ერშალაიმი და საზამთროს კურკები, ანუ ჩაყვინთვა როიალში

Dave McKean

კორტასარის აქსოლოტლებივით, სადღაც ფსკერზეა გამომშრალთვალებიანი, გამჭირვალე „მე“. რვაფეხები ისევ ისე ცეკვავენ მზესუმზირებზე, თითქოს გუშინ ეთქვათ გენიოსი ხარ და შეგიძლია შენც ჩაყვინთო საზამთროს კურკებით მოფანტულ როიალშიო.

შიგნიდან ამოდის დაკვრის ხმა. აი ისე, თომას მანი, რომ აკვრებინებდა ჰანო ბუდენბროკზე სიკვდილს, ბუდენბროკისეული, გაფითრებული და ლურჯი ძარღვებით სავსე ხელებით. ხო, ხო, სწორად გაიგე, სიკვდილი უკრავდა ჰანოზე ბუდენბროკისეული ხელებით…

გაფითრება.

სილურჯე.

სიყვითლე.

ჭორფლები გენეტალიებზე და ისევ როიალზე მოყრილი საზამთროს კურკები, თავდაყირა ჩამოკიდებული ცნობიერებით…

ადამიანები აკვარიუმებზე ბობოქრობენ, თვალებგადმოკარკლულებს ჭიანი კბილებით მიირთმევენ და ჩამინულ „ჭვრიტეებს“ შედედებულ მარმალილოებში სუვენირებად აწყობენ, თითქოს ხერხემალზე ევასეული ვაშლის ხეები ამოსდიოდეთ.

ადამი გეია. ადამი გეია. ადამი გეია. ჩვენ კი, კაციჭამია რვაფეხებმა მოგვხატეს მანდილოზავრი ევას საშოზე, სადაც შემდეგ გაფურჩქნული, ბალნიანი დედამიწა წარმოიშვა, უსქესო სოფისტებით და ცხვირტუჩგადაბმული ბაქტერიებით…

იეშუა ჰა-ნოცრის დაბადებამდე, სიგარეტის კვალმლით იხატებოდა სამყაროს მეხსიერების საცავები, შემდეგ კი ევას საშოზე მოხატული რვაფეხის ქმნილებები ბულკაკოვისეული MW სიმეტრიით აგრძელებდნენ ცხოვრებას…

ერშალაიმი. ზღვაზე მოტივტივე მარილიანი სხეულები, ადამიანები. ისინი სხვისი ცნობიერებით ცხოვრობენ და იღლიებს შედედებული სისხლით იბანენ.

ბოშები ამოყრილი ძუძუებით. დღეს ერთ-ერთს ორი ღერი სიგარეტი და ტალახიანი სანთებელა ვაჩუქე, ხოდა ბედნიერი ვიყავი. წყლის  ბოთლზე დაორთქლილი, გაყინული ჰაერივით დამიარა სხეულში „სვასტიკიანმა“ გრძნობამ, თითქოს „მიტაცებული სახლიდან“* გამოქცეულს და ზეცის საშოსთან მიღწეულს, ციური სიკეთე ჩამედინოს.

საზამთროს კურკები და ქვაზე მიმხმარი კლოუნის ბოდვანი.

ხანდახან ისეთი გრძნობა მითათუნებს, თითქოს ჩემი აზრები, ფიქრები, შეხედულებები, გაჟრიალებები და გამოჟრიალებები თავებად და ტომებად შემიძლია დავყო, მაგრამ მეშინია, ქუჩებში ხომ ისევ დადიან ტავტოლოგიამჭამელი მანქანები, შვიდფერი შუქნიშნებით და სპერმით გაჟღენთილი, ჯოჯოხეთური პენსნეებით…

მეღიმება, მეფიქრება და მაინც ყველაფერი მტვრიანია…

ყოველთვის ვხვდებოდი, რომ არასრულფასოვანი და ზედაპირული „იდიომებით“ ვიყავი აწყობილი, მაგრამ არასდროს მიფიქრია იმაზე, თუ როგორი ძნელია იყო „მიწიერი მირაჟი“, ანუ შეიძლება ითქვას, რომ არ ვცოცხლობ, ალბათ იმიტომ რომ სიცოცხლეც ინდივიდზეა დამოკიდებული, როგორც ნებისმიერი რამ დედამიწაზე.

როდესაც სრულ ინტეგრაციას განვიცდი, შეგრძნება მაქვს თითქოს სალვადორ დალის ულვაშემზე აიწონა-დაიწონას ვთამაშობდეთ, მე და ის ქერა, სკოლაში თვალს რომ ვერ ვაშორებ ხოლმე…

ძალიან ცოტა დრო გავიდა იმის მერე, რაც ამელი ნოტომის რამოდენიმე წიგნს გავეცანი, მაგრამ ძალიან ბევრი ვიფიქრე იმაზე, რომ არსებობის ინტიმური მხარეც კი აკრძალვებს ექვემდებარება.

სულ რაღაც ხუთი დღის წინ ვფიქრობდი, თითქოს ინტელექტი მთელი საზოგადოების მონაპოვარია და სოციალურ სტატუსებზე არ არის დამოკიდებული, მაგრამ სასტიკად ვცდებოდი, შეიძლება იმიტომ რომ არ ვიცოდი რას ნიშნავდა თავისუფალი ადამიანი.

მხოლოდ ცნობიერად განხორციელებული ადამიანი იქნება თავისუფალი.

© მერაბ მამარდაშვილი

ეხლაც თმააბურძგნული და ჩაისმოწყურებული ვზივარ და ვფიქრობ სხეულის მიღმა დარჩენილ არაცნობიერზე და მიკვირს, რატომ არავინ იცის როგორ გამოიყურებოდა ვოლტერი და არც ჰაინრიჰ ბიოლის გარეგნობაზე შეუძლია ვინმეს საუბარი.

და ბოლოს, სასტიკად დარწმუნებული ვარ იმაში, რომ ყველა ორფეხა, თუნდაც ოთხფეხა ფილოსოფოსი დამატებითი მინის თვალებით უყურებს ადამიანების და კლოუნების ინტეგრირებულ,“ავტომატურად საუკეთესო სოციალურ სტატუსებს“.

მანდარინის დინამიკები

გუშინ გავიგეთ, რომ ქუჩებში მანდარინის დინამიკები დაუყენებიათ. იძახიან გამვლელი რასაც გაიფიქრებს მანდარინები ხმამაღალი ჩურჩულით იკაკანებენო. აი მაგალითად, გუშინ ვოლტერის სულს ჩაუქროლებია სიცივისგან განარინჯისფრებულ მანდარინთან და მთელი ქუჩა გამყინავ ხმას მოუცვია: “ ბუნების კანონი გვასწავლის, რომ მოვკლათ მოყვასი ჩვენი. მთელი დედამიწის ზურგზე ხომ ყველა სწორედ ამგვარად მოქმედებს. მე იმიტომ არ ვიყენებ ადამიანის შეჭმის უფლებას, რომ სხვა გემრიელი საჭმელები მომეპოვება, თქვენ კი ეს საშუალებები არ გაგაჩნიათ.“

…ხოლო მეორე დღეს ვოლტერის თავი ქალაქის ცენტრში, პეპლებით მოხატულ ბაფთაზე ჩამოკიდეს მწერლებმა, რომლებსაც ჰგონიათ, რომ მედიატორები არიან ღმერთსა და კაცს შორის…

მარცხენა თვალი დახუჭული მქონდა, მარჯვენათი კი წიგნს ვკითხულობდი და ვფიქრობდი ჩვენს ქვეყანაში განვითარებულ ამბებზე, სადაც თუ რამე გაფუჭდა, შეკეთების უსწრაფესი გზა ავტომატურად საუკეთესოდაც ითვლება.

სიტყვებს ვაწყობ, ვერ ვიაზრებ და მაინც მახსენდება სალვადორ დალის ნათქვამი, როცა შეფუთულ ყურში დინჯად ჩამჩურჩულა: „თუ შენ აღიქვავ საკუტარ ნახატს, ჯობია საერთოდ არ დახატო ისო…“

…მეღიმება, მეფიქრება და მაინც ყველაფერი მტვრიანია, ხოდა გადავწყვიტე ქუჩაში გადავბარგდე, დავხატო ორფეხები და იქიდან მხოლოდ კლოუნები ამოვარჩიო.

და ბოლოს, როცა მეკითხებიან ვინ ხარ და რამდენი ფეხი გაქვსო, ყოველთვის ვპასუხობ, რომ ორფეხა კლოუნი ვარ, ოფიციალურად პროფესიონალი კომიკოსი მსახიობი მქვია და ერთ-ერთ ჩემს ნომერს „ლიმონი და ცხელი ჩაი“ ეწოდება…

მოზარდთა მექანიკური ბილბორდი

”ზროსლები” მხოლოდ ფსიქიატრიის და პათანატომიის განყოფილებებს ერიდებიან ალბათ, იმიტომ რომ მოზარდთა მექანიკური ბილბორდის მოხატვის შესაძლებლობა მიეცეთ, ვადაგასული, აჭრილი კალმებით.

მწვანე ნარინჯისფერის ანტიპოდია, მაშინ როცა მე, ორფეხა კლოუნი ვკითხულობ ჩვეულოებრივი, ასოციალური ადამიანის პარტიტურას, მაგრამ თუ თქვენ აღიქვამთ საკუთარ ნახატს, ჯობია საერთოდ არ დახატოთ ის.

ვიჯექი დასაქოქი აივნის კიდეზე, როდესაც წელშიმოხრილი, სქოლიოზიანი ახალშობილივით თვალებდაჭყეტილი ახალგაზრდა მომიცუცქდა გვერდზე, მოჭრიალე გორგოლაჭებით. იგი ამაყობდა თავისი, არც ისე საამაყო ჩამომავლობით მხოლოდ, იმიტომ რომ მასზე უთქვამთ: ”ცუდად ჩაცმული იყო და ამით ნაკითხი კაცის შთაბეჭდილებას ტოვებდაო”.

გავუღიმე, მაგრამ ტოლერანტობით გამოწვეული ასოციალურობა მტანჯავს, მტანჯავს და მტანჯავს…

ჰოდა, მექანიკურო მოზარდებო, ”თვითმკვლელები მხოლოდ ისინი ხდებიან, ვინც ვერ შეძლო დაბადების ტრამვის დაძლევა”.

რითმა სტრიქონის ბოლოს

ნარინჯისფერი ლენტებით მორთული აივნის კიდიდან თეთრ კაბებში გამოწყობილ მეძავებს გადავყურებდი, რომლებსაც ჩალის ქოლგები ეჭირათ და საღამოს ათი საათის მოჩვენებებს ჰგავდნენ, აფოფრილი თმებით…

სახლი მესამე სართულამდე მდნარი წყლით იყო დაფარული, ფანჯრებზე მწვანე კაქტუსები ატუზულიყვნენ, თვალები პიტნის უაზრო სურნელს დაუსივებია მათთვის და იძულებულები იყვნენ გრძნობები ჯიბიდან ამოღებულ წვიმის წვეთებთან გაეთამაშებინათ…

აკუტაგავას რასიმონის კარიპჭეს ჯოჯოხეთის სურათებით ხატავდნენ, მაგრამ მხატვრების იღლიებში მუსონი გასაოცარი მუსიკალურობით ქროდა…

უნიტაზიდან დარიჩინის სურნელი ამოდიოდა, ღრუბლისფერ ტაფებზე კი ჩასუქებული ღვთაებები კარამელს წვავდნენ მოკლეფეხება წეროსთვის…

სათვალის მინაზე არეკლილმა ფერდინარდ გრაუმ კი მითხრა: „არარაობა ის სარკეა, რომელშიც ასახულია მთელი სამყაროო!“…

წავედი, იატაკს ყური დავადე, ჩემი მეზობელი თევზის ბუყბუყი შემომესმა და გამახსენდა, რომ სისასტიკის ეროტიკულობა ლუწი და კენტია.

-და მაინც რა არის სიურეალიზმი?

-ის დროის შეგრძნებაა! არც სიტყვაა, არც ფუნჯი, არც დაბადება და არც სიკვდილი.

რითმა სტრიქონის ბოლოს კი, უბრალოდ იდიოტურ უკიდურესობამდე დასული უგემოვნობაა!

ჩემთვის ფიქცია ხარ შენც და ათასობით შენნაირი ორფეხა სპლიყვიც, მაგრამ მე კლოუნი ვარ და წუთებს ვაგროვებ!!!

-ააა, წარსული?

დაგავიწყდა, რომ ცოცხალი წარსული არ არსებობს, არც კაცობრიობის წარსული არსებობს, გარდა ფურცლებზე შემონახულისა.

კუებით მოხატულ სავარძელზე ჩამომჯდარი სალვადორ დალი გამახსენდა, რომელმაც თავისივე ფუნჯით მოხატული, ლიმონიანი ჩაის სურნელით გაჟღენთილი ნიღაბი მაჩუქა და მითხრა: „არ მესმის მცირე ფანტაზიის ადამიანებს რაზე აქვთ პრეტენზიაო“.

პარანორმალი ვაგინა

ზღვის პირას მდგარ აკვარიუმში პარანორმალი თევზები ალკოჰოლიკებივით სიესტას ძილიდან გამოსულიყვნენ, ხოლო დალის მასტიციზმით გაჟღენთილ ულვაშებს ტრამონტანა გახსნილი ჩემოდნიდან ამოყრილი ბარგივით არხევდა…

დავფიქრდი და გამახსენდა, რომ ახალი შეიძლება იყოს მთვარე, მზე კი-მხოლოდ აღმოსავლეთიდან ამოდის. განსაკუთრებით მაწამებდა ხელოვანებზე გადაღებული ფილმები, უმეტეს შემთხვევაში მათზე ისეთი ხალხი იღებს ფილმებს, რომლებიც ვან-გოგის სურათში ერთ კოლოფ თამბაქოს კი არა, ნახევარს გაიღებენ და შემდეგ იმასაც ინანებენ, რადგან მიხვდებიან, რომ მხატვარი სურათს ერთ საჩიბუხე თამბაქოს ფასად დათმობდა, მაგრამ შემდეგ ვინღა უნდა იფიქროს გოლფსტრემზე?

ქვაფნილზე მდგარ სამკუთხედ მაგიდაზე ხორბლისფერ ძუს ფეხები ესპანური სინდიკატების მსგავსად აეშვირა, მაგრამ ვაგინიდან გამოყოფილი ბავშვის თავი ბარტონის ნახატ თავკომბალას წააგავდა. ამფიბიები ძუს მკერდზე ბუზებს იჭერდნენ და რძეს წვეთ-წვეთად აყოლებდნენ.

აი უკვე ავცახცახდი, მაგრამ რა ჩემი ბრალია უნებლიეთ ნიჭიერი, რომ ვარ?! არ დაგიდევს ნიჭი ორთოგრაფიას, რადგან სწორედ ნიჭია ის, რაც არ მასვენებს. ასე რომ, მინდა თუ არა, მე მწერალი ვარ, მავნე თუ მარგებელი…

თვალები დავხუჭე…

ღრუბელზე ჩამოკიდებული ქოლგის ღაწვის ქვეშ სალვადორ დალის ლიმნისფერი ტილო მეგულებოდა, ამიტომ სიხარბემ მძლია და ხმამაღლა წავიჭიხვინე: „Пошли все на хуй!“…

ნაძვის სუნით გაჟღენთილი ტელევიზორიდან ზაზუნები მეძავობას სწავლობდნენ და მედუზის დამდნარი მასისგან გამჭირვალე ბიუსტჰალტერებს იკერავდნენ…

უცებ გავბრაზდი, მაგრამ მერე მივხვდი, რომ ყველა გარკვეული თანხა ღირს, ბოლო ბოზსაც კი შესაბამისი თანხა ადევს და რა თქმა უნდა ყველას ყავს თავისი მყიდველი და მომხმარებელი.

შოტლანდიური სკვერის კუთხეში ზღვის გოჭები ნახმარ სულებს იბარებდნენ, ხოლო ზეკაცები თამბაქოს სუნით ყროლდებოდნენ, პოკერს თამაშობდნენ და იპურჭყებოდნენ, ამიტომ ყველა კომედიანტი ნუ გგონიათ კლოუნი, მარიონეტებს კი, თვითკმაყოფილება არ ეღირსებათ.

ბედნიერი ზაფხული და ფრიდრიხ ნიცშე (სექციიდან მე_ფანტაზიაში)

ვზივარ ზღვის სუნით გაჟღენთილი ოთახის ერთ-ერთ სავარძელზე…
ფანჯრის მინებზე მწვანე კაქტუსები ახატია იისფერი ეკლებით…

შიშველი ფეხები იატაკს შევახე და გრილი წყლის ნოტიო მელანქოლია ვიგრძენი. ცხვირწინ „ლონდონურმა“ ეტლმა ჩამიქროლა…

იქვე მდგარ აგურის კედელს შევეხე და გაყინული ატმის სურნელი ვიგრძენი…
ჩემივე სხეულს ზევიდან გადმოვხედე და ფრაკი შევისწორე…

დარბაზი მწვანე კაპებით იყო სავსე…
მათ ფორთოხლისფერი სათვალეები ეკეთათ და სასქესო ორგანოები ბისერებით მორთული მარლით ჰქონდათ დაფარული…

ქოჩორი მწვანე სავარცხლით გადავივარცხნე და წვეულებას შევუერთდი…
ძუ კაპა მომიახლოვდა და ჯინტონიკი შემომთავაზა…

ცოტა „შევთვერი“ და მინდა გული გადაგიშალოთ ორფეხა არსებებო. ზოგადად ძალიან ცუდად ვგრძნობ თავს ქორწილებზე, პანაშვიდებზე და გასვენებებზე, ანუ ვერ ვიტან წვეულებებს.

…ხოდა წვეულებით განაწყენებული დავწექი გაყინული ატმის იატაკზე და გაფითრებული სახე დავადე…

ალბათ მოგეხსენებათ, რომ საყვარელი სიმღერები ემოციებათ მაქვს დაყოფილი.

ჩემმა ყურებმა იგრძნეს გაყინული ატმის მზრუნველობის ქვეშ მყოფი ძველებური რადიოლას ხმა და ტკბებოდნენ ბითლზის “ Let it be“-ით…

თვალწინ წარმომიდგა სკანდინავიის ქვეყნები: ნორვეგია, შვედეთი, დანია, ისლანდია და ფინეთი…
მემგონი მათი ტრადიციების სუნიც კი ვიგრძენი…

ჩემს გარშემო გაყინულ იატაკზე რვაფეხები ციგურებით სრიალებდნენ…

უცებ ფრიდრიხ ნიცშეს სულმა დამლანდა და მითხრა: „Ich wünsche ihnen einen glücklichen Sommer“ (ბედნიერ ზაფხულს გისურვებ-ო).

ფერადი ორგაზმი

ფერადი ორგაზმი
ცეცხლთა მახეში
დაუვიწყარი სექსი წამებში…
სამი ალქაჯი
მკერდთა მახეში
შენ კი ჩემი ხარ
ყაყაჩოს ბაღებში…
ბურთი ბაგებში
საღამო ჰანგებში
მგრძნებარე ცეცხლი წითელ თვალებში…

გემო, სიზმარი და ოცნება

ეხლა შენ დაიძინებ…
აღმოჩნდები გაკრიალებულ გზაზე,სადაც იასამნისფერი გორგოლაჭებით უნდა ისრიალო…
გავა რამოდენიმე წუთი,აგისრიალდება ფეხი და ციტრუსის პლანტაციაში აღმოჩნდები…
მერე უკვე ნათლად შეიგრძნობ,თუ როგორ ელამუნება ლიმნის ყვითელი სურნელი შენს ცხვირს,როგორ შეიგრძნობს შენი ტუჩები ლიმნის მჟავე გემოს, როგორ მოიზლაზნება შენსკენ მანდარინის მოტკბო-მომჟავო არომატი…
შენ შეიგრძნობ ნარინჯისფერი ფორთოხლის ნაჩვრეტებიან კანსაც და მისგან ქაღალდის ნავს დაამზადებ…
შემდეგ წახვალ რომელიმე ოკეანისკენ, შეცურავ შიგნით და ფორთოხლის ნავს გრილი არმომატით სავსე წყალში გაუშვებ…
შეიგრძნობ ანკარა და თითქმის გამჭირვალე წყალს. ჩაიხედავ დაბლა და დაინახავ, როგორ მიცურავს შენს ქვემოთ იისფერი ორაგული…
უცებ ჩაიძირები, სლიპინა ქვებს შეახებ თითის ბალიშებს და ტროპიკული ხილის პირამიდაზე აღმოჩნდები. გაიქნევ ხელს, მოკუმავ თითებს და წვნიანი მანგოს სურნელს შეისუნთქავ, მერე ტუჩებს აამოძრავებ და ნაზად ჩაკბიჩავ, შემდეგ სიამოვნებისაგან გაგაჟრიალებს და გული წაგივა…
გაახელ თვალებს, დაინახავ არეულ ზეწრებს, შემდეგ ადგები, ფუმფულა ჩუსტებში ჩაყოფ ფეხებს, გახვალ სამზარეულოში, გააღებ მაცივარს, გამოიღებ ცივი წყლით სავსე ბოთლს და ხარბად დაეწაფები. ის კი ოცნებით გახურებულ ორგანიზმს თავისებური მწველი, მაგრამ სასიამოვნო სიცივით გაგიგრილებს….

თასმები ხის მელოდრამით ანუ რაც მეწერინებოდა

თეთრი ხალათი ლამაზი ღიმილით,
მწვანე კედები იის სურნელით,
წითელი თასმები ხის მელოდრამით,
ცხოვრება შენია, აკორდიც შენია,
იისფერ წვიმაში გიტარაც შენია…

გული დროსთან მიდის,
დრო კი ნელია,
ჩამოკარ სიმებზე, გულიც შენია…
სივრცე კი ჩემია შავი ნაწნავებით.

წითელი როიალი თეთრი კლავიშებით,
შავი მანტია მწვანე კედებით,
ეს უდაბნოა ცვილის ქვიშებით,
გიტარით ხელში და ჰანგებით ფეხში.