ერშალაიმი და საზამთროს კურკები, ანუ ჩაყვინთვა როიალში

Dave McKean

კორტასარის აქსოლოტლებივით, სადღაც ფსკერზეა გამომშრალთვალებიანი, გამჭირვალე „მე“. რვაფეხები ისევ ისე ცეკვავენ მზესუმზირებზე, თითქოს გუშინ ეთქვათ გენიოსი ხარ და შეგიძლია შენც ჩაყვინთო საზამთროს კურკებით მოფანტულ როიალშიო.

შიგნიდან ამოდის დაკვრის ხმა. აი ისე, თომას მანი, რომ აკვრებინებდა ჰანო ბუდენბროკზე სიკვდილს, ბუდენბროკისეული, გაფითრებული და ლურჯი ძარღვებით სავსე ხელებით. ხო, ხო, სწორად გაიგე, სიკვდილი უკრავდა ჰანოზე ბუდენბროკისეული ხელებით…

გაფითრება.

სილურჯე.

სიყვითლე.

ჭორფლები გენეტალიებზე და ისევ როიალზე მოყრილი საზამთროს კურკები, თავდაყირა ჩამოკიდებული ცნობიერებით…

ადამიანები აკვარიუმებზე ბობოქრობენ, თვალებგადმოკარკლულებს ჭიანი კბილებით მიირთმევენ და ჩამინულ „ჭვრიტეებს“ შედედებულ მარმალილოებში სუვენირებად აწყობენ, თითქოს ხერხემალზე ევასეული ვაშლის ხეები ამოსდიოდეთ.

ადამი გეია. ადამი გეია. ადამი გეია. ჩვენ კი, კაციჭამია რვაფეხებმა მოგვხატეს მანდილოზავრი ევას საშოზე, სადაც შემდეგ გაფურჩქნული, ბალნიანი დედამიწა წარმოიშვა, უსქესო სოფისტებით და ცხვირტუჩგადაბმული ბაქტერიებით…

იეშუა ჰა-ნოცრის დაბადებამდე, სიგარეტის კვალმლით იხატებოდა სამყაროს მეხსიერების საცავები, შემდეგ კი ევას საშოზე მოხატული რვაფეხის ქმნილებები ბულკაკოვისეული MW სიმეტრიით აგრძელებდნენ ცხოვრებას…

ერშალაიმი. ზღვაზე მოტივტივე მარილიანი სხეულები, ადამიანები. ისინი სხვისი ცნობიერებით ცხოვრობენ და იღლიებს შედედებული სისხლით იბანენ.

ბოშები ამოყრილი ძუძუებით. დღეს ერთ-ერთს ორი ღერი სიგარეტი და ტალახიანი სანთებელა ვაჩუქე, ხოდა ბედნიერი ვიყავი. წყლის  ბოთლზე დაორთქლილი, გაყინული ჰაერივით დამიარა სხეულში „სვასტიკიანმა“ გრძნობამ, თითქოს „მიტაცებული სახლიდან“* გამოქცეულს და ზეცის საშოსთან მიღწეულს, ციური სიკეთე ჩამედინოს.

საზამთროს კურკები და ქვაზე მიმხმარი კლოუნის ბოდვანი.

ხანდახან ისეთი გრძნობა მითათუნებს, თითქოს ჩემი აზრები, ფიქრები, შეხედულებები, გაჟრიალებები და გამოჟრიალებები თავებად და ტომებად შემიძლია დავყო, მაგრამ მეშინია, ქუჩებში ხომ ისევ დადიან ტავტოლოგიამჭამელი მანქანები, შვიდფერი შუქნიშნებით და სპერმით გაჟღენთილი, ჯოჯოხეთური პენსნეებით…

ეპილეფსიური მუსიკა

Jeremy Enecio

(Comfortably Numb – Pink Floyd – The Wall)

ოთახში ეპილეფსიური მუსიკა კედლებს ლორწოვანი მასასავით ეხეთქებოდა და ჩემი სხეულის მეორე სართულზე ისევ გუგუნებდა თავკომბალების ვიზუალ-არტი HOMO*-ების უკანალებზე…

პეპლები მინდორში აყუდებული სახლის კედელზე კატებივით ჟიმაობდნენ, მე კი მათ მაგივრად ვოფლიანდებოდი და ბასრი დანით ვაცალკევებდი სიამის ტყუპებივით მიკრულ სამქიმიან ორგაზმს, მასონური სიმბოლოებით…

…ბოლოს დაფლეთილ სახეზე ლოკოკინის დამარილებული საშო მოდუნებულ ეროგენულ ზონებს მდნარი ემოციებით აფხვიერებდა.

წელში მოხრილი გობლინები ფითქინა მდედრებს მკერდზე ხორკლიან ენას შეფერედებული სექსუალობით უსვამდნენ და პლუშივით ჩაფუმფულებული ყელიდან ხმის იოგების ნაფლეთებს ყრიდნენ…

აპათია ძგიდეწაგრძელებული ცხვირის ნესტოებში საცეცებს მიყოფდა და მაგრძნობინედა, რომ როგორც ცირკის ბოზი ისე ვნებდებოდი. ბოლოს ისევ გულისრევმდე მინდებოდა თანატოსთან** დაწოლა, სიჩუმის სუნად აყროლებულ სიბნელეში.

მორალური დეგრადაციაც დეფორმაციაგანცდილ რელიგიას მაგონებდა და ისევ ბავშვობის მეორადი მოგონება ამომიტივტივდა თავში, თითქოს რადიკალი ვიყავი და მურაკამივით ვერც მე ვეწყობოდი კლასიკურ ეკლესიას.

Pink Floyd-ს ვუსმენ და მეც კედელზე მიტყეპნილი გიჟივით მინდება გადავიპარსო ჩემი Bushy Brow და დავიკიდო პეროზე წამომჯდარი „ინდივიდები“, რომლებსაც ზედ სქესზე წაწვეტებულპენისიანი დემონები აუკრავთ და თავებს „ადამ-იანებს“ უწოდებენ. ხოდა, მაგათთან პარანორმალური აქტის შემდეგ, თავს ისე ვგრძნობ, თითქოს საფრანგეთიდან რიშელიეს მინიატურული სული ჩამოვარდნილა, ჩემთან ქვეკნელში და პირდაპირ ჩემი ტვინის მარჯვენა მხარეს შესახლებულა, ანუ თვითგაღმერთების პროცესი მეწყება და თითქოს მეშინია მეც აბჯარასხმული არ ჩამოვიდე მთვარესთან, ვოლანდის დემონებივით…

ხანდახან უნებისყოფოდ მინდება მაქს ფრიშის HOMO FABER-ში აღწერილ, სარკულ სიმეტრიაზე აგებული გონების ცარიელ უდაბნოში მოვხვდე და სისხლს მზისგან გამოწოვილი ოფლივით ვკარგავდე, ფიქრის დამტვერილი აპარატიც გათიშული მქონდეს, ჰარუკის „გამოცხვარებული“ პერსონაჟებივით.

ყოველთვის მარჯვენათვალგადმოკარკლული და გაკვირვებული ვფიქრობდი იმაზე, თუ რატომ მქონდა პორნოგრაფიული დამოკიდებულება სიკვდილთან, მაგრამ ბოლოს ვუდი ალენის ლეღვი სიკვდილი მეც მიკაკუნებდა და მახსენებდა, რომ დედამიწაზე მთელი სიცოცხლე მათემატიკური სიზუსტით აზომილ-ჩამოზომილი მკვლელობაა, ან სულაც ორნამენტებად დაჭრილი ორგაზმის დეგრადაციაა, შემოდგომის მოყვითალო ფერებით და ადამიანური ნიჰილიზმით გადამწვარი.

მიყვარს სიკვდილის კისერზე შემოსკუპებული, ჭადრაკს რომ ვთამაშობ, მაგრამ ისიც ბერდება და ბოლოს ადამიანივით უდარდელად ღიღინებს: ლა ლა ლაააა….. The slow shadow of death is falling…..ლა ლააა ლა…..

როცა ბიოლზე ვფიქრობ, ყოველთვის მელანქოლიით მთვრალი კლოუნები მახსენდება და ისე მეღიმება, თითქოს სატანა სიგარეტის კვამლს მიმსგავსებულ ღრუბლებზე ცეკვას მთხოვს და ბოლოს ისევ მახსენდება რომ, ich bin auch ein Clown und sammle Augenlicke***…

ალბათ მთელი თვეა ემოციები არ ამომილაგებია შარვლის უბიდან, კი არა და გონებიდან, ხოდა მგონია, რომ უელბეკის სექსშემოხვეული ფილოსოფია ფესვებს იდგამს საცეცებიან გონბაში, მაგრამ თვითონ მიშელი ასომოკვეთილი მოხუცი ან იმპოტენტი „ბომჟი“ მგონია, აი ისეთი, ახალგაზრდობაში ჯიბეში ნახმარ პრეზერვატივებს, რომ ინახავდა, ემოციების გასახსენებლად.

ბანჯგვლიანი ვარსკვლავები ზეცის საშოსთან ფრთამოტეხილ დემონებს ხმარობენ, ოღონდ ვერტიკალური და ოდნავ გაცვეთილ-დადორბლილი ემოციებით. მეც ისე ვარ, თითქოს ლუდს ვსვამდე, ტუჩებზე მარილს ვიყრიდე და უგემოვნოდ ვკოცნიდე ჩემ გოგოს, ჩამოხეულ ტუჩებზე, ხოდა ისევ მიკვირს, რა გვიზიდავს მამრებს ტუჩებისკენ…..ჰმმმ… ტუჩები? კი არა და ბაგეები…. ტფუი…მე „ქვედა ტუჩებს“ ვგულისხმობდი….

ხანდახან ჩემი სულის სიმყრალეს მეთვითონ ვგრძნობ და დაჭრილი, დაქუცმაცებული სურვილით ვივსები. მინდება ცოცხალი ბულგაკოვი დავიჭირო და შურით სავსემ, კბილით დავუღრღნა კომუნისტებისგან ისედაც დაღრღნილი ძვლები, რადგან მეც მინდა შევიგრძნო  „მკლველი“ ექიმის შინაგანი ვოლუნტარიზმი, ლიტერატურულ-ბილოგიური შერწყმა გახრწნილ ჩვილებთან…

ისე, არ გიძნელდებათ სხვისი ცნობიერებით ცხოვრება? ხო, ხო, მიკვირს როგორ უძლებთ ზეციურ ინდივიდს, ის ხომ უკვე ცაზე მივახატეთ, „რელიგიურ-ჯვაროსნული“ სისასტიკით, ან სულაც ვერტიკალურ-ჰორიზონტალური წყვდიადით, რომლის იქითაც უკვე „მე“ დგას, აი ის „მე“, მთელი ცხოვრება საკუთარ თავს, ცნობიერების უცნობ მხარეს, რომ ეძახის…

_____________________________________________

HOMO-ადამიანი (ლათ);

თანატოსი-სიკვდილის მომავლინებელი ღმერთი;

Ich bin auch ein Clown und sammle Augenlicke-მეც კლოუნი ვარ და წუთებს ვაგროვებ (გერმ).