ ვინმე მსუქანი და ფომფლო იქნებოდა, ნეგატივში ვხედავდი მისი ხელის დონდლო მოძრაობას. მაგიდიდან გამოვიხედე და დავინახე კარების გასაღებად წასული ბებო. ყველაზე მეტად ოჯახის წევრების ყურებამდე ღიმილმა და გაქვავებულმა მოძრაობამ გამაკვირვა.
მაგიდის ქვეშ ვერტიკალურად წამოვწექი და შაშის თამაში განვაგრძე, მაგრამ ჩემი ყურადღება ბოხბოხა, ბოყინისმაგვარმა ხმამ მიიქცია. უცებ მეც დავსტოპდი და გონებაში კადრები გადავანაწილე, ცალი თვალით მაგიდიდან გამოვიხედე, მეორეთი კი შაშის დაფას ვუყურებდი. დავინახე როგორ შემობაჯბაჯდა ოთახში რაღაც მრგვალი მასა და დაიბუყბუყა: „აბა ღიმილი, ღიმილი დამანახეთ ქანდაკებებო!!!“. უცებ ისე გამაჟრიალა, თითქოს სათითაოდ მპარავდნენ მოგონებებს, მატლივით სრესდნენ და ჯიბეში მიწყობდნენ. თითებმა მოძრაობა დაიწყეს, შაშის დაფაზე ისე ვუკრავდი, თითქოს სამაელი მიმღეროდა საბავშვო ბაღის ჩაბნელებული ოთახიდან: „ჩამოკარ სიმებზე! თორემ დრო ილუზიას წაგართმევს და ხელში ისევ ოჯახური მატერია დაგრჩებაო“…
ქრცვინივით აცახცახებული შაშის დაფაზე ვუკრავდი. მუსიკაში ათხაპნილი ვიყავი, როცა დამიძახეს და დიდი ხვეწნა-მუდარით გამომიყვანეს მაგიდის ქვეშიდან. დედამ ზღარბივით აბურძგნული თმები ხელით გამისწორა, ღიპზე მოტკეცილი მწვანე მაიკა მუხლებამდე ჩამომიწია და მეც „ყურებამდე ღიმილზე“ დამაპროგრამა. უცებ ის მრგვალი მასა ჩემთან მოვიდა და ცალი წარბი ისე აწია მაღლა, კინაღამ შუბლს ააცილა. ძალიან შემეშინდა, მაგრამ მაინც ვიღიმებოდი, რა მექნა, დაპროგრამებული ვიყავი.
ამ მრგვალ მასას კისერზე რაღაც შავი აპარატი ეკიდა, ზედ თეთრი ასოებით „Polaroid“ ეწერა. მე ისე შემეშინა დედას ფეხებზე მივეკარი, ეგ შავი აპარატი კოსმოსური გამანადგურებელი მეგონა, აი ისეთი, „გრენდაიზერში“ ბოროტ გმირებს, რომ ჰქონდათ ხოლმე. შეშინებული და ხმაჩახლეჩილი ჩუმად ვკითხულობდი, ვინ იყო ეს მრგვალი არსება. ბოლოს დედაჩემმა მითხრა: „შვილო, ეს კაცი მესურათეა და თუ გაღიმებული არ იქნები, იღლიის ქვეშ „კნოპკა“ აქვს, დააჭერს, ის მსუქანი ხელები უშველებელი გაუხდება, დაგიჭერს და „მეშოკში“ ჩაგაგდებსო“… ისე შემეშინდა, ამ ჩემ ისედაც დაბერილ ტუჩებს, როგორც შემეძლო ისე ვწელავდი, რომ ჩემი შიში არ შეემჩნია იმ აპარატიან, მსუქან კაცს.
რამდენიმე წუთის შემდეგ, მრგვალმა მესურათემ მთელი ოჯახი ჭადრაკის ფიგურებივით დაგვაწყო და ჩასუქებული თითებით გვანიშნა გაიღიმეთო. მივიხედ-მოვიხედე და დავინახე ყველა გაშეშებული იდგა, მხოლოდ ტუჩებს ამოძრავებდნენ. მეც გადავწყვიტე გემრიელად გამეღიმა და ისე ავქაჩე ტუჩები, რამის ხორხი ამომივარდა.
მრგვალი არსების აპარატი ისე განათდა, კინაღამ დავბრმავდი. აი მაშინ კი ვიფიქრე, უკვე გაგვანადგურა-მეთქი, მაგრამ თვალები რომ გავახილე, დავინახე იმ შავი აპარატიდან ჩვენნაირი არსებები გამოვიდნენ, ოღნდ ბრტყელები იყვნენ და აღარც ტუჩებს ამოძრავებდნენ. გაკვირვებული შევცქეროდი მესურათესაც და იმ კოსმოსურ იარაღსაც, ჩვენი კლონი რომ დაამზადა.
ჭადრაკის დაფიდან გამოსულებმა, კოლექტიურად გავაცილეთ მესურათე. სიცილით ვკვდებოდი ეს ჩამრგვალებული კაცი გორაობით, რომ გავიდა კარებიდან. მე კი ერთი სული მქონდა, როდის ვნახავდი ჩვენ კლონებს და როდის შევეხებოდი ჩაპუტკუნებული ხელებით.
მესურათე, რომ წავიდა კლონების ნახვა მოვისურვე, პაპამაც ოთახიდან სიბრტყეზე გაშლილი ჩვენი ორეულები გამოიტანა და გამაფრთხილა არ დაკუჭოო. მეც დავუჯერე, მეგონა თუ ფოტოკლონებიც დაიკუჭებოდნენ, ჩვენც რაღაცა მოგვივიდოდა, ან დავიკუჭებოდით, ან უფრო უარესი-დავიხოცებოდით…
* * *
ბავშვობაში ყოველთვის ვიცოდი, რომ „შიფერი მქონდა დაცურებული“, ხოდა შევძვრებოდი ხოლმე ჩემი რკინის „კრაოტის“ ქვეშ, კედელზე ვხატავდი, წიგნებს ვათვალიერებდი, მაგრამ ყველაზე მეტად ჰაერთან ლაპარაკი მიყვარდა. დავჯდებოდი და წარმოვიდგენდი თითქოს გამჭირვალე სფეროში დიდი სამკუთხედები ეხატა. ყველა სამკუთხედს უზარმაზარკბილებიანი პირი ჰქონდა და მელაპარაკებოდნენ…
_(სამკუთხედი) შენ მეძახდი აბაზანიდან?
_(მე) არა, ონკანი იყო წითელი ტუჩებით…
_ის წაქცეული ვინღა იყო?
_არ ვიცი, ალბათ მე, წინა ცხოვრებაში…
_შენ ახლაც წაქცეული ხარ…
_ნეტა რის იმედზე ვარ?
_არ ვიცი, ალბათ გგონია თვითონ მოვა ბედნიერება…
_ჩამოკარი გიტარის სიმებზე, ჩამოკარი!
_მეშინია აკოლადა არ გამიტყდეს, ან გრიფი არ გადამეყლაპოს…
_შენ უკვე გაშიშვლდი…
_მერე რა, მე ხომ ნუდისტი სპლიყვი ვარ?!
_მაჟორული აკორდები მინორულში გერევა…
_აი დარდი, სეპტაკორდებიც არსებობენ…
_იცოდე ცოცხალი წარსული არ არსებობს, გარდა ფურცლებზე შემორჩენილისა…
_სულით მეძავი ხარ და ნუღარ მემუქრები…
_გესმის მუსიკის ხმა?
_არა! მე მხოლოდ ღიღინი მესმის, მაგრამ შემიძლია ვირის ყროყინიც ვუწოდო…
_ცხოვრებაზე გაბოროტებული ხარ…
_ანუ ვერ გიტან!
_ფოტოაპარატს ობიექტივი გაუტყდება…
_მე უკვე ფუნჯს დავუმეგობრდი…
_ცივი ხელთათმანები გაიხადე, თორემ ფრჩხილები გილურჯდება…
…გავედი სამზარეულოში და მაცივრის კარები ჭრიალით გაიღო…
* * *
საბავშვო ბაღი…სკოლა… ჰო,ახლა უფრო ორჯერშიფერდაცურებული ვარ…
მეხუთე კლასში ვიყავი პირველად ფიზ-კულტურა, რომ ჩაგვიტარდა. ჩვენი პარალელური კლასის მასწავლებელი დაბალი, გვაჯი კაცი იყო. მაგ დროს ერთი ფსიქოლოგი მუშაობდა ჩვენ სკოლაში. უფროსკლასელები გვეუბნებოდნენ <ეგ ქალი მაგარი ძუკნაა, სექსზე გიჟდებაო>, ხოდა სპორტულ დარბაზში, რომ ჩამოვიდოდა , მაშინვე ჩვენი პარალელური კლასის მასწავლებელთან მივიდოდა, შევიდოდნენ ოთახში და კარგა ხანი არც გამოდიოდნენ. ჩვენც მეტი რა გვინდოდა, ჩამოვჯდებოდით ხის, დამტვრეულ სკამებზე და წარმოვიდგენდით, როგორ ხდიდა ის დაბალი, გვაჯი კაცი შარვალს ჩვენ ფსიქოლოგს…
* * *
სიცარიელე…
ტარხუნა…
მჟაუნა…
ალუჩა…
ხის კაქტუსები…
24.04.2011
Michael Pacher
იმ წელს, როცა მამა მომიკვდა, ორიენტაციადაკარგული დეპრესია მქონდა, უფრო სწორად სიკვდილი კი არ იწვევდა დეპრესიას, დეპრესიული ადამიანების წრიალი უფრო აღაგზნებდა ნერვულ უჯრედებს, რომლებიც ზედმეტი ემოციისგან პირის ღრუს კვირტებივით იშლებოდნენ, მერე კი ისევ ფეხს იდგამდნენ და ბოლოს უფრო დაშლილები მიდიოდნენ „ეკლექტიზმში“…
მაგ დროს შემიყვარდა „არარა“, შემძულდა ეპოქა და სქესიც, მხოლოდ უსქესო კაპები მიზიდავდნენ, მდნარ საშოზე აფარებული ბრჭყვიალა მარლებით. მეგონა, რომ დედამიწაც მოძრავი „სქესი“ იყო, რომელიც უსქესოებმა შექმნეს ირეალური მსოფლმხედველობით.
მაშინებდა მოძრავი მომავალი და ბოლოს ისევ დეზინტეგრაციას განიცდიდა ბავშვობის კაუჭზე ჩამოკიდებული ასო, ორი ფორთოხლის კოლაჟით.
არასდროს ყოფილა ბავშვობის ზღვარი, რომლის იქითაც ვერ გავიგებდი ყვირილს, ვარდნას, მსხვრევას, ამიტომაც ვერ ვაღვიძებ ბავშვს, რომელსაც ჩვიდმეტი წლის წინაც ისე ეძინა, როგორც ახლა, დაზოლილი, პროგრამული, დღემდე გაუკონტროლებელი ემოციებით.
მცივა-გაჩერებული ვარ…
მცხელა და ვკანკალებ…
არასდროს მდომებია „ხელოვნური სიცხე“, ყოველთვის სიგრილე მერჩივნა, მაგრამ მაინც ორმაგი გადაკვეთის წერტილი ვარ, ათხაპნილი ემოციებით…
მიყვარდა ადამიანები, მაგრამ მძულდა გარემო, სადაც ვიყავი. მემგონი ახლაც ასე ვარ და გაქცევა მინდა, იქ სადაც ფრთებმიბმულივით გადავეშვები სოციალურ ორგიაში…
გამიხარდა მამის სიკვდილი… რატომ? იმიტომ რომ აღარ მინდა მეშინოდეს მთვრალი ადამიანების, რომლებიც მომჭკნარი იმპოტენტის ასოს მაგონებენ, მაგრამ მაინც სადისტურად მინდება ორგანულად დავანაკუწო ყველა „მთხლე“, რომელიც მამას ჰგავს…
აი, ამ ყვლაფრის შემდეგ არ მინდა ვიყო მამა, რადგან თვითონ სიტყვა „მამა“ გულს მირევს და ამ სიტყვის გახსენებაზე მოჯირითე სპერმატოზოიდები მახსენდება, არაორგაზმული ემოციებით…
წითელი ვაშლი მიყვარს, კიდე ის გაბოლილი, გამჭვარტლული, აგუზგუზებული „ფეჩით“ გამთბარი ოთახი მიყვარს, სადაც ვინი პუჰს მიკითხავდა, ის ვისი დეპრესიული ემოციები დღემდე აღაგზნებს ნერვულ უჯრედებს, შედარებით მსუბუქ ფორმებში, მაგრამ…
…ახლა კი კლოუნი ვარ, ბიოლისა… „ოფიციალურად პროფესიონალი კომიკოსი მსახიობი მქვია, კი არა და ვერ ვეგუები „სხვებს“… არც ერთ ეკლესიას არ ვუხდი ხარკს, ვარ ჩვიდმეტი წლის და ერთ-ერთ ჩემს ნომერს „ლიმონი და ცხელი ჩაი“ ეწოდება“…
Salvador Dalí – Hercules Lifts the Skin of the Sea and Stops Venus for an Instant from Waking Love, 1963
მოძრავი სიბრტყიდან ვგრძნობდი, რომ ჩემში ბავშვი უნდა გამეღვიძებინა, რომელსაც არც იმ წარსულში ეღვიძა, როცა ტონობით ვაშლს ვჭამდი ანთებული ღუმელის გვერდზე, რომლის „დუხოვკაშიც“ მარილიანი და ქერქიანი „კარტოშკა“ იბრაწებოდა.
დასტოპებული კადრივით მეჩვენება ყვირილი….ვარდნა….უკან მოხედვა და ჩემი იხვი ყულაბის ნისკარტი გაქუცული „პისმენი მაგიდის“ ფეხთან.
რკინის „კრაოტის“ ქვეშ მიყვარდა წოლა, როცა ღუმელზე „გარბუშკა“ იხუხებოდა. კედელზე დახეული „შპალიერი“ ეკრა და იქვე თეთრი ლამპა ეკიდა „გაიკით“, რომელიც წაუყვითლებდა.
მანდვე გახუნებული ყვითელი ფარდები ეკიდა, რომლის ქვეშაც თოვლის პაპა მანდარინებს და სათამაშოებს მიტოვებდა…
…..(ისინი ისევ კამათობდნენ, ოღონდ არაფრისგან და არავისგან არ მყოფდა ზღვარი)
ყოველგვარი შესტოპების გარეშე მახსენდება ვინი პუჰს რომ მიკითხავდა და პატარ-პატარა ლუკმებით მაჭმევდა ყველმოფხვნილ კარაქიან პურს, ლიმონჩაწურული ჩაით.
(Ya ya ya coco jamboo ya ya yea ……ya ya ya coco jamboo ya ya yea)
უაზრობაა, მაგრამ ბავშვობაში ინგალაცია რომ გამიკეთეს, თითქოს იმის სუნიც მახსოვს. მახსოვს როგორ ამაფარეს ცხვირ-პირზე გაყვითლებული აპარატი, ხელ-ფეხ, თავ-კისრის დაჭერით.
….უბრალოდ მახსოვს…ძილი…ძილი…ძილი.
მინდა ბავშვმა გაიღვიძოს და ისევ ყაროს ხურდაფულები იხვ ყულაბაში, რომლის ვარდნაც კადრებად მახსოვს…
მახსოვს მზევინარაც და პლიტის ყუთის მონიტორიც…. <3
და ბოლოს… გავიზარდეთ…
ჩვენ ზევსი გვამათრახებს…
ხანდახან პოსეიდონიც…
კრიშნა ექვსივე ხელით გვითათუნებს…
27.01.11
Haus ohne Hüter 