ადამიანები ხშირად უაზროდ გადათხაპნილ, მიფსმულ კლიშეებში ვცხოვრობთ, რაც ხშირად პიროვნებაში აყალიბებს ნგრევის პათოსს, ავსებს მას აპათიით და აცარიელებს „ადამიანებისგან“ – ხდება მისი თვიტგამარიონეტება.

ზოგადად ძნელია აღიარო, რომ ფსევდო-ადამიანობით ვართ დაავადებული, გაშავებულ ფურცლებს ვგავართ, მელანშეუღწევადებს და წყალგაუმტარს – არც ერთ საზოგადოებაში არ გვინდა ცხოვრება საკუთარის გარდა. ეს კი არასრულფასოვნების კომპლექსის დამალვას ჰგავს. ადამიანი მონოჰიბრიდს მაგონებს, ეგოისტს და მიუკარებელს, ალბათ ფანტასმაგორიულია ყოველგვარი სიკეთე რასაც ვაკეთებთ. ზუსტად, დაუსაბუთებლად მიღებული დებულებაა ცხოვრება (ურთიერთობები), რომელსაც მიიჩნევენ ურყევ ჭეშმარიტებად.

პერმანენტულ ამნეზიას ჰგავს სინათლის სიჩქარით მიმდინარე ურთიერთობები, რომელსაც წლებად, თვეებად, საათებად აღვიქვამთ. ეს ძალზე უცნაური, ფანტასტიკური მოვლენაა – მოჩვენება, რომელიც დანაწევრებული სხეულების  ნატურალურ სიდიდეს წარმოადგენს.

როცა ადამიანი ბრმად არის დარწმუნებული, რომ მისი დოგმა ხახუნის ძალის საწინააღმდეგოა და ჰგონია თითქოს მისი დაბინძურებული ილუზია(ახლანდელი მეხსიერება) ურყევია, ყოველთვის ვფიქრობ, ეს ადამიანი ბნელია, სრული ამ სიტყვის მნშვნელობით. აღარ მახსოვს ვისი სიტყვებია, მაგრამ, მართლაც, „დედამიწაზე მთელი სიცოცხლე მკვეთრად გაწონასწორებული მკვლელობაა“.

ახლა კიდე მორალურ დეგრადაციას მინდა შევეხო, რაც ხშირად ადამიანებს ჩემს ასაკში ემართებათ. ეს  საშინლად ჩამოუყალიბებელი, გაუწონასწორებელი პერიოდია – რისკი და „ფეხებზე დაკიდება“ მაგნიტივით გვიზიდავს – ერთი სიტყვით, გატყავებული ღლაპები ვართ.

ხოდა,  მინდა ვთქვა, რომ ადამიანები რადიკალები ვართ – ზოგი ვეწყობით ბრბოს, ზოგიც – ვერა. ეს პორნოგრაფიულ დამოკიდებულებას ჰგავს სიკვდილთან (დაბინძურებულ მორალთან) . მასთან სრული ინტეგრაცია კი, ჩემი აზრით აფსოლუტურ დეზინტეგრაციას იწვევს ზოგადად ადამიანობასთან. შეიძლება რასაც ვამბობ მრავალმხრივი კრეტინიზმის ერთ-ერთი შენაკადია, მაგრამ ფაქტია, რომ ადამიანებს გვჭირდება გოლფსტრემი, რათა სითბოს საშუალებით მაინც მივცეთ საკუთარ მორალს ნაკლებად აბურდული გზა.

ყველა ადამიანშია სხვადასხვა ადამიანთა შესაძლებლობების (შეიძლება ითქვას, შეხედულებათა) პოტენციალი და ვფიქრობ, რომ არ უნდა დავმალოთ კონკრეტული პიროვნება, რომლისგანაც „ვიკვებებით“.  რა თქმა უნდა, ესეც უაზრო დოგმებს ეკუთვნის – ეს დოგმები ხელოვნურ სითხეს ჰგავს, რომლითაც ვივსებ წარმოსახვით ნაკლოვანებებს.

სოკრატესი არ იყოს, „მე ის ვიცი, რომ არაფერი ვიცი“, ხოდა მაინც მგონია, რომ ძნელია იყო ადამიანი, რომელიც მარჯვენა ფეხს ითრევს, ატარებს ნერვებით გავსებულ ხურჯინს და ხურჯინის შესატენად ეძებს მსხვერპლს.

დაბოლოს, ალბათ მორალიც ინდივიდზეა დამოკიდებული, როგორც ნებისმიერი რამ დედამიწაზე.