უწმაწური კოპლები

თავზე სკლინტი გაქვს აკრული და აზრზე არ ხარ რა დაწერო; ამასთან ერთად მარჯვენა თვალი მარცხენას გადმოკარკჯვლაში ეჯიბრება და ჰაერიც ბლანტი ხდება. დაკარგული ფარფლები რეგენერაციას განიცდიან და ისევ გგონია თითქოს ფრთები ამოგდის და მალე ნაჭუჭსაც გაარღვევ, როგორც მომავალი ქათამი.

ძუძუს თავებით გაწმენდილ ფანჯრებზე ერექცია მეწყება; წარმოვიდგენ სირინოზებს, რომლებიც ბარტონის ნახატებზე მასტურბირებენ და აპკს მაგრიტის დახატულ ტილოებზე გადაფენენ ხოლმე უსაფრთხოების მიზნით. ისინი სულაც არ არიან ბოზები!!!

არც ადამიანები ვართ სპილოგადაყლაპული გველები, უბრალოდ კანში ცოტა სადიზმი, ომბალო და რამდენიმე კრისტალი ნატრიუმის ქლორიდი გვირევია. კვარტალში ერთხელ ერთმანეთის მიხრჩობაც გვინდება – დიდი ამბავი, ვის არ გაუთავებია ოცნებებზე. (მეც არ მიკვირდა რატომ იყო ჩემი ოცნებები ასეთი ბლანტი).

ჰე, მკითხველო, ვიცი ტვინცახცახა შემეყარა, მაგრამ რა ვქნა?! – აღარ მაქვს უნარი დავცალო ეს აზელილი ემოციები; უბრალოდ მინდა ავიღო ზურგჩანთა და დავადგე ბილიკს…მწვანეს…იისფერს…პრაღისფერს…

სიცივისეკალდაყრილი ღამე.

ამ ბოლო დროს ხშირად მესიზმრება ცირკის კიბეები. ისინი არ გვანან პირველ კიბეს, არც მეორეს, მესამეს, მეოთხეს ან მეასეს; უბრალოდ დალივლივებენ სიცრცეში და პლანეტებს ბაძავენ დისპროპორციული მიხვრამოხვრით. ისინი აღნაგობითაც აცაბაცანი არიან, თან ცოტა ენაბლუები. ისე საყვარლად მებლუყუნებიან, მინდება სიგარეტის ჩაქრობის ახალი ხერხი გამოვიყენო – მათ აბურდულ თმებში სათუთად ჩავაქრო ახურებული ფილტრი.

კოპლები.

ფანჯრიდან გახედვისთანავე, როდესაც მზის უწმაწური სხივი ბულდოგივით დასიებულ სახეზე მიმედ-მომედება, მავიწყდება ბოზურად აღმაგზნები ცირკის კიბეები და თვალწინ დაკოპლილ-მიკოპლილი აივნის კიდე მიდგება, ბავშვობაში ზედ რომ შევხტებოდი და ტრუსიკრეზინობანას ვთამაშობდი. ტრუსიკრეზინობანას დროს მუტაციას განვიცდიდი, ცომად ვიქცეოდი და ოჩოფეხები მუდამ მარილზე გარბოდნენ. არა, არა, არ კვდებოდნენ, უბრალოდ გაურბოდნენ იმ ტრუსიკებს, რომლებიც თავის რეზინებს გამწარებული დედებივით მისდევდნენ.

სამოთხისკენ.

ჰა? – კვა!!!

ბუკოვსკის 2000 დოლარიანი თოჯინებიც მიისწრაფოდნენ ბოზი მისის განთიადის გამო სამოთხისკენ, მაგრამ….“არ არის გზა სამოთხოსკენ“…. (P.S ტავტოლოგიაა ყველაზე ჰაეროვანი უბედურებაა ჩვენს ცხოვრებაში – ის ხომ ერთი ციკლის ხუთიათასჯერ გამეორებაა; მეორდება უბედურებასავით, მაგრამ მილიარდჯერ უფრო ჰაეროვნად.)

ხოდა, რას ვამბობდი. მინდოდა ცოტა შეფერადებულ, ცხრაფერიან სამოთხეზეც მესაუბრა. იძახიან ის თეთრიაო, მაგრამ არ მჯერა; ან როგორ უნდა მჯეროდეს – დედამიწა მზესავით ჭრელია და სამოთხე ცხრაფერიანი მაინც არ იქნება?! – იქნება, იქნება!!! – უბრალოდ ფერები ინდივიდუალური არეკვლის მიხედვით დგინდება – ჩემთვის ყველა-ფერი უჩრდილო და ბუნებრივი ცხრაჭორფლისფერია. ვახ, დავიბენი ცოტა….

როცა ვიბნევი ემოციებს სასვენ ნიშნებს ვანდობ, მაგრამ მათი პედანტიზმი ზოგჯერ მაღიზიანებს. მელაპარაკებიან გამართულად, მაგრამ ამავე დროს ზურგზე უამავი ფერი აწევთ – შავი, ნაცრისფერი, მუქი შავი, ღია ნაცრისფერი და ასე გრძელდება გარვიანამოტრიალებულ, კი არა და, გაწოლილ უსასრულობაში.

მთვარე. გახეთქილი ბურთი. როიალი.

მე.

შენ.

და

ონკანს მოყოლებული სული.

ტარხუნა.

პირველი ეტაპი ნულ სართულზე

ადამიანი, ეს არის კლასობრივად ჩამოუყალიბებელი ორგანიზმი.

მე ვარ ადამიანი, მაგრამ ვერ ვახდენ საკუთარი ცნობიერის სისტემატიზაციას – ფაქტების, მოვლენების ეტაპებად დაყოფას. მე ვცხოვრობ, ვაგროვებ წამებს, წუთებს, საათებსა და არ ვიცი რა არის ცხოვრების ძირითადი ასპექტი – მე უბრალოდ ვცხოვრობ, როგორც ორფეხა ან სულაც ცალფეხა ორგანიზმი, შეიძლება ითქვას, მარიონეტიც კი.

მე არ ვიცი რას ნიშნავს „ახლოს“, უბრალოდ უჯრედი, როგორც ერთ-ერთი სასიცოცხლო დონე მაძლევს საშუალებას ვლპებოდე, თითქოს მკვდარი გვირილა ვიყო. ემბრიოლოგიური ნიჰილიზმი უფლებამოსილს მხდის ვთქვა „არარა“ ყველაფერზე, რაც თავს მახვევია, ან სულაც ფეხს.

ჩემში ისევ ცოცხლობს კომუნიზმი – ხრწნადი და მაინც გაუხრწნადი ორგანიზმი; ის არ მაძლევს უფლებას დავამსხვრიო უაზრო კლიშეები და კომუნისტური ვენტილატორები, რომლებიც ამელისა არ იყოს, ტვინს გვიტრიალებენ, თითქოს „პლასტმასის ბოსტნეული“ ნეირონებს ცხოველურად, სექსუალურადაც კი ღრღნიდეს.

სოციალურ ორგიაში ჩაშვება ყოველთვის სიცოცხლის ეპილოგად მიმაჩნდა, მაგრამ დავრწმუნდი, რომ ეს პროლოგია იმ გარდატეხისა, რომელსაც სიდამპლეშეპარული ტვინი არასდროს ასრულებს.

ცხოვრებაც ჰიპოთეზაა და სულაც არ ვთვლი, რომ ეს ერთ-ერთი თავისებურებაა ობიექტების გასარჩევად – ახლა თუ ვცოცხლობ სულაც არ ნიშნავს იმას, რომ ვსუნთქავ; სუნთქვით ჩემი მეზობელი ვირთაგვაც კი სუნთქავს.

„განა კიდევ არსებობენ ისეთი მიამიტები, ვისაც თეორიები სარწმუნო ჰგონია? თეორიები მხოლოდ ფილისტერების გასაღიზიანებლად, ესთეტების საცდუნებლად და სხვათა გასაცინებლად გამოდგება“ – წერს დიდი ამელი და ძალიანაც ცდება, იმის მიუხედავად, რომ ვგიჟდები მასზე; მისი გახსენება ჩემში ერექციასაც კი იწვევს, მაგრამ ეს „სექსსინდრომი“ მაშინვე კვდება, როცა თეორიების ურწმუნოებაზე საუბრობს, რადგან მეც თეორია ვარ – ჩამოუყალიბებელი და ურწმუნო ღლაპი, რომელსაც „მე“ პენისი ჰგონია. და ასეცაა; სულაც არ არის ეს თეორია; ეს პრაქტიკაა!!!

მკითხველო, აბა კარგად დაფიქრდი და მიხვდები, რომ მიუხვედრელი ხარ. მე ვარ ეგოისტი. რატომ? – იმიტომ, რომ „ადამიანიდან“ პირდაპირ, „დაუნდობლად“ გადავედი „მეზე“ და ამ უკანასკნელ სიტყვას, როგორც ბოზი „ფულს“ ისე ვაბრუნებ და ვატრიალებ, თითქოს ფეხის თითზე ჩამოკიდებული ძაფი იყოს, ხუთი სამოთხის სუფიქსით; თუ ძალიან გინდა პრეფიქსითაც კი.

შენი არ იყოს, მეც დავიბენ-ავიბენი. ახალი ტერმინიც კი გამოვიგონე – „ტვინდეფეკაცია“, რაც ყურებიდან ან სულაც ცხვირიდან ხდება. გარეთ გამოედინება ყველაფერი არასწორი და არამდგრადი. ( P.S არასწორი არ ნიშნავს არამდგრადს).

ღამდება და იღლიაში კენჭივით მხვდება დაქსაქსული მთვარე.

წერილი მეგობარს

ადამიანები ხშირად უაზროდ გადათხაპნილ, მიფსმულ კლიშეებში ვცხოვრობთ, რაც ხშირად პიროვნებაში აყალიბებს ნგრევის პათოსს, ავსებს მას აპათიით და აცარიელებს „ადამიანებისგან“ – ხდება მისი თვიტგამარიონეტება.

ზოგადად ძნელია აღიარო, რომ ფსევდო-ადამიანობით ვართ დაავადებული, გაშავებულ ფურცლებს ვგავართ, მელანშეუღწევადებს და წყალგაუმტარს – არც ერთ საზოგადოებაში არ გვინდა ცხოვრება საკუთარის გარდა. ეს კი არასრულფასოვნების კომპლექსის დამალვას ჰგავს. ადამიანი მონოჰიბრიდს მაგონებს, ეგოისტს და მიუკარებელს, ალბათ ფანტასმაგორიულია ყოველგვარი სიკეთე რასაც ვაკეთებთ. ზუსტად, დაუსაბუთებლად მიღებული დებულებაა ცხოვრება (ურთიერთობები), რომელსაც მიიჩნევენ ურყევ ჭეშმარიტებად.

პერმანენტულ ამნეზიას ჰგავს სინათლის სიჩქარით მიმდინარე ურთიერთობები, რომელსაც წლებად, თვეებად, საათებად აღვიქვამთ. ეს ძალზე უცნაური, ფანტასტიკური მოვლენაა – მოჩვენება, რომელიც დანაწევრებული სხეულების  ნატურალურ სიდიდეს წარმოადგენს.

როცა ადამიანი ბრმად არის დარწმუნებული, რომ მისი დოგმა ხახუნის ძალის საწინააღმდეგოა და ჰგონია თითქოს მისი დაბინძურებული ილუზია(ახლანდელი მეხსიერება) ურყევია, ყოველთვის ვფიქრობ, ეს ადამიანი ბნელია, სრული ამ სიტყვის მნშვნელობით. აღარ მახსოვს ვისი სიტყვებია, მაგრამ, მართლაც, „დედამიწაზე მთელი სიცოცხლე მკვეთრად გაწონასწორებული მკვლელობაა“.

ახლა კიდე მორალურ დეგრადაციას მინდა შევეხო, რაც ხშირად ადამიანებს ჩემს ასაკში ემართებათ. ეს  საშინლად ჩამოუყალიბებელი, გაუწონასწორებელი პერიოდია – რისკი და „ფეხებზე დაკიდება“ მაგნიტივით გვიზიდავს – ერთი სიტყვით, გატყავებული ღლაპები ვართ.

ხოდა,  მინდა ვთქვა, რომ ადამიანები რადიკალები ვართ – ზოგი ვეწყობით ბრბოს, ზოგიც – ვერა. ეს პორნოგრაფიულ დამოკიდებულებას ჰგავს სიკვდილთან (დაბინძურებულ მორალთან) . მასთან სრული ინტეგრაცია კი, ჩემი აზრით აფსოლუტურ დეზინტეგრაციას იწვევს ზოგადად ადამიანობასთან. შეიძლება რასაც ვამბობ მრავალმხრივი კრეტინიზმის ერთ-ერთი შენაკადია, მაგრამ ფაქტია, რომ ადამიანებს გვჭირდება გოლფსტრემი, რათა სითბოს საშუალებით მაინც მივცეთ საკუთარ მორალს ნაკლებად აბურდული გზა.

ყველა ადამიანშია სხვადასხვა ადამიანთა შესაძლებლობების (შეიძლება ითქვას, შეხედულებათა) პოტენციალი და ვფიქრობ, რომ არ უნდა დავმალოთ კონკრეტული პიროვნება, რომლისგანაც „ვიკვებებით“.  რა თქმა უნდა, ესეც უაზრო დოგმებს ეკუთვნის – ეს დოგმები ხელოვნურ სითხეს ჰგავს, რომლითაც ვივსებ წარმოსახვით ნაკლოვანებებს.

სოკრატესი არ იყოს, „მე ის ვიცი, რომ არაფერი ვიცი“, ხოდა მაინც მგონია, რომ ძნელია იყო ადამიანი, რომელიც მარჯვენა ფეხს ითრევს, ატარებს ნერვებით გავსებულ ხურჯინს და ხურჯინის შესატენად ეძებს მსხვერპლს.

დაბოლოს, ალბათ მორალიც ინდივიდზეა დამოკიდებული, როგორც ნებისმიერი რამ დედამიწაზე.

მასკარადი „შინაურ“ ოთახში

Samuel Higley

სიგარეტის სუნად აყროლებულ ოთახში მდედრებს ფეხები ფარგლისებურად გაეჩაჩხათ და გაყვითლებულ ფურცლებზე ოდეკოლონის სუნად აყროლებულ მამრებს ასოებს ძირში აჭრიდნენ, რადგან აღარ უნდოდათ ახალ თაობას „ჯოხებზე მოხტუნავე გოგო-ბიჭები“ რქმეოდათ. მეც სიგარეტს ვეწეოდი და გულში ისევ ჩამოხეულ ფარდაზე ნახმარი ბუზივით მიგდებული მეგობარი მახსენდებოდა, მუსიკას ვენებში, ფალოიმიტატორიანი მეძავივით, რომ იჩხერდა.

გუშინ მასწავლეს ტვინის თითებით სტიმულირება, მაგრამ ისევ მეძინებოდა. მინდოდა დამევიწყებინა, ბავშვობაში მამა რომ მაკლდა, რომელთან ერთადაც უბრალოდ უსაფრთხოდ გავისეირნებდი, ყოველგვარი დედააფეთქებული ფიქრის გარეშე, მაგრამ რა? რა და მამრობითი სქესი შემჯავრდა, ჩემი თავი შემზიზღდა და ზოგადად ყველა გამოლეღვებული ასოწამომხტარი მამრი ცარიელ, დამდნარი ლეშით აყროლებულ უდაბნოს მახსენებდა. მდედრები კი მეცოდებოდნენ, დილით ადრე, ბანჟგვლიან არსებებთან ერთად, რომ იღვიძებდნენ და ხელებს წამომხტარ „იარაღზე“ უთათუნებდნენ, ხოდა ყოველთვის მიკვირდა, რატომ არ იყო ჩემ გარშემო ყველა ქალი ლეზბიანკა.

ბავშვობაში ყოველთვის მაღიზიანებდა „ძმაკაცები“ ამაღლებული ფანტაზიით, რომ დღნავდნენ ნაცნობ გოგოებს……….. ბოლოს ფანტაზია ჩემშიც იღვიძებდა, მაგრამ მხოლოდ სარკეში ჩახედვისას ვუყვებოდი, ქრცვინისსიფათიან სქელწარბა ბავშვს, რომელიც “Haus ohne Hüter* “-ში ცხოვრობდა.

….გერმანული ენის რიტმი აღმაგზნებს… ვუსმენ ლაკრიმოსას, სულიერ ორგაზმს განვიცდი და ბავშვობაში, ჩემი სტიქაროსნობის პერიოდი მახსენდება. ეკლესიიდან, რომ მოვიდოდი, მშვიდად მეძინებოდა ხოლმე, მაგრამ არასდროს მშორდებოდა დაჩხვლეტილი ფიქრი, თითქოს შინდისფერ ანაფორაში გამოწყობილი მამაო, შუა მარხვის დროს უმ ცხვარს წაწვეტებული კბილებით გლეჯდა და მე სიბნელეში დაკარგული, ზეციდან ვუყურებდი.

ოდესმე გიგრძვნია თითქოს გაქრობა დაიწყე და მალე გამჭირვალე გახდები?

არანაირი მიზეზი არ მაქვს წავიდე, მაგრამ მინდა „ოთახი“, სადაც ბევრს მოვწევ, თავში მცოცავ სიახხლეებს შევიყვან, დავიღლები, განვითარდები და მონატრებული, 2-3 საათით დავბრუნდები „ბუხარში“. მერე წავალ და ისევ „ოთახში“ ვიცხოვრებ, „უცხობგეროვან“ საზოგადოებაში, კი არა და „ბომჟებში“…

დაბოლოს, მაგრიტის დაბოლილი ემოციებივით მახსენდება, ბავშვობაში მაცივარი რომ გავაღე, საყინულეში მთებივით ასვეტილ, ჯერ კიდევ კომუნისტურ ლოლოებს ენა, რომ დავადე და შემდეგ ახალი დაგდებული კნუტივით ავბღავდი… მერე დახმარებაც მოვიდა და ყინულებს ჩემი ენა „მშვიდი წყევლით“ ააფხიკეს…

___________________________________

Haus ohne Hüter – უკაცო სახლი (გერმ)

 

15.07.2011

ეპილეფსიური მუსიკა

Jeremy Enecio

(Comfortably Numb – Pink Floyd – The Wall)

ოთახში ეპილეფსიური მუსიკა კედლებს ლორწოვანი მასასავით ეხეთქებოდა და ჩემი სხეულის მეორე სართულზე ისევ გუგუნებდა თავკომბალების ვიზუალ-არტი HOMO*-ების უკანალებზე…

პეპლები მინდორში აყუდებული სახლის კედელზე კატებივით ჟიმაობდნენ, მე კი მათ მაგივრად ვოფლიანდებოდი და ბასრი დანით ვაცალკევებდი სიამის ტყუპებივით მიკრულ სამქიმიან ორგაზმს, მასონური სიმბოლოებით…

…ბოლოს დაფლეთილ სახეზე ლოკოკინის დამარილებული საშო მოდუნებულ ეროგენულ ზონებს მდნარი ემოციებით აფხვიერებდა.

წელში მოხრილი გობლინები ფითქინა მდედრებს მკერდზე ხორკლიან ენას შეფერედებული სექსუალობით უსვამდნენ და პლუშივით ჩაფუმფულებული ყელიდან ხმის იოგების ნაფლეთებს ყრიდნენ…

აპათია ძგიდეწაგრძელებული ცხვირის ნესტოებში საცეცებს მიყოფდა და მაგრძნობინედა, რომ როგორც ცირკის ბოზი ისე ვნებდებოდი. ბოლოს ისევ გულისრევმდე მინდებოდა თანატოსთან** დაწოლა, სიჩუმის სუნად აყროლებულ სიბნელეში.

მორალური დეგრადაციაც დეფორმაციაგანცდილ რელიგიას მაგონებდა და ისევ ბავშვობის მეორადი მოგონება ამომიტივტივდა თავში, თითქოს რადიკალი ვიყავი და მურაკამივით ვერც მე ვეწყობოდი კლასიკურ ეკლესიას.

Pink Floyd-ს ვუსმენ და მეც კედელზე მიტყეპნილი გიჟივით მინდება გადავიპარსო ჩემი Bushy Brow და დავიკიდო პეროზე წამომჯდარი „ინდივიდები“, რომლებსაც ზედ სქესზე წაწვეტებულპენისიანი დემონები აუკრავთ და თავებს „ადამ-იანებს“ უწოდებენ. ხოდა, მაგათთან პარანორმალური აქტის შემდეგ, თავს ისე ვგრძნობ, თითქოს საფრანგეთიდან რიშელიეს მინიატურული სული ჩამოვარდნილა, ჩემთან ქვეკნელში და პირდაპირ ჩემი ტვინის მარჯვენა მხარეს შესახლებულა, ანუ თვითგაღმერთების პროცესი მეწყება და თითქოს მეშინია მეც აბჯარასხმული არ ჩამოვიდე მთვარესთან, ვოლანდის დემონებივით…

ხანდახან უნებისყოფოდ მინდება მაქს ფრიშის HOMO FABER-ში აღწერილ, სარკულ სიმეტრიაზე აგებული გონების ცარიელ უდაბნოში მოვხვდე და სისხლს მზისგან გამოწოვილი ოფლივით ვკარგავდე, ფიქრის დამტვერილი აპარატიც გათიშული მქონდეს, ჰარუკის „გამოცხვარებული“ პერსონაჟებივით.

ყოველთვის მარჯვენათვალგადმოკარკლული და გაკვირვებული ვფიქრობდი იმაზე, თუ რატომ მქონდა პორნოგრაფიული დამოკიდებულება სიკვდილთან, მაგრამ ბოლოს ვუდი ალენის ლეღვი სიკვდილი მეც მიკაკუნებდა და მახსენებდა, რომ დედამიწაზე მთელი სიცოცხლე მათემატიკური სიზუსტით აზომილ-ჩამოზომილი მკვლელობაა, ან სულაც ორნამენტებად დაჭრილი ორგაზმის დეგრადაციაა, შემოდგომის მოყვითალო ფერებით და ადამიანური ნიჰილიზმით გადამწვარი.

მიყვარს სიკვდილის კისერზე შემოსკუპებული, ჭადრაკს რომ ვთამაშობ, მაგრამ ისიც ბერდება და ბოლოს ადამიანივით უდარდელად ღიღინებს: ლა ლა ლაააა….. The slow shadow of death is falling…..ლა ლააა ლა…..

როცა ბიოლზე ვფიქრობ, ყოველთვის მელანქოლიით მთვრალი კლოუნები მახსენდება და ისე მეღიმება, თითქოს სატანა სიგარეტის კვამლს მიმსგავსებულ ღრუბლებზე ცეკვას მთხოვს და ბოლოს ისევ მახსენდება რომ, ich bin auch ein Clown und sammle Augenlicke***…

ალბათ მთელი თვეა ემოციები არ ამომილაგებია შარვლის უბიდან, კი არა და გონებიდან, ხოდა მგონია, რომ უელბეკის სექსშემოხვეული ფილოსოფია ფესვებს იდგამს საცეცებიან გონბაში, მაგრამ თვითონ მიშელი ასომოკვეთილი მოხუცი ან იმპოტენტი „ბომჟი“ მგონია, აი ისეთი, ახალგაზრდობაში ჯიბეში ნახმარ პრეზერვატივებს, რომ ინახავდა, ემოციების გასახსენებლად.

ბანჯგვლიანი ვარსკვლავები ზეცის საშოსთან ფრთამოტეხილ დემონებს ხმარობენ, ოღონდ ვერტიკალური და ოდნავ გაცვეთილ-დადორბლილი ემოციებით. მეც ისე ვარ, თითქოს ლუდს ვსვამდე, ტუჩებზე მარილს ვიყრიდე და უგემოვნოდ ვკოცნიდე ჩემ გოგოს, ჩამოხეულ ტუჩებზე, ხოდა ისევ მიკვირს, რა გვიზიდავს მამრებს ტუჩებისკენ…..ჰმმმ… ტუჩები? კი არა და ბაგეები…. ტფუი…მე „ქვედა ტუჩებს“ ვგულისხმობდი….

ხანდახან ჩემი სულის სიმყრალეს მეთვითონ ვგრძნობ და დაჭრილი, დაქუცმაცებული სურვილით ვივსები. მინდება ცოცხალი ბულგაკოვი დავიჭირო და შურით სავსემ, კბილით დავუღრღნა კომუნისტებისგან ისედაც დაღრღნილი ძვლები, რადგან მეც მინდა შევიგრძნო  „მკლველი“ ექიმის შინაგანი ვოლუნტარიზმი, ლიტერატურულ-ბილოგიური შერწყმა გახრწნილ ჩვილებთან…

ისე, არ გიძნელდებათ სხვისი ცნობიერებით ცხოვრება? ხო, ხო, მიკვირს როგორ უძლებთ ზეციურ ინდივიდს, ის ხომ უკვე ცაზე მივახატეთ, „რელიგიურ-ჯვაროსნული“ სისასტიკით, ან სულაც ვერტიკალურ-ჰორიზონტალური წყვდიადით, რომლის იქითაც უკვე „მე“ დგას, აი ის „მე“, მთელი ცხოვრება საკუთარ თავს, ცნობიერების უცნობ მხარეს, რომ ეძახის…

_____________________________________________

HOMO-ადამიანი (ლათ);

თანატოსი-სიკვდილის მომავლინებელი ღმერთი;

Ich bin auch ein Clown und sammle Augenlicke-მეც კლოუნი ვარ და წუთებს ვაგროვებ (გერმ).

კარავიევ ფაგოტის წაგრძეწლებული პროფილი და თვითმკვლელთა რელიგია

***

ბნელ ოთახში სიგარეტს სიგრეტზე ეწეოდა, წიგნები აქეთ-იქით ეყარა, ყოველ კუთხეში დაცლილი ჩაის ჭიქა იდგა, ჭაღზეც ანგელოზები ჩამოკიდებულიყვნენ, დემონური ფერებით და ადუღებული ლოცვებით. ამდენი უწესრიგობა დაბნეულ სახეზეც ეტყობოდა, მაგრამ ეს ყველაფერი მაინც უზარმაზარი ილუზიური წესრიგის სუნად ყარდა. მოგონებები კადრებად დაეხარისხებინა, მაგრამ იმდენად უწესრიგოდ ალაგებდა გონების თაროებს, რომ ძებნის დროს უხერხულად არეულ შიგნეულობას ვეღარ პოულობდა და ისევ საკუთარ „მეში“ შესახლებულივით გრძნობდა თავს. კითხულობდა რემარკს და ვერ გაეგო, რატომ სძულდა მას ქალები, რატომ ხარშავდა ადუღებულ სისხლში მათ ხორცს და ბოლოს ისევ ჩრდილებად მოგვივლენდა, აი ისე, თითქოს ჰაეროვან პერსპექტივას იყენებს და შიგნიდან გაცხელებს, ფილმის კადრივით სათითაოდ გშლის და მერე ისევ არეულად გაწებებს ერთმანეთზე.

ფანჯრის რაფაზე შემომჯდარიყო და საღამოს კაბებში გამოწყობილ მონაზვნებს უყურებდა, აი იმათ, საათსში ორ დოლარად, რომ აკეთებენ „კარალევსკი“ მინეტს და ბოლოს „მედიატორებისგან“ შეწყალებას და წესრიგით აყროლებულ მიტევებას ითხოვენ. თავში კადრები ნელ-ნელა ეცვლებოდა, აწმყოს გასაყარზე იდგა, თითქოს ბავშვობაში გადასასვლელ კიბეს ხატავდა იმ ჭაში, სადაც ქრისტე ცხოვრობდა, კეთილი, წვერმოშვებული ადამიანი, ჰუმანური თვალებით და “ანტიირეალური” მოგონებებით.

ბნელოდა, ოთახში საშინელი უჰაერობა იყო, ხოდა ჩაიცვა ჭუჭყიანი კედები, ჩამოფლეთილი ჯინსი, ლაქიანი მაისური და ბარბაც-ბარბაცით გავიდა ქუჩაში. ღამის ქალების/კაცების სახეებს გამჭირვალე, მძიმე სიცარიელით სავსე თვალებში ინახავდა, რადგან ადუღებულლოცვებიანი ანგელოზებისთვის ენახებინა, როგორც ფილმი, ზანტი კადრებით…

გასულ წლებს არ აღიარებდა, რაგდან აჟრიალებდა იმის გახსენებაზე, რომ თეოსოფოსივით დოგმატურ ცხოვრებას სწავლობდა და ბოლოს მაინც პედანტად რჩებოდა. ახლაც ორ ფეხზე დადიოდა, მაგრამ სჯეროდა რომ ოთხფეხა, სათვალიანი ცხოველი იყო, ვერტიკალურად „დაცურებული შიფერით“…

ვერ ვიტან ედგარ პოს, მეზიზღება მისი ლამაზი უბედურება,“ მაჟრიალებს“ მის ფერად სულიერ ტკივილზე, გული მერევა ლამაზ გვამებზე, ნაწილებად ვიშლები და ლურსმებით მევსება შეშუპებული ტვინი მის დაჩეხილ, გულუბრყვილო და საფლავის ქვით დაბეგვილ სიკვდილზე, რომელიც საზიზღარი, მაგრამ აღმაგზნები სექსუალობით მიყოფს ხელს სულის შარვალში, სადაც ეროგენული ზონები წამიერ ორგაზმს განიცდიან, ადუღებული ლოცვებით…

მიხვეულ-მოხვეულ, ვიწრო ქუჩებში მეძავები გაუპარსავ ფეხებს აღტაცებით ანახებდნენ და დაუვიწყარ „მამაქალურ“ ღამეს ჰპირდებოდნენ. ექსტაზში ისე ვარდებოდნენ, გეგონებოდა, ჭაობში ჩავარდნილ თეოლოგებს აჯავრებდნენ, ციური სიმბოლოებით.

მგონია, თითქოს ნავზე შესკუპებული, ჩრდილებით სავსე მდინარეს მივყვები. აი იმ ჩრდილებით სავსეს, წყალში ამოზრდილი, მსხვერპლშესაწირი ხეები რომ ისრუტავდნენ, რადგან ნაკუწებად ექციათ ბავშვობა, კაუჭზე ჩამოკიდებული ორი ფორთოხლის კოლაჟით.

მე არ შევქმნი სიცოხლეს, ლორწოვანი კიდურებით, ისევე როგორც ცეცხლწაკიდებული ბალახი ახდენს სულიერ ნიველირებას განადგურებულ, ჭიპლარგადაჭრილ ნაყოფზე…

[სხვა დრო, სხვა სივრცე, დრამის ხმა, გაფშეკილი ფეხები, გადმოკარკლული თვალები და ნაკურთხი სისხლი…]

ბნელოდა. ქუჩას დაბოლილივით მიუყვებოდა. ზურგჩანთა „სალმითა და შურით“ გაევსო, თითქოს იქვე ვაგზალზე, ბითუმად დაერიგებინოთ წმინდა წყლით ნაკურთხ ბოშებს, რომლებიც დიდი სიამოვნებით შეხვრეპდნენ შენ სისხლს, რომლის ფერიც დღემდე ვერ დაუდგენიათ, ვერც უფრთო ანგელოზებს ქრისტესთან და ვერც დედამიწაზე მცოცავ „მედიატორებს“, რომელთა დემონებიც ჯოჯოხეთური ხმით გალობენ. ისინი მიირთმევენ სკალპერდასმულ ფსიქიკას და ნირვანას უახლოვდებიან ანგელოზებით, რომელთა პროფილიც კარავიევ ფაგოტის წაგრძელებულ პროფილს მაგონებს…

…ცენტრალურ ქუჩაზე გასულმა, თვალები დამთხვეული მავანივით დახუჭა და გამჭირვალე გიტარაზე დაკვრა დაიწყო. უხმო მუსიკა მთელ სხეულში „ბობო-ქარივით“ უვლიდა და კიდურებს უცახცახებდა, აი ისე, როგორც ჰაერში მოქანავე ფრანის ხერხემალი ცახცახებს…

იქვე, პატარა სკვერში შევიდა, გამჭირვალე გიტარით ხელში. ღიღინებდა, მუსიკას გრძნობდა, კანკალებდა, ვერ გრძნობდა მიწას, მოძრაობას, სივრცეს, მატერიას… თვალები გაახილა თუ არა, ხის სკამზე მიწოლილი, გაყინული მოხუცის გაშეშებული, უძრავად მოღიმარი თვალები დაინახა, მიუახლოვდა და თითებით შეიგრძნო გვამის სიცივე, რომელმაც სხეულის უჯრედები ნაწილებად დაუშალა, თითქოს ლოკოკინა ყოფილიყოს და ზედ სადისტ და თითქმის თვითმკვლელ ბავშვებს მარილი მოეყარათ…

მიყვარს ბიოლის ორმაგი პოლიტიკა: რელიგია და თვითმკვლელების პოლიტიკა, რომლებიც ერთამენეთში ისე იზილება, თვალწინ ჯგუფური სექსი წარმოგიდგება, სადაც ხალხს ტრაკზე დიდი ასოებით „ნაციზმი“ აწერია. ამ წითელ წარწერას კი რეტდასხმულები ხორკლიანი ენებით დინჯად ეფერებიან…

ბნელ ოთახში დაბრუნებულმა, გარემო მოხუცის გვამში გაჯერებული სიცივით მორწყა. მიბნეულ-მობნეულ ოთახში ისეთი სუნი იდგა, თითქოს ისევ ცვლიდეს კაპიტალიზმის ბურჟუაზიულ წყობილებას კომუნიზმის ინტიმური ხლართები, დასაქმებული მონებით.

აბაზანაში შევიდა, გვამის სიცივე ტანიდან ჩამოიბანა, მაგრამ თითის ბალიშებში ისევ გრძნობდა სუსხს, ფითრი მოგონებებით…

გონებადასვენებულმა კი მოთმინებით ითამაშა, ჭაღზე ჩამოკიდებული დაწნული თოკით…

13.05.2011

ქარაგმები პოლაროიდით

Eyes of ancient dirt

მაგიდის ქვეშ საკუთარ თავს შაშს ვეთამაშებოდი, როცა კარებზე ვიღაცამ დააკაკუნა. მაშინვე მივხვდი, რომ ვინმე მსუქანი და ფომფლო იქნებოდა, ნეგატივში ვხედავდი მისი ხელის დონდლო მოძრაობას. მაგიდიდან გამოვიხედე და დავინახე კარების გასაღებად წასული ბებო. ყველაზე მეტად ოჯახის წევრების ყურებამდე ღიმილმა და გაქვავებულმა მოძრაობამ გამაკვირვა.

მაგიდის ქვეშ ვერტიკალურად წამოვწექი და შაშის თამაში განვაგრძე, მაგრამ ჩემი ყურადღება ბოხბოხა, ბოყინისმაგვარმა ხმამ მიიქცია. უცებ მეც დავსტოპდი და გონებაში კადრები გადავანაწილე, ცალი თვალით მაგიდიდან გამოვიხედე, მეორეთი კი შაშის დაფას ვუყურებდი. დავინახე როგორ შემობაჯბაჯდა ოთახში რაღაც მრგვალი მასა და დაიბუყბუყა: „აბა ღიმილი, ღიმილი დამანახეთ ქანდაკებებო!!!“. უცებ ისე გამაჟრიალა, თითქოს სათითაოდ მპარავდნენ მოგონებებს, მატლივით სრესდნენ და ჯიბეში მიწყობდნენ. თითებმა მოძრაობა დაიწყეს, შაშის დაფაზე ისე ვუკრავდი, თითქოს სამაელი მიმღეროდა საბავშვო ბაღის ჩაბნელებული ოთახიდან: „ჩამოკარ სიმებზე! თორემ დრო ილუზიას წაგართმევს და ხელში ისევ ოჯახური მატერია დაგრჩებაო“…

ქრცვინივით აცახცახებული შაშის დაფაზე ვუკრავდი. მუსიკაში ათხაპნილი ვიყავი, როცა დამიძახეს და დიდი ხვეწნა-მუდარით გამომიყვანეს მაგიდის ქვეშიდან. დედამ ზღარბივით აბურძგნული თმები ხელით გამისწორა, ღიპზე მოტკეცილი მწვანე მაიკა მუხლებამდე ჩამომიწია  და მეც „ყურებამდე ღიმილზე“ დამაპროგრამა. უცებ ის მრგვალი მასა ჩემთან მოვიდა და ცალი წარბი ისე აწია მაღლა, კინაღამ შუბლს ააცილა. ძალიან შემეშინდა, მაგრამ მაინც ვიღიმებოდი, რა მექნა, დაპროგრამებული ვიყავი.

ამ მრგვალ მასას კისერზე რაღაც შავი აპარატი ეკიდა, ზედ თეთრი ასოებით „Polaroid“ ეწერა. მე ისე შემეშინა დედას ფეხებზე მივეკარი, ეგ შავი აპარატი კოსმოსური გამანადგურებელი მეგონა, აი ისეთი, „გრენდაიზერში“ ბოროტ გმირებს, რომ ჰქონდათ ხოლმე. შეშინებული და ხმაჩახლეჩილი ჩუმად ვკითხულობდი, ვინ იყო ეს მრგვალი არსება. ბოლოს დედაჩემმა მითხრა: „შვილო, ეს კაცი მესურათეა და თუ გაღიმებული არ იქნები, იღლიის ქვეშ „კნოპკა“ აქვს, დააჭერს, ის მსუქანი ხელები უშველებელი გაუხდება, დაგიჭერს და „მეშოკში“ ჩაგაგდებსო“… ისე შემეშინდა, ამ ჩემ ისედაც დაბერილ ტუჩებს, როგორც შემეძლო ისე ვწელავდი, რომ ჩემი შიში არ შეემჩნია იმ აპარატიან, მსუქან კაცს.

რამდენიმე წუთის შემდეგ, მრგვალმა მესურათემ მთელი ოჯახი ჭადრაკის ფიგურებივით დაგვაწყო და ჩასუქებული თითებით გვანიშნა გაიღიმეთო. მივიხედ-მოვიხედე და დავინახე ყველა გაშეშებული იდგა, მხოლოდ ტუჩებს ამოძრავებდნენ. მეც გადავწყვიტე გემრიელად გამეღიმა და ისე ავქაჩე ტუჩები, რამის ხორხი ამომივარდა.

მრგვალი არსების აპარატი ისე განათდა, კინაღამ დავბრმავდი. აი მაშინ კი ვიფიქრე, უკვე გაგვანადგურა-მეთქი, მაგრამ თვალები რომ გავახილე, დავინახე იმ შავი აპარატიდან ჩვენნაირი არსებები გამოვიდნენ, ოღნდ ბრტყელები იყვნენ და აღარც ტუჩებს ამოძრავებდნენ. გაკვირვებული შევცქეროდი მესურათესაც და იმ კოსმოსურ იარაღსაც, ჩვენი კლონი რომ დაამზადა.

ჭადრაკის დაფიდან გამოსულებმა, კოლექტიურად გავაცილეთ მესურათე. სიცილით ვკვდებოდი ეს ჩამრგვალებული კაცი გორაობით, რომ გავიდა კარებიდან. მე კი ერთი სული მქონდა, როდის ვნახავდი ჩვენ კლონებს და როდის შევეხებოდი ჩაპუტკუნებული ხელებით.

მესურათე, რომ წავიდა კლონების ნახვა მოვისურვე, პაპამაც ოთახიდან სიბრტყეზე გაშლილი ჩვენი ორეულები გამოიტანა და გამაფრთხილა არ დაკუჭოო. მეც დავუჯერე, მეგონა თუ ფოტოკლონებიც დაიკუჭებოდნენ, ჩვენც რაღაცა მოგვივიდოდა, ან დავიკუჭებოდით, ან უფრო უარესი-დავიხოცებოდით…

* * *

ბავშვობაში ყოველთვის ვიცოდი, რომ „შიფერი მქონდა დაცურებული“, ხოდა შევძვრებოდი ხოლმე ჩემი რკინის „კრაოტის“ ქვეშ, კედელზე ვხატავდი, წიგნებს ვათვალიერებდი, მაგრამ ყველაზე მეტად ჰაერთან ლაპარაკი მიყვარდა. დავჯდებოდი და წარმოვიდგენდი თითქოს გამჭირვალე სფეროში დიდი სამკუთხედები ეხატა. ყველა სამკუთხედს უზარმაზარკბილებიანი პირი ჰქონდა და მელაპარაკებოდნენ…

_(სამკუთხედი) შენ მეძახდი აბაზანიდან?

_(მე) არა, ონკანი იყო წითელი ტუჩებით…

_ის წაქცეული ვინღა იყო?

_არ ვიცი, ალბათ მე, წინა ცხოვრებაში…

_შენ ახლაც წაქცეული ხარ…

_ნეტა რის იმედზე ვარ?

_არ ვიცი, ალბათ გგონია თვითონ მოვა ბედნიერება…

_ჩამოკარი გიტარის სიმებზე, ჩამოკარი!

_მეშინია აკოლადა არ გამიტყდეს, ან გრიფი არ გადამეყლაპოს…

_შენ უკვე გაშიშვლდი…

_მერე რა, მე ხომ ნუდისტი სპლიყვი ვარ?!

_მაჟორული აკორდები მინორულში გერევა…

_აი დარდი, სეპტაკორდებიც არსებობენ…

_იცოდე ცოცხალი წარსული არ არსებობს, გარდა ფურცლებზე შემორჩენილისა…

_სულით მეძავი ხარ და ნუღარ მემუქრები…

_გესმის მუსიკის ხმა?

_არა! მე მხოლოდ ღიღინი მესმის, მაგრამ შემიძლია ვირის ყროყინიც ვუწოდო…

_ცხოვრებაზე გაბოროტებული ხარ…

_ანუ ვერ გიტან!

_ფოტოაპარატს ობიექტივი გაუტყდება…

_მე უკვე ფუნჯს დავუმეგობრდი…

_ცივი ხელთათმანები გაიხადე, თორემ ფრჩხილები გილურჯდება…

…გავედი სამზარეულოში და მაცივრის კარები ჭრიალით გაიღო…

* * *

საბავშვო ბაღი…სკოლა… ჰო,ახლა უფრო ორჯერშიფერდაცურებული ვარ…

მეხუთე კლასში ვიყავი პირველად ფიზ-კულტურა, რომ ჩაგვიტარდა. ჩვენი პარალელური კლასის მასწავლებელი დაბალი, გვაჯი კაცი იყო. მაგ დროს ერთი ფსიქოლოგი მუშაობდა ჩვენ სკოლაში. უფროსკლასელები გვეუბნებოდნენ <ეგ ქალი მაგარი ძუკნაა, სექსზე გიჟდებაო>, ხოდა სპორტულ დარბაზში, რომ ჩამოვიდოდა , მაშინვე ჩვენი პარალელური კლასის მასწავლებელთან მივიდოდა, შევიდოდნენ ოთახში და კარგა ხანი არც გამოდიოდნენ. ჩვენც მეტი რა გვინდოდა, ჩამოვჯდებოდით ხის, დამტვრეულ სკამებზე და წარმოვიდგენდით, როგორ ხდიდა ის დაბალი, გვაჯი კაცი შარვალს ჩვენ ფსიქოლოგს…

* * *

სიცარიელე…

ტარხუნა…

მჟაუნა…

ალუჩა…

ხის კაქტუსები…

24.04.2011

აღდგომა (დღეს)

Réné Magritte, Hegel's Holiday, 1958

დაწნული კალათით მეზობლები წითელ ცოდვებს არიგებდნენ, ლოცვის შემდეგ კი ღორებივით შთანთქამდნენ მილორდის მიერ გამოგზავნილ ნაგავსაყრელს, ჰორიზონტალურ-ვერტიკალური ორნამენტებით, მაგრამ ეს ყველაფერი სარდაფის გარეთ ხდებოდა, ხოლო სარდაფის მიყრუებულ კუთხეში ისევ ელოდნენ „ბიჭს ქრისტესთან ნაძვის ხეზე“, რომელიც უბრალოდ კვდებოდა ბრბოს ჰორმონებით. ეს ჰორმონები კი ხალხის პერმანენტული ამნეზიის შედეგად წარმოიქმნებოდნენ მტვრის ნაწილაკების სახით და ფარავდნენ ბიჭის არასაზოგადოებრივ ნაკვთებს, გაფითრებული ფერუმარილით…

ღიპიანები იპურჭყებოდნენ, სამშობლოზე მასტურბირებდნენ და თან თავიანთ პატრიოტულ გრძნობებს მიცვალებულებს აფრქვევდნენ სიცრუის ორიენტაციით.  ეს ყველაფერი ილექებოდა ემბრიონების ჩამოუყალიბებელ ტვინში და ბოლოს, ისინიც ემსგავსებოდნენ ასწლოვან მამებს ან პაპებს, რომლებიც პირჯვარს მხოლოდ ერთი თითით იწერდნენ, დანარჩენი ორით კი კბილებში გაჩხერილ ცხვრის ხორცს იცლიდნენ…

მესამე თაობის ჰიპოპოტამები „სუფლიორებთან“ ერთად ეკლიან ბუჩქებში სადომაზოხიზმით კავდებოდნენ და ეკლებით დაბინძურებულნი განსაწმენდათ ღვინით სავსე და ორგიით გაპოხილ კასრში ეშვებოდნენ. მათ უფლება ჰქონდათ „წმინდა სასმისით“ დაელოცათ ღრეობა, რომლითაც ფეხაუდგმელები შედიოდნენ (ა)მორალურ ერში, ჩაფუშული, მაგრამ მაინც სამგანზომილებიანი პატრიოტიზმით…

ნაცნობ წრეშიც კი „ადამიანური“ ნაკვთებით შემომცქეროდნენ, მაშინ როცა დაფარული პროტესტი ტვინში უცხოელი ფანტომივით იზრდებოდა, ბოლოს კი ტერიოტორიის უკმარიოსობით გაბოროტებული, ყურებიდან ორთქლის სახით გამოდიოდა, აბინძურებდა გარემოს, სადაც წარმოუდგენელი იყო ქუჩაში გაუფცქვნელ მსოფლმხედველობას გაევლო…

…მეც მოძრავ მსოფლმხედველობას მივირთმევ ყოველ დილით, უზმოზე და ვხვდები, რომ მირაჟით აწყობილი ადამიანი ვარ და ტრადიციულად მეშინია ჩამოუყალიბებელი „მავანი“ სიხლეების, რომლებიც ყოველთვის ჩაშაქრებულ ალუბლის ჯემს მაგონებენ, აორთქლებული ფერების სიუხვით…

* * *

_რატომ გიყვარს წითელი ანგელოზები?

_იმიტომ რომ მთვრალი ვარ და მგონია სამოთხეში ვცხოვრობ, რქიანი პორნოვარსკვლავებით, რომლებიც ციფერბლატის მარჯვენა მხარეს დაფრინავენ…

_მას შეუძლია დისტანციური პულტით გმართოს, როგორც მის რეჩედი მართავდა სწორხაზიანი ცხოვრების ფანატებს…

_მეც ფანატი ვარ და ცოდვებს ვარიგებ, როგორც მოსიარულე რეკლამა დამტვრეული მონოთეისტისა…

_მაშინ გაიღვიძე!!! ჩვენ ისევ ველოდებით ლიტერატურულ მესიას, რომელიც სარკულ სიმეტრიაზე დამტვრელ კალკს მაგონებს…

22.04.2011

ფანტომები

 

Юко Шимизу

ოთახში ჭერზე თოკით ჩამოკიდებული თოჯინებით თამაშობდნენ პედანტი კლოუნები, იქვე კუთხეში კი შუბლზე დაწნული თმებით ატუზულიყვნენ მონოთეისტები, მაზოხიზმით გაჟღენთილი სექსუალობით, რომლებსაც მრავალკუთხედებად დაჭრილი პოლითეისტები ამათრახებდნენ…

აი, ასე ხდებოდა სამყაროს განაწილება საპროგრამო პლატფორმით, როცა მაღვიძარამ დარეკა და სასიამოვნოდ გამაკანკალა. არ ვიცოდი საცეცების დახმარების გარეშეც თუ ხდებოდა თვითსტიმულაცია…

ბრბოში გახვევისთანავე შევამჩნიე „უსქესო კაპების“ სქესიანი ტვინები „ონანისტური უჯრედებით“, რომელთა აპათიურ ეროგენულ ზონებს მხოლოდ ატოპიური მსოფლგაგება აღაგზნებდა, ამიტომაც გადავწყვიტე წრეწირის გულში მოვქცეოდი და „სვინგერი“ წყვილებისთვის მეყურებინა, რომელთა ტვინები ჭიპლარით იყვნენ გადაბმული „სადეფლორაციო ორგანოსთან“…

…გარშემო ვისაც კი ვუყურებ, საკუთარ თავს, მშობლებს, მეგობრებს თუ უბრალოდ ორფეხა გამვლელებს, „დაბურული ქრონოლოგიით“ მახსენდება დოსტოევსკის „ბიჭი ქრისტესთან ნაძვის ხეზე“ და ბოლოს ისევ კრეტინიზმთან ინტეგრირებული ადამიანი ვხდები, რომელიც მოძრავ სიცოცხლეს ჰგავს, აი ისეთს, არანაირ ინდივიდზე რომ არ არის დამოკიდებული.

ძილის დროსაც კი ხმამაღლა მინდა ვიყვირო: „Пошли все на хуй!“ და ისევ გავაუპატიურებინო დამწყვდეულ ალუზიას „გონებრივი დიფერენციაცია“, რადგან ჰიპოპოტამებმა  სახეზე არ შემომაფხშვნან ეგზისტენციალიზმი, რომელიც მათ თვალში აჩქარებულ მასტურბაციას ჰგავს…

ვაშლისმჭამელი ფანტომები, არც ისე ნატურალური სიდიდის ხელებით უთათუნებენ ჩემს ტვინზე ამოზრდილ სელინჯერის „ბანანათევზის ამინდს“, რომელიც ისედაც აღმაგზნებად ორთქლდება ნიველირებული ტვინიდან…

….ისევ ჩაბნელებული დარბაზი. როიალი. ბულგაკოვის აბობოქრებული მუსიკა. გაღვიძებული ბავშვობა. სამკუთხედებად დაჭრილი რელიგიები…

ციფერბლატის 1/5 (ნაწილი II)

ნაწილი I

René Magritte-"The Acrobat's Exercises"

ჰაინრიჰის სარკეში თევზები დაცურავდნენ, ის კი მშვიდად იჯდა გაზეთგადაკრულ კუნძზე და ზეთის საღებავებით წითელ ულვაშებს იხატავდა მექანიკურ სახეზე. მასში ძველი ღმერთი კვდებოდა, ბატონობას კი ღამე იწყებდა, რომლისთვისაც მთვარე სინათლის ანტიპოდი იყო.

…დარბაზში გიჟები ნოტებს კენკავდნენ, მუსიკა სუსტებოდა, ისინი კი ემოციებით ივსებოდნენ და ისევ ეგონათ, რომ მენტალური წინააღმდეგობები „ცელულიტიანი ლანდები“ იყვნენ, ორთოგრაფიში დაკარგული თითებით და ცხოვრებისეული ტავტოლოგიით.

ისინი ივსებოდნენ სიცარიელით, ბრბო კი დაკრუნჩხულ ორგანიზმში მომწყვდეულ ნიჰილიზმს უჯრედული თანამიმდევრობით ჭრიდა. გიჟები „ნიცშეაკრულები“ დადიოდნენ, მათ უყვარდათ ქრისტე, მაგრამ სძულდათ ქრისტიანობა. ისინი ცდილობდნენ თავისქალაში მომწყვდეული თაროები ქრონოლოგიური სიზუსტით დაელაგებინათ და გაერკვიათ გაორებული დამოკიდებულება რელიგიისადმი, რომელსაც ირეალური ჰუმანურობა აკლდა. ბრბო კი „უცოდველად“ დგამდა ნაბიჯს „ანტიქრისტეში“…

ჰაინრიჰს გორგოლაჭებზე სრიალი უყვარდა. სანამ გორგოლაჭებს მტვრიან ფეხებზე ჩაიცვამდა, იქამდე ბიბლიოთეკაში შეივლიდა, აირჩევდა რომელიმე გაყვითლებულ რომანს და „ლანჩების“ მაგივრად ფენდა ბზარებშეპარულ „როლიკებში“…

ვორჰოლივით თმააბურძგნულ ჰაინრიჰს თეთრ ხალათებზე ხატვა უყვარდა, ხატვის დროს კი ყოველთვის იყურებოდა თევზებიან სარკეში, ამიტომაც გადაწყვითა წვრილთვალება აკუტაგავასთვის მიებაძა. ხოდა, დაიწყო დიალოგი სარკესთან:

(ჰაინრიჰი)-ცხოვრების რომელი ნაწილი ხარ?

(სარკე)-ანუ იდიოტთა რომელ დაჯგუფებას ვეკუთვნი?

-მხოლოდ იდიოტთა?

-არა, აქ შენნაირებიც არიან…

-მე როგორიღა ვარ?

-უბრალოდ წითელი სათვალე გიკეთია…

-შეგეშალა…მე მხოლოდ წითელი ჩარჩიდან ვიყურები, მაგრამ მინა მწვანეა…

-მით უკეთესი…

-ბავშვობიდან მიკვირდა, რატომ თამაშობდა ჰიტლერი გენეტიკით…

-არ მაინტერესებს შენი ბავშვობა!

-მეტეორიტი მოგორავს…

-შეხედე, თეთრი რაშიც მეტეორიტზეა…

-თუ თეთრია, შავი მანტია რატომ აცვია ან ცელი რაღატომ უჭირავს ხელში?

-უგუნური ბავშვი ხარ…

-ჩემი ნება რომ იყოს, ჩავიღიმებდი და ჰედვიგას გიწოდებდი…

-სცენარი ფაფა ნუ გგონია!

-შენ კიდევ სიახლის ნუ გეშინია ადამიანო!

-ლილისფერო, შენი ვერცხლისფერი ბეწვი აღმაგზნებს…

-უცხო ხარ ქალაქში…

-მაგრამ მზე ჩემთანაა…

-მთვარესაც შენ გჩუქნი…

-შენ გჯერა, რომ იდიოტი ვარ! აი, იდიოტი კი დარწმუნებულია, რომ მის გარდა ყველანი იდიოტები არიან…

სახლის კუთხეში კი გვამებს ცერზე ფირფიტები ეკიდათ…

ისინი ეცეკვნენ სიკვდილს…