You are currently browsing the tag archive for the ‘მაგრიტი’ tag.
Samuel Higley
სიგარეტის სუნად აყროლებულ ოთახში მდედრებს ფეხები ფარგლისებურად გაეჩაჩხათ და გაყვითლებულ ფურცლებზე ოდეკოლონის სუნად აყროლებულ მამრებს ასოებს ძირში აჭრიდნენ, რადგან აღარ უნდოდათ ახალ თაობას „ჯოხებზე მოხტუნავე გოგო-ბიჭები“ რქმეოდათ. მეც სიგარეტს ვეწეოდი და გულში ისევ ჩამოხეულ ფარდაზე ნახმარი ბუზივით მიგდებული მეგობარი მახსენდებოდა, მუსიკას ვენებში, ფალოიმიტატორიანი მეძავივით, რომ იჩხერდა.
გუშინ მასწავლეს ტვინის თითებით სტიმულირება, მაგრამ ისევ მეძინებოდა. მინდოდა დამევიწყებინა, ბავშვობაში მამა რომ მაკლდა, რომელთან ერთადაც უბრალოდ უსაფრთხოდ გავისეირნებდი, ყოველგვარი დედააფეთქებული ფიქრის გარეშე, მაგრამ რა? რა და მამრობითი სქესი შემჯავრდა, ჩემი თავი შემზიზღდა და ზოგადად ყველა გამოლეღვებული ასოწამომხტარი მამრი ცარიელ, დამდნარი ლეშით აყროლებულ უდაბნოს მახსენებდა. მდედრები კი მეცოდებოდნენ, დილით ადრე, ბანჟგვლიან არსებებთან ერთად, რომ იღვიძებდნენ და ხელებს წამომხტარ „იარაღზე“ უთათუნებდნენ, ხოდა ყოველთვის მიკვირდა, რატომ არ იყო ჩემ გარშემო ყველა ქალი ლეზბიანკა.
ბავშვობაში ყოველთვის მაღიზიანებდა „ძმაკაცები“ ამაღლებული ფანტაზიით, რომ დღნავდნენ ნაცნობ გოგოებს……….. ბოლოს ფანტაზია ჩემშიც იღვიძებდა, მაგრამ მხოლოდ სარკეში ჩახედვისას ვუყვებოდი, ქრცვინისსიფათიან სქელწარბა ბავშვს, რომელიც “Haus ohne Hüter* “-ში ცხოვრობდა.
….გერმანული ენის რიტმი აღმაგზნებს… ვუსმენ ლაკრიმოსას, სულიერ ორგაზმს განვიცდი და ბავშვობაში, ჩემი სტიქაროსნობის პერიოდი მახსენდება. ეკლესიიდან, რომ მოვიდოდი, მშვიდად მეძინებოდა ხოლმე, მაგრამ არასდროს მშორდებოდა დაჩხვლეტილი ფიქრი, თითქოს შინდისფერ ანაფორაში გამოწყობილი მამაო, შუა მარხვის დროს უმ ცხვარს წაწვეტებული კბილებით გლეჯდა და მე სიბნელეში დაკარგული, ზეციდან ვუყურებდი.
ოდესმე გიგრძვნია თითქოს გაქრობა დაიწყე და მალე გამჭირვალე გახდები?
არანაირი მიზეზი არ მაქვს წავიდე, მაგრამ მინდა „ოთახი“, სადაც ბევრს მოვწევ, თავში მცოცავ სიახხლეებს შევიყვან, დავიღლები, განვითარდები და მონატრებული, 2-3 საათით დავბრუნდები „ბუხარში“. მერე წავალ და ისევ „ოთახში“ ვიცხოვრებ, „უცხობგეროვან“ საზოგადოებაში, კი არა და „ბომჟებში“…
დაბოლოს, მაგრიტის დაბოლილი ემოციებივით მახსენდება, ბავშვობაში მაცივარი რომ გავაღე, საყინულეში მთებივით ასვეტილ, ჯერ კიდევ კომუნისტურ ლოლოებს ენა, რომ დავადე და შემდეგ ახალი დაგდებული კნუტივით ავბღავდი… მერე დახმარებაც მოვიდა და ყინულებს ჩემი ენა „მშვიდი წყევლით“ ააფხიკეს…
___________________________________
Haus ohne Hüter – უკაცო სახლი (გერმ)
15.07.2011
René Magritte-"Homage to Mack Sennett"
ფანჯარაზე მიტყეპნილ ეროტიკულობას თავზე ტომარა ჩამოეცვა, გვერდზე კი მთვრალი, ციტრუსის სუნათ აყროლებული „დეფორმაცია“ ედგა. ორივე მაგრიტის ნახატებს მაგონებდნენ, მაგრამ დუეტში ლაპარაკის შემდეგ, ისევ ვტოვებდი ლორწოვან კვალს, როგორც ლოკოკინის სამდღიანი მოგონება.
ნესტიან მაგიდებზე ისევ აწყვია უჯრედული კატაკლიზმები, რომლის ქვეთავებიც სკალპერდასმულ გვამებს მაგონებს, ცარიელს და პეპლის უპეპლო ჭუპრივით გამოფიტულს…
თოვლი ფოლკნერის გაურკვეველი ფანტაზიასავით გაფანტულიყო. ბავშვებს ხის ტოტებზე ცერა თითები გაეჭრათ, თოვლზე წითლად კლასობანას ცხრილი მოეხატათ, ქვის მაგივრად კი მანდარინს ისროდნენ…
ვიტრინის მინაზე მიტყეპნილი ძუძუსთავებივით სრიალებდნენ ემოციები მოზარდის ფანტაზიაში…
ოთახში გაკრული რელიგიებიც ნაღეჭი „კევებით“ იყო სავსე. ისინი თავისუფალი ვარდნით ამზადებდნენ დედამიწის საშოსთან მოძრავ, გაყინულ სიხშირეს, რომელსაც ჰიპოპოტამები აჰიგიენურ, მოტვლეპილ თავებზე გამჭოლი მზერებივით იკრავდნენ…
ბარტონის ნახატები ტუჩებს ლურჯი მელნით იღებავდნენ, თვალებს კარკლავდნენ, თმებზე ყვავებს იწებებდნენ და რიტმულად ფიქრობდნენ უგემოვნობაზე, რომელიც ზოგჯერ საზოგადოებაში ინტეგრაციის ერთ-ერთ მიზეზად მეჩვენება…
სიკვდილი ისევ აკაკუნებდა გაფითრებული სახით, მე კი მეგონა, თითქოს ვუდი ალენის „კანგადაკრულ“, ნაკვთებჩაყრილ სახეზე კარტოფილები ამოდიოდნენ და ფსიქოთერაპიაც პირდაპირ ყვითელი ჯადოქრის კარზე მთავრდებოდა…
კარებთან ჭუჭყიანი ჩვარი ეგდო, ზედ გამხმარი პურის ნამცეცები ეყარა… კატების კნავილი ისმოდა…ბოლოს ისევ გამახსენდა ჩვიდმეტი იანვრის „სამჯერჭორფლიანი“ ემოცეიები:
მოხეტიალე მზერები. ზეპპელინიანი მზერები. ჭორფლიანი მზერები.
მთვარე ჩავიდა. ისინი ჯერ კიდევ ელოდნენ ყველა პასუხს.
ტყუილად ელოდნენ. მათ ჭორფლებზე თავიანთი პასუხები ეყარათ.
მათ ერთმანეთი ჰყავდათ, ან გვყავდა.
იატაკი წვიმით იყო გაჟღენთილი. ნაბიჯები რბილად ეცემოდნენ.
მთვარე დილით.მთვარე ღამით.
ბგერებზე შემოხვეული ადამიანები.
სხეულის მეორე სართულზე მუსიკა ისევ ირთვებოდა.
ლა ლა ლა.ლალალალა…
მხატავდნენ. ბოლოს თითქოს ისევ მე ვხატავდი.
გალუჯდა.გაწითლდა.გამწვანდა.
ულვაშები აეპრიხა, ოღონდ ვერტიკალურად.
შეეშინდა.
ფეხები ქრებოდნენ, კედებით. ლურჯებით. წითლებით. ყვითლებით.
…. თავისქალაზე ისევ ეხატა, ფრთები ღილებით!
Haus ohne Hüter 