You are currently browsing the category archive for the ‘პირადი’ category.
ადამიანი, ეს არის კლასობრივად ჩამოუყალიბებელი ორგანიზმი.
მე ვარ ადამიანი, მაგრამ ვერ ვახდენ საკუთარი ცნობიერის სისტემატიზაციას – ფაქტების, მოვლენების ეტაპებად დაყოფას. მე ვცხოვრობ, ვაგროვებ წამებს, წუთებს, საათებსა და არ ვიცი რა არის ცხოვრების ძირითადი ასპექტი – მე უბრალოდ ვცხოვრობ, როგორც ორფეხა ან სულაც ცალფეხა ორგანიზმი, შეიძლება ითქვას, მარიონეტიც კი.
მე არ ვიცი რას ნიშნავს „ახლოს“, უბრალოდ უჯრედი, როგორც ერთ-ერთი სასიცოცხლო დონე მაძლევს საშუალებას ვლპებოდე, თითქოს მკვდარი გვირილა ვიყო. ემბრიოლოგიური ნიჰილიზმი უფლებამოსილს მხდის ვთქვა „არარა“ ყველაფერზე, რაც თავს მახვევია, ან სულაც ფეხს.
ჩემში ისევ ცოცხლობს კომუნიზმი – ხრწნადი და მაინც გაუხრწნადი ორგანიზმი; ის არ მაძლევს უფლებას დავამსხვრიო უაზრო კლიშეები და კომუნისტური ვენტილატორები, რომლებიც ამელისა არ იყოს, ტვინს გვიტრიალებენ, თითქოს „პლასტმასის ბოსტნეული“ ნეირონებს ცხოველურად, სექსუალურადაც კი ღრღნიდეს.
სოციალურ ორგიაში ჩაშვება ყოველთვის სიცოცხლის ეპილოგად მიმაჩნდა, მაგრამ დავრწმუნდი, რომ ეს პროლოგია იმ გარდატეხისა, რომელსაც სიდამპლეშეპარული ტვინი არასდროს ასრულებს.
ცხოვრებაც ჰიპოთეზაა და სულაც არ ვთვლი, რომ ეს ერთ-ერთი თავისებურებაა ობიექტების გასარჩევად – ახლა თუ ვცოცხლობ სულაც არ ნიშნავს იმას, რომ ვსუნთქავ; სუნთქვით ჩემი მეზობელი ვირთაგვაც კი სუნთქავს.
„განა კიდევ არსებობენ ისეთი მიამიტები, ვისაც თეორიები სარწმუნო ჰგონია? თეორიები მხოლოდ ფილისტერების გასაღიზიანებლად, ესთეტების საცდუნებლად და სხვათა გასაცინებლად გამოდგება“ – წერს დიდი ამელი და ძალიანაც ცდება, იმის მიუხედავად, რომ ვგიჟდები მასზე; მისი გახსენება ჩემში ერექციასაც კი იწვევს, მაგრამ ეს „სექსსინდრომი“ მაშინვე კვდება, როცა თეორიების ურწმუნოებაზე საუბრობს, რადგან მეც თეორია ვარ – ჩამოუყალიბებელი და ურწმუნო ღლაპი, რომელსაც „მე“ პენისი ჰგონია. და ასეცაა; სულაც არ არის ეს თეორია; ეს პრაქტიკაა!!!
მკითხველო, აბა კარგად დაფიქრდი და მიხვდები, რომ მიუხვედრელი ხარ. მე ვარ ეგოისტი. რატომ? – იმიტომ, რომ „ადამიანიდან“ პირდაპირ, „დაუნდობლად“ გადავედი „მეზე“ და ამ უკანასკნელ სიტყვას, როგორც ბოზი „ფულს“ ისე ვაბრუნებ და ვატრიალებ, თითქოს ფეხის თითზე ჩამოკიდებული ძაფი იყოს, ხუთი სამოთხის სუფიქსით; თუ ძალიან გინდა პრეფიქსითაც კი.
შენი არ იყოს, მეც დავიბენ-ავიბენი. ახალი ტერმინიც კი გამოვიგონე – „ტვინდეფეკაცია“, რაც ყურებიდან ან სულაც ცხვირიდან ხდება. გარეთ გამოედინება ყველაფერი არასწორი და არამდგრადი. ( P.S არასწორი არ ნიშნავს არამდგრადს).
ღამდება და იღლიაში კენჭივით მხვდება დაქსაქსული მთვარე.
Samuel Higley
სიგარეტის სუნად აყროლებულ ოთახში მდედრებს ფეხები ფარგლისებურად გაეჩაჩხათ და გაყვითლებულ ფურცლებზე ოდეკოლონის სუნად აყროლებულ მამრებს ასოებს ძირში აჭრიდნენ, რადგან აღარ უნდოდათ ახალ თაობას „ჯოხებზე მოხტუნავე გოგო-ბიჭები“ რქმეოდათ. მეც სიგარეტს ვეწეოდი და გულში ისევ ჩამოხეულ ფარდაზე ნახმარი ბუზივით მიგდებული მეგობარი მახსენდებოდა, მუსიკას ვენებში, ფალოიმიტატორიანი მეძავივით, რომ იჩხერდა.
გუშინ მასწავლეს ტვინის თითებით სტიმულირება, მაგრამ ისევ მეძინებოდა. მინდოდა დამევიწყებინა, ბავშვობაში მამა რომ მაკლდა, რომელთან ერთადაც უბრალოდ უსაფრთხოდ გავისეირნებდი, ყოველგვარი დედააფეთქებული ფიქრის გარეშე, მაგრამ რა? რა და მამრობითი სქესი შემჯავრდა, ჩემი თავი შემზიზღდა და ზოგადად ყველა გამოლეღვებული ასოწამომხტარი მამრი ცარიელ, დამდნარი ლეშით აყროლებულ უდაბნოს მახსენებდა. მდედრები კი მეცოდებოდნენ, დილით ადრე, ბანჟგვლიან არსებებთან ერთად, რომ იღვიძებდნენ და ხელებს წამომხტარ „იარაღზე“ უთათუნებდნენ, ხოდა ყოველთვის მიკვირდა, რატომ არ იყო ჩემ გარშემო ყველა ქალი ლეზბიანკა.
ბავშვობაში ყოველთვის მაღიზიანებდა „ძმაკაცები“ ამაღლებული ფანტაზიით, რომ დღნავდნენ ნაცნობ გოგოებს……….. ბოლოს ფანტაზია ჩემშიც იღვიძებდა, მაგრამ მხოლოდ სარკეში ჩახედვისას ვუყვებოდი, ქრცვინისსიფათიან სქელწარბა ბავშვს, რომელიც “Haus ohne Hüter* “-ში ცხოვრობდა.
….გერმანული ენის რიტმი აღმაგზნებს… ვუსმენ ლაკრიმოსას, სულიერ ორგაზმს განვიცდი და ბავშვობაში, ჩემი სტიქაროსნობის პერიოდი მახსენდება. ეკლესიიდან, რომ მოვიდოდი, მშვიდად მეძინებოდა ხოლმე, მაგრამ არასდროს მშორდებოდა დაჩხვლეტილი ფიქრი, თითქოს შინდისფერ ანაფორაში გამოწყობილი მამაო, შუა მარხვის დროს უმ ცხვარს წაწვეტებული კბილებით გლეჯდა და მე სიბნელეში დაკარგული, ზეციდან ვუყურებდი.
ოდესმე გიგრძვნია თითქოს გაქრობა დაიწყე და მალე გამჭირვალე გახდები?
არანაირი მიზეზი არ მაქვს წავიდე, მაგრამ მინდა „ოთახი“, სადაც ბევრს მოვწევ, თავში მცოცავ სიახხლეებს შევიყვან, დავიღლები, განვითარდები და მონატრებული, 2-3 საათით დავბრუნდები „ბუხარში“. მერე წავალ და ისევ „ოთახში“ ვიცხოვრებ, „უცხობგეროვან“ საზოგადოებაში, კი არა და „ბომჟებში“…
დაბოლოს, მაგრიტის დაბოლილი ემოციებივით მახსენდება, ბავშვობაში მაცივარი რომ გავაღე, საყინულეში მთებივით ასვეტილ, ჯერ კიდევ კომუნისტურ ლოლოებს ენა, რომ დავადე და შემდეგ ახალი დაგდებული კნუტივით ავბღავდი… მერე დახმარებაც მოვიდა და ყინულებს ჩემი ენა „მშვიდი წყევლით“ ააფხიკეს…
___________________________________
Haus ohne Hüter – უკაცო სახლი (გერმ)
15.07.2011
***
ბნელ ოთახში სიგარეტს სიგრეტზე ეწეოდა, წიგნები აქეთ-იქით ეყარა, ყოველ კუთხეში დაცლილი ჩაის ჭიქა იდგა, ჭაღზეც ანგელოზები ჩამოკიდებულიყვნენ, დემონური ფერებით და ადუღებული ლოცვებით. ამდენი უწესრიგობა დაბნეულ სახეზეც ეტყობოდა, მაგრამ ეს ყველაფერი მაინც უზარმაზარი ილუზიური წესრიგის სუნად ყარდა. მოგონებები კადრებად დაეხარისხებინა, მაგრამ იმდენად უწესრიგოდ ალაგებდა გონების თაროებს, რომ ძებნის დროს უხერხულად არეულ შიგნეულობას ვეღარ პოულობდა და ისევ საკუთარ „მეში“ შესახლებულივით გრძნობდა თავს. კითხულობდა რემარკს და ვერ გაეგო, რატომ სძულდა მას ქალები, რატომ ხარშავდა ადუღებულ სისხლში მათ ხორცს და ბოლოს ისევ ჩრდილებად მოგვივლენდა, აი ისე, თითქოს ჰაეროვან პერსპექტივას იყენებს და შიგნიდან გაცხელებს, ფილმის კადრივით სათითაოდ გშლის და მერე ისევ არეულად გაწებებს ერთმანეთზე.
ფანჯრის რაფაზე შემომჯდარიყო და საღამოს კაბებში გამოწყობილ მონაზვნებს უყურებდა, აი იმათ, საათსში ორ დოლარად, რომ აკეთებენ „კარალევსკი“ მინეტს და ბოლოს „მედიატორებისგან“ შეწყალებას და წესრიგით აყროლებულ მიტევებას ითხოვენ. თავში კადრები ნელ-ნელა ეცვლებოდა, აწმყოს გასაყარზე იდგა, თითქოს ბავშვობაში გადასასვლელ კიბეს ხატავდა იმ ჭაში, სადაც ქრისტე ცხოვრობდა, კეთილი, წვერმოშვებული ადამიანი, ჰუმანური თვალებით და “ანტიირეალური” მოგონებებით.
ბნელოდა, ოთახში საშინელი უჰაერობა იყო, ხოდა ჩაიცვა ჭუჭყიანი კედები, ჩამოფლეთილი ჯინსი, ლაქიანი მაისური და ბარბაც-ბარბაცით გავიდა ქუჩაში. ღამის ქალების/კაცების სახეებს გამჭირვალე, მძიმე სიცარიელით სავსე თვალებში ინახავდა, რადგან ადუღებულლოცვებიანი ანგელოზებისთვის ენახებინა, როგორც ფილმი, ზანტი კადრებით…
გასულ წლებს არ აღიარებდა, რაგდან აჟრიალებდა იმის გახსენებაზე, რომ თეოსოფოსივით დოგმატურ ცხოვრებას სწავლობდა და ბოლოს მაინც პედანტად რჩებოდა. ახლაც ორ ფეხზე დადიოდა, მაგრამ სჯეროდა რომ ოთხფეხა, სათვალიანი ცხოველი იყო, ვერტიკალურად „დაცურებული შიფერით“…
ვერ ვიტან ედგარ პოს, მეზიზღება მისი ლამაზი უბედურება,“ მაჟრიალებს“ მის ფერად სულიერ ტკივილზე, გული მერევა ლამაზ გვამებზე, ნაწილებად ვიშლები და ლურსმებით მევსება შეშუპებული ტვინი მის დაჩეხილ, გულუბრყვილო და საფლავის ქვით დაბეგვილ სიკვდილზე, რომელიც საზიზღარი, მაგრამ აღმაგზნები სექსუალობით მიყოფს ხელს სულის შარვალში, სადაც ეროგენული ზონები წამიერ ორგაზმს განიცდიან, ადუღებული ლოცვებით…
მიხვეულ-მოხვეულ, ვიწრო ქუჩებში მეძავები გაუპარსავ ფეხებს აღტაცებით ანახებდნენ და დაუვიწყარ „მამაქალურ“ ღამეს ჰპირდებოდნენ. ექსტაზში ისე ვარდებოდნენ, გეგონებოდა, ჭაობში ჩავარდნილ თეოლოგებს აჯავრებდნენ, ციური სიმბოლოებით.
მგონია, თითქოს ნავზე შესკუპებული, ჩრდილებით სავსე მდინარეს მივყვები. აი იმ ჩრდილებით სავსეს, წყალში ამოზრდილი, მსხვერპლშესაწირი ხეები რომ ისრუტავდნენ, რადგან ნაკუწებად ექციათ ბავშვობა, კაუჭზე ჩამოკიდებული ორი ფორთოხლის კოლაჟით.
მე არ შევქმნი სიცოხლეს, ლორწოვანი კიდურებით, ისევე როგორც ცეცხლწაკიდებული ბალახი ახდენს სულიერ ნიველირებას განადგურებულ, ჭიპლარგადაჭრილ ნაყოფზე…
[სხვა დრო, სხვა სივრცე, დრამის ხმა, გაფშეკილი ფეხები, გადმოკარკლული თვალები და ნაკურთხი სისხლი…]
ბნელოდა. ქუჩას დაბოლილივით მიუყვებოდა. ზურგჩანთა „სალმითა და შურით“ გაევსო, თითქოს იქვე ვაგზალზე, ბითუმად დაერიგებინოთ წმინდა წყლით ნაკურთხ ბოშებს, რომლებიც დიდი სიამოვნებით შეხვრეპდნენ შენ სისხლს, რომლის ფერიც დღემდე ვერ დაუდგენიათ, ვერც უფრთო ანგელოზებს ქრისტესთან და ვერც დედამიწაზე მცოცავ „მედიატორებს“, რომელთა დემონებიც ჯოჯოხეთური ხმით გალობენ. ისინი მიირთმევენ სკალპერდასმულ ფსიქიკას და ნირვანას უახლოვდებიან ანგელოზებით, რომელთა პროფილიც კარავიევ ფაგოტის წაგრძელებულ პროფილს მაგონებს…
…ცენტრალურ ქუჩაზე გასულმა, თვალები დამთხვეული მავანივით დახუჭა და გამჭირვალე გიტარაზე დაკვრა დაიწყო. უხმო მუსიკა მთელ სხეულში „ბობო-ქარივით“ უვლიდა და კიდურებს უცახცახებდა, აი ისე, როგორც ჰაერში მოქანავე ფრანის ხერხემალი ცახცახებს…
იქვე, პატარა სკვერში შევიდა, გამჭირვალე გიტარით ხელში. ღიღინებდა, მუსიკას გრძნობდა, კანკალებდა, ვერ გრძნობდა მიწას, მოძრაობას, სივრცეს, მატერიას… თვალები გაახილა თუ არა, ხის სკამზე მიწოლილი, გაყინული მოხუცის გაშეშებული, უძრავად მოღიმარი თვალები დაინახა, მიუახლოვდა და თითებით შეიგრძნო გვამის სიცივე, რომელმაც სხეულის უჯრედები ნაწილებად დაუშალა, თითქოს ლოკოკინა ყოფილიყოს და ზედ სადისტ და თითქმის თვითმკვლელ ბავშვებს მარილი მოეყარათ…
მიყვარს ბიოლის ორმაგი პოლიტიკა: რელიგია და თვითმკვლელების პოლიტიკა, რომლებიც ერთამენეთში ისე იზილება, თვალწინ ჯგუფური სექსი წარმოგიდგება, სადაც ხალხს ტრაკზე დიდი ასოებით „ნაციზმი“ აწერია. ამ წითელ წარწერას კი რეტდასხმულები ხორკლიანი ენებით დინჯად ეფერებიან…
ბნელ ოთახში დაბრუნებულმა, გარემო მოხუცის გვამში გაჯერებული სიცივით მორწყა. მიბნეულ-მობნეულ ოთახში ისეთი სუნი იდგა, თითქოს ისევ ცვლიდეს კაპიტალიზმის ბურჟუაზიულ წყობილებას კომუნიზმის ინტიმური ხლართები, დასაქმებული მონებით.
აბაზანაში შევიდა, გვამის სიცივე ტანიდან ჩამოიბანა, მაგრამ თითის ბალიშებში ისევ გრძნობდა სუსხს, ფითრი მოგონებებით…
გონებადასვენებულმა კი მოთმინებით ითამაშა, ჭაღზე ჩამოკიდებული დაწნული თოკით…
13.05.2011
Michael Pacher
იმ წელს, როცა მამა მომიკვდა, ორიენტაციადაკარგული დეპრესია მქონდა, უფრო სწორად სიკვდილი კი არ იწვევდა დეპრესიას, დეპრესიული ადამიანების წრიალი უფრო აღაგზნებდა ნერვულ უჯრედებს, რომლებიც ზედმეტი ემოციისგან პირის ღრუს კვირტებივით იშლებოდნენ, მერე კი ისევ ფეხს იდგამდნენ და ბოლოს უფრო დაშლილები მიდიოდნენ „ეკლექტიზმში“…
მაგ დროს შემიყვარდა „არარა“, შემძულდა ეპოქა და სქესიც, მხოლოდ უსქესო კაპები მიზიდავდნენ, მდნარ საშოზე აფარებული ბრჭყვიალა მარლებით. მეგონა, რომ დედამიწაც მოძრავი „სქესი“ იყო, რომელიც უსქესოებმა შექმნეს ირეალური მსოფლმხედველობით.
მაშინებდა მოძრავი მომავალი და ბოლოს ისევ დეზინტეგრაციას განიცდიდა ბავშვობის კაუჭზე ჩამოკიდებული ასო, ორი ფორთოხლის კოლაჟით.
არასდროს ყოფილა ბავშვობის ზღვარი, რომლის იქითაც ვერ გავიგებდი ყვირილს, ვარდნას, მსხვრევას, ამიტომაც ვერ ვაღვიძებ ბავშვს, რომელსაც ჩვიდმეტი წლის წინაც ისე ეძინა, როგორც ახლა, დაზოლილი, პროგრამული, დღემდე გაუკონტროლებელი ემოციებით.
მცივა-გაჩერებული ვარ…
მცხელა და ვკანკალებ…
არასდროს მდომებია „ხელოვნური სიცხე“, ყოველთვის სიგრილე მერჩივნა, მაგრამ მაინც ორმაგი გადაკვეთის წერტილი ვარ, ათხაპნილი ემოციებით…
მიყვარდა ადამიანები, მაგრამ მძულდა გარემო, სადაც ვიყავი. მემგონი ახლაც ასე ვარ და გაქცევა მინდა, იქ სადაც ფრთებმიბმულივით გადავეშვები სოციალურ ორგიაში…
გამიხარდა მამის სიკვდილი… რატომ? იმიტომ რომ აღარ მინდა მეშინოდეს მთვრალი ადამიანების, რომლებიც მომჭკნარი იმპოტენტის ასოს მაგონებენ, მაგრამ მაინც სადისტურად მინდება ორგანულად დავანაკუწო ყველა „მთხლე“, რომელიც მამას ჰგავს…
აი, ამ ყვლაფრის შემდეგ არ მინდა ვიყო მამა, რადგან თვითონ სიტყვა „მამა“ გულს მირევს და ამ სიტყვის გახსენებაზე მოჯირითე სპერმატოზოიდები მახსენდება, არაორგაზმული ემოციებით…
წითელი ვაშლი მიყვარს, კიდე ის გაბოლილი, გამჭვარტლული, აგუზგუზებული „ფეჩით“ გამთბარი ოთახი მიყვარს, სადაც ვინი პუჰს მიკითხავდა, ის ვისი დეპრესიული ემოციები დღემდე აღაგზნებს ნერვულ უჯრედებს, შედარებით მსუბუქ ფორმებში, მაგრამ…
…ახლა კი კლოუნი ვარ, ბიოლისა… „ოფიციალურად პროფესიონალი კომიკოსი მსახიობი მქვია, კი არა და ვერ ვეგუები „სხვებს“… არც ერთ ეკლესიას არ ვუხდი ხარკს, ვარ ჩვიდმეტი წლის და ერთ-ერთ ჩემს ნომერს „ლიმონი და ცხელი ჩაი“ ეწოდება“…
Jacek Yerka
ბავშვის ფეხებზე ამოსულა
ფრთები ღილებით,
ცვილის ფიქრებზე მიხატულა
ევა ირმებით…
ნუშის კედელზე ღამეს სძინავს
მდნარი ფიქრებით,
ის კი ოცნებობს
ხერხემალს წითელს,
ვაშლის ჭორფლებით…
პურის მარცვლებით
შეკავებული ღამე ყვავებით,
მას ისევ სძინავს
ფითრში გახვეულს,
ცვილის ჰანგებით…
მემგონი გუშინ იყო, მანდარინზე ის მზე რომ დავხატე, ჩვენი დედამიწასავით ჭრელი როა, ზედ პატარა ყვავიც მივახატე, მაგრამ სიესტას ძილიდან ვერ გამოვდივარ და ისევ მგონია რომ სხვა ვარ. აი ის სხვა <მირაჟით შეწებებული თეოლოგი> რომ ჰქვია. რამოდენიმე დღის წინ ბიოლის კლოუნმა დამხატა და მემგონი მოჩვენებასავით ჩამძახა: <ბინა იქნებ ცოტა მეტს ნიშნავს, ვიდრე თავის მოტყუებაო>, მაგრამ მე მაინც მინდა მანდარინზე ამხედრებული, აი იმ ზეცისკენ წავიდე, სადაც <მიწის შვილები ზეცის შვილებთან შედარებით მარტო ჭკვიანები კი არა, უფრო ადამიანურნიც და სულგრძნელნიც არიან>. მოგვიანებით მუსიკას მოვუსმენდი, გავიმეორებდი, გადავახვევდი და შევიგრძნობდი საკუთარ თავს, რომელიც ზოგჯერ მახინჯი იხვის ჭუკი მგონია, შეტენილი ფრაზით >>> „ჩემი ან ესმით ან არა…“
სარკეში ვიყურები და მიკვირს, რატომ გაიბზარა, ფერუმარილით აწყობილი, ადამიანის შეტევებით გაჟღენთილი ნაკვთები. ბრბო მიღიმის და თვალებზე ისევ მის რეჩედის ნემსებს მაფარებს. მეღიმება და ბროწეულის წვენით მოსვრილი ტუჩები ისევ არსებობის ურთიერთსაწინააღმდეგო ელემენტებით იღდგენს დაშლილ უჯრედებს. და იცით როდის დაიშალა ეს უჯრედები? აი მაშინ, როცა ზაფხულში, ნარინჯისფერ ლოკოკინებს მარილი მოვაყარე და მათ დადნობას მომღიმარე, სადისტური სახით ვუყურებდი…
დილით სკოლაში რომ მივდივარ, „სალმითა და შურით“ სავსე ჩანთით, გზაზე გამოფენილი ლოკოკინების შეხედვისას მეღიმება და ვხვდები, რომ ბედნიერებაზე არასდროს მიფიქრია, უბრალოდ ვტკბებოდი ასფალტზე დახატული ლურჯი, თასმებშეხსნილი კედებით, რომლებიც სადღაც, მესაათის ჭიშკრისკენ მიხტიან, ბეღურას მომტვრეული ნისკარტივით.
მე ვმონაწილეობდი შენს არსებობაშიც, მაგრამ მითხრეს რომ ეს მკრეხელობაა. შენ სხვამ შეგქმნა, მაგრამ „შინაგან ემბრიონებში“ გუგუნის დიფერენციაცია შენ მოახდინე და შენვე მიწოდე არასრულფასოვანი, „ზედაპირული იდიომებით აწყობილი“. მთვარე დილამდე მაწესრიგებს, შემდეგ კი თამამად წარმოგიდგენ შიშველს, მარგარიტასავით ცოცხზე შემომჯდარს და გაალქაჯებულს.
არა, არა ტყუილად მიღიმი! მონოგამიით შეპყრობილი არ ვარ და არც მარტო შენზე იწყებს გაძლიერებულად ფეთქვას, საფეთქელში მოქცეული სისხლი, რომელიც უბრალოდ მანდარინისფერია.
გუშინ წარმოვიდგინე, როგორ ელაგა ჩემს კედლებზე, სამკუთხედებათ დაჭრილი ვოლტერის მოთხრობები, როგორ ლოცულობდნენ ჩემთვის გაცრეცილმაკიაჟიანი შამანები და როგორ მიქმნიდნენ კულტურას ბერძნული ცივილიზაციები. ბოლოს ისევ გამეღიმა და მივხვდი რომ <ვერაფერი ვერ წამართმევს ამჟამინდელ წუთს და მის განცდას>.
ბიოლისა არ იყოს, <საყოველთაო ბედნიერებასა და საპნის სიუხვეს ცოცხალი თუ გადავურჩი, ვეცდები, საერთოდ არ მქონდეს არანაირი სახე>…
/29.11.2010/
იცით როგორ მიყვარს ემოციების წერა ფორთოხლის ქერქზე ? მაგრამ არ ვიცი საიდან მოდიან ემოციები, ფერებიდან, მუსიკიდან თუ უბრალოდ, წითელი მარკერით გადაჯღაპნილი იდეალებიდან, რომლებიც ბავშვობის <ზოლიან ბანანებს> ჰგვანან, ლიტერატურული ატროფიით. ხის კაქტუსებზე კი, ისევ ალაგია ქრონოლოგიურად ჩამწკრივებული იისფერი კუბოები, რომლებმაც უკვე დაქოქეს მექანიკური წარმოსახვები და სალვადორ დალის ვერტიკალურ ულვაშებზე აღმოჩნდნენ, ცალი ფეხით დაკიდებულნი, იმპერიალისტური ტრუსებით.
შედევრს ვქმნიდი, გვამებს ცერზე ფირფიტები ეკიდათ და მაინც ფეხებთან მიგორავდა წყლით სავსე ლურჯი ბურთი, რომელსაც ტრამონტანა, ცაზე მარიონეტივით ჩამოკიდებული თვითმფრინავივით არხევდა…
სულ რაღაც ორი წელია რაც ფორთოხლისთავა კლოუნის ძებნა დავიწყე, მაგრამ ჯერ ისევ ის ზოლიანი კედები მაცვია, ისევ კინოს ბილეთები მიჭირავს ხელში და ისევ გადმოკარკლული თვალებით ვუყურებ <მექანიკურ ფორთოხალს>. ჰიტლერი გენეტიკით თამაშობდა, მე კი ამ ბოლო დროს, როცა მძინავს და ფეხები სიცივეში დაცურავენ, რელიგიით მიწევს თამაში და ისევ ცაზე მოხატული, აბორტის ტილოსავით მახსენდება, რომ <მირაჟით შეწებებული თეოლოგი> ვარ, გუშინწინ მანდარინზე ყვავებიან მზეს რომ ხატავდა…
დიდი დრო გავიდა იმის შემდეგ, რაც კნუტ ჰამსუნის <მისტერიები> გადავყლაპე და ისევ იგივე ემოციებით ვიხსენებ ფრეკენ გურდეს გაფითრებულ ხელებს და ისევ მახსენდება, რომ შუქი წყალივითაა. აი ის შუქი, აივნის კიდეზე მოცეკვავე, თეთრ კაბებში გამოწყობილ მეძავებს რომ ეთამაშება ხოლმე, ფერუმარილიანი ნაკვთებით.
სიცარიელეზე ვიწექი და თავზე მოგონებათა ჭაობი მეხვია. გაკვირდებოდი ისე, როგორც ფორთოხლისფერ ბაყაყს, დუმფარების მაგივრად ღრუბლებზე რომ დახტის. თვალებს ვხუჭავდი და ვხვდებოდი, რომ ციცინათელა შენი ობიექტური თავსართი იყო, ზოლებად მოლივლივე სახეებით. დაზოლილი ფიქრებიდან გამოსულმა, გადავწყვიტე ჩემივე სიტყვები მომეპარა. <მინიატურული რომანები ცივ წყალში გავრეცხე და აივანზე, დაწყვეტილ თოკებზე გადავკიდე>….
ჩემი ნაგავქვეშ მოყოლილი გონებრივი ორიენტირება ქვიშით სავსე ლარნაკზე, რეინკარნაციასავით რეპეტიციას გადიოდა, ხოლო ცაში გადამფრენი ადამიანთა ოცნებები, ტროტუარზე ჩემი ზოლიანი კედებივით ეცემოდნენ, შენი თითები ორთოგრაფიაში იკარგებოდნენ, ოთახში ღრუბლები შემოდიოდნენ და ჩემს ტვინში ისევ სცდებოდა საზღვარს <ენების დიფერენციაცია>…
აივანზე გავედი, ტელეფონის ყურმილი ჩამოვხსენი თოკიდან და დავრეკე…. მაგრამ <ყურმილი ისე ახლოს მიაქვს პირთან და ისე სულმოუთქმელად ლაპარაკობს, რომ მეშინია არ დამდორბლოს>.
/30.11.2010/
…<ერთი მოფრინდა, ერთი გაფრინდა, გუგულის ბუდეზე სხვა გადაფრინდა>. სიმართლეს გეტყვით და არასდროს დამიცვია სარკული სიმეტრია, ისევე როგორც შენი მოქმედების მდებარეობა სამ სიბრტყეზე. ბრბო-რეალურია, <მექანიკური ფორთოხალი> – ფსიქო-ისტორიული, ხოლო მე, ბულგაკოვის ვოლანდივით ირეალური ვარ, ანუ მეც მყავს ჩემი „კაროვიევ-ფაგოტი და ბეჰემოტი“, რომელთაც შიში წარმოშობს ადამიანებში.
როგორც მე, ვერც თქვენ აცნობიერებთ სულიერ სამყაროს „ადამიანებო“, იმიტომ რომ ვოლანდს მეფისტოფელის პროტოტიპად აღიქვამთ და ისევ იბნევით ზეცის ორიენტაციით. ჩემი ცხოვრებაც მანდარინის ტრილოგიას ჰგავს, რომელშიც კურკებს წყლის შიში წარმოქმნის, ისევე როგორც ოსტატმა და მარგარიტამ წარმოქმნეს თავიანთი სულის „ემანსიპაციაში“ ვოლანდი და მისი ამალა – კაროვიევ-ფაგოტი, აზაზელო და ბეჰემოტი.
იცოდი რომ სამყარო, შენი კუბოკრული კაბის ჯიბეში ჩადებული თოვლიანი ციტრუსით იწყებოდა? და იქნებ შენ ხარ <საიდანღაც მოთრეული ლექსი>, რომელიც დროის შეგრძნებას ჰგავს თავისი „ინდიფერეტიზმით“. არადა ორივე დასტოპებული კადრი ვართ, სიუჟეტის განვითარების უფლებით.
ეხლა ისე მეღიმება, თითქოს ლიმონიან ჩაის ვსვამდე, მაგრამ სინამდვილეში მოგონებებმა დაუკრეს გამჭირვალე ბიუსტჰალტერებზე: ქვაფენილზე მდგარ სამკუთხედ მაგიდაზე ხორბლისფერ ძუს ფეხები ესპანური სინდიკატების მსგავსად აეშვირა, მაგრამ ვაგინიდან გამოყოფილი ბავშვის თავი, ბარტონის ნახატ თავკომბალას წააგავდა. ამფიბიები ძუს მკერდზე ბუზებს იჭერდნენ და რძეს წვეთ-წვეთად აყოლებდნენ….
როდესაც მანდარინს ვფრცქვნი, ვერასდროს იპოვი ჩემი ხლართების სტრუქტურულ გააზრებას ალბათ იმიტომ, რომ როგოც <მეორად სიზმრებში> ჩემი ფანტაზიები მხოლოდ ჯიბიდან ამოღებულ წვიმის წვეთებთან თამაშობენ.
/1.12.2010/
სკოლის ტერიტორიაზე მანდარინის ქერქის სუნი აღმაგრძნებს და ვცდილობ ვწერო უსაქმურობისთვის ან იმ ხელოვნებისთვის, რომლის ფილოსოფიაც ჰესემ ორი რადიკალურად განსხვავებული „მონათესავე“ სულით დამანახა. მეც მინდა ჩემი ნარცისი/გოლდმუნდი ვიპოვო და „წვერშიჭაღარაგარეული“ მოვკვდე…
არა,არა! სიკვდილი არ მინდა, მაგრამ ვიცი, რომ პიროვნული კატაკლიზმები სადღაც დაბლიდან მოდიან.
ოთახში ღრუბლები შემოდიან, თითები ფუძეებიანათ ორთოგრაფიაში იკარგებიან. ვხვდები, რომ ჩემს ტვინში „ენების დიფერენციაცია“ საზღვრებს სცდება და ახალი, რადიკალურად განსხვავებული მუსიკა იქმნება. ციფრებს, ბგერებს და სიმებს ერთმანეთში ვურევ, ჰორმონები კი დეფორმაციას განიცდიან…
კაპები სულაც არ არიან „ტვინით უსქესოები“ ალბათ იმიტომ, რომ ყველაზე რთულად ორფეხები „განიცდიან“ სქესობრივ მომწიფებას. ეხლა სადაც განვისვენებ, 28 მაგიდა დგას, ყველა მაგიდას თავისი მაიმუნი უზის. ხოდა, ამ არსებების უმეტესობა „არარსებულ სექსზე“ ლაპარაკობს…
„განვითარებული ამფიბიები“ დგანან და ყვედრებ-ყვედრებით არიგებენ „ცოდნას“ ისე, როგორც „სალამსა და შურს“…
…დიდი ხანია მომენატრა ბიოლის კლოუნის ორგვარი გააზრება…
ქრონოლოგიურად დალაგებულ მაგიდებზე, ჩემ გუშინდელ გრძნობებს ორგია მოეწყოთ…
ღამდება და თითქოს ჩემივე გარსიდან ამოვდივარ, ვფიქრობ შინაგან და გარეგან ინტეგრაციაზე. მინდება საერთო ვიპოვო და ხელისგულზე მივიკრა, მაგრამ „მენტალური სხვაობა“ ხელს მიშლის…
„შინაგან ემბრიონებში“ გუგუნის დიფერენციაცია ხდება და მაინც მინდება ჩემივე სახლის მეშვიდე სართულზე, მდნარი წყლით შედედებულ ოთახში „ორგაზმული მუსიკა“ გუგუნებდეს და ისე მეღიმებოდეს, როგორც ასფალტზე გაწოლილი ლოკოკინების შეხედვისას…
მეშინია, იმიტომ რომ არასდროს მიფიქრია „შინაგან მიზიდულობაზე“…
მიზიდავს „თავისუფალი ვარდნით“, თითების ცეცებით და იმ ნისლით, სადაც გაღვიძებამდე ვეხვევი ხოლმე…
გაღიმების დროს სახე მეღრიჯება, შესაბამისად ისიც იღრიჯება, ხოდა ჩემივე „ცარიელი დაფის პირადი წერტილები“ ისევ შესავსებია…
მე ხომ ადამიანის, შეტევებით გაჟღენთილი ნიჰილისტური სული მიდგას და არც განმეორების ესთეტიკური ფასი ვიცი. ჩემთვის პირობითია სივრცეც, მოძრაობაც, დროც და ალბათ მატერიაც კი.
ნიცშეს აზრით მორალი ძირითადათ ორი სახისაა და მორალური შეფასებები ყალიბდება ან იმ ადამიანთა მიერ, რომლებსაც შემიძლია „გვერდითა ლოჟის ზეკაცები“ ვუწოდო, (ამის წერისას გამახსენდა კნუტ ჰამსუნის „მისტერიებში“ ერთ-ერთი მომენტი, როდესაც ავტორმა „ჩამომავლობით ზეკაცებს“, ბრიყვები და „გვერდითა ლოჟის ზეკაცები“ უწოდა) ან იმათ მიერ, რომელთა ხვედრი მორჩილებაა.
რადგან „ამჯერად“ ჩემთვის მორალურ შეფასებებს მნიშვნელობა არ აქვს, გეტყვით, რომ ჩემნაირების მორალი ჯოგური მორალია, ანუ მე ვახდენ ჩემივე მორალის (პიროვნულის) ნიველირებას.
ყოველი შემთხვევისთვის ჩემი ამოცანა იყო, რომ საშუალო ადამიანის გარშემო შემექმნა ისეთი სამყარო, „რეალობა“, სადაც თავს თვითდაჯერებულად ვიგრძნობდი, მაგრამ ჩემში, როგორც დოსტოევსკის რომანებში რელიგიურ-ეთიკური „ემბრიონები“ დაძრწიან.
ისიც დასაფიქრებელია, მინდა თუ არა ყველა სულიერი მწვერვალი გაუფასურდეს (ყოველივე „მოსალოდნელი ღირებულება“ ბანალური გახდეს), მაგრამ ვერ წარმომიდგენია, ცნობიერად როგორ განახორციელებს ჩემი გონება იმ ადგილს, სადაც ადამიანისთვის ტაბუ აღარ იარსებებს.
ხოდა, ჩემი იმორალისტური თეორია თვითნიველირების შესახებ, იდიოტურ უკიდურესობამდე დასული უგემოვნობაა, რადგან ამ ბოლო დროს ჩემი „ორივე ფეხი“ ფიქციად მეჩვენება.
ყოველთვის ვხვდებოდი, რომ არასრულფასოვანი და ზედაპირული „იდიომებით“ ვიყავი აწყობილი, მაგრამ არასდროს მიფიქრია იმაზე, თუ როგორი ძნელია იყო „მიწიერი მირაჟი“, ანუ შეიძლება ითქვას, რომ არ ვცოცხლობ, ალბათ იმიტომ რომ სიცოცხლეც ინდივიდზეა დამოკიდებული, როგორც ნებისმიერი რამ დედამიწაზე.
როდესაც სრულ ინტეგრაციას განვიცდი, შეგრძნება მაქვს თითქოს სალვადორ დალის ულვაშემზე აიწონა-დაიწონას ვთამაშობდეთ, მე და ის ქერა, სკოლაში თვალს რომ ვერ ვაშორებ ხოლმე…
ძალიან ცოტა დრო გავიდა იმის მერე, რაც ამელი ნოტომის რამოდენიმე წიგნს გავეცანი, მაგრამ ძალიან ბევრი ვიფიქრე იმაზე, რომ არსებობის ინტიმური მხარეც კი აკრძალვებს ექვემდებარება.
სულ რაღაც ხუთი დღის წინ ვფიქრობდი, თითქოს ინტელექტი მთელი საზოგადოების მონაპოვარია და სოციალურ სტატუსებზე არ არის დამოკიდებული, მაგრამ სასტიკად ვცდებოდი, შეიძლება იმიტომ რომ არ ვიცოდი რას ნიშნავდა თავისუფალი ადამიანი.
მხოლოდ ცნობიერად განხორციელებული ადამიანი იქნება თავისუფალი. © მერაბ მამარდაშვილი
ეხლაც თმააბურძგნული და ჩაისმოწყურებული ვზივარ და ვფიქრობ სხეულის მიღმა დარჩენილ არაცნობიერზე და მიკვირს, რატომ არავინ იცის როგორ გამოიყურებოდა ვოლტერი და არც ჰაინრიჰ ბიოლის გარეგნობაზე შეუძლია ვინმეს საუბარი.
და ბოლოს, სასტიკად დარწმუნებული ვარ იმაში, რომ ყველა ორფეხა, თუნდაც ოთხფეხა ფილოსოფოსი დამატებითი მინის თვალებით უყურებს ადამიანების და კლოუნების ინტეგრირებულ,“ავტომატურად საუკეთესო სოციალურ სტატუსებს“.
Haus ohne Hüter 