უწმაწური კოპლები

თავზე სკლინტი გაქვს აკრული და აზრზე არ ხარ რა დაწერო; ამასთან ერთად მარჯვენა თვალი მარცხენას გადმოკარკჯვლაში ეჯიბრება და ჰაერიც ბლანტი ხდება. დაკარგული ფარფლები რეგენერაციას განიცდიან და ისევ გგონია თითქოს ფრთები ამოგდის და მალე ნაჭუჭსაც გაარღვევ, როგორც მომავალი ქათამი.

ძუძუს თავებით გაწმენდილ ფანჯრებზე ერექცია მეწყება; წარმოვიდგენ სირინოზებს, რომლებიც ბარტონის ნახატებზე მასტურბირებენ და აპკს მაგრიტის დახატულ ტილოებზე გადაფენენ ხოლმე უსაფრთხოების მიზნით. ისინი სულაც არ არიან ბოზები!!!

არც ადამიანები ვართ სპილოგადაყლაპული გველები, უბრალოდ კანში ცოტა სადიზმი, ომბალო და რამდენიმე კრისტალი ნატრიუმის ქლორიდი გვირევია. კვარტალში ერთხელ ერთმანეთის მიხრჩობაც გვინდება – დიდი ამბავი, ვის არ გაუთავებია ოცნებებზე. (მეც არ მიკვირდა რატომ იყო ჩემი ოცნებები ასეთი ბლანტი).

ჰე, მკითხველო, ვიცი ტვინცახცახა შემეყარა, მაგრამ რა ვქნა?! – აღარ მაქვს უნარი დავცალო ეს აზელილი ემოციები; უბრალოდ მინდა ავიღო ზურგჩანთა და დავადგე ბილიკს…მწვანეს…იისფერს…პრაღისფერს…

სიცივისეკალდაყრილი ღამე.

ამ ბოლო დროს ხშირად მესიზმრება ცირკის კიბეები. ისინი არ გვანან პირველ კიბეს, არც მეორეს, მესამეს, მეოთხეს ან მეასეს; უბრალოდ დალივლივებენ სიცრცეში და პლანეტებს ბაძავენ დისპროპორციული მიხვრამოხვრით. ისინი აღნაგობითაც აცაბაცანი არიან, თან ცოტა ენაბლუები. ისე საყვარლად მებლუყუნებიან, მინდება სიგარეტის ჩაქრობის ახალი ხერხი გამოვიყენო – მათ აბურდულ თმებში სათუთად ჩავაქრო ახურებული ფილტრი.

კოპლები.

ფანჯრიდან გახედვისთანავე, როდესაც მზის უწმაწური სხივი ბულდოგივით დასიებულ სახეზე მიმედ-მომედება, მავიწყდება ბოზურად აღმაგზნები ცირკის კიბეები და თვალწინ დაკოპლილ-მიკოპლილი აივნის კიდე მიდგება, ბავშვობაში ზედ რომ შევხტებოდი და ტრუსიკრეზინობანას ვთამაშობდი. ტრუსიკრეზინობანას დროს მუტაციას განვიცდიდი, ცომად ვიქცეოდი და ოჩოფეხები მუდამ მარილზე გარბოდნენ. არა, არა, არ კვდებოდნენ, უბრალოდ გაურბოდნენ იმ ტრუსიკებს, რომლებიც თავის რეზინებს გამწარებული დედებივით მისდევდნენ.

სამოთხისკენ.

ჰა? – კვა!!!

ბუკოვსკის 2000 დოლარიანი თოჯინებიც მიისწრაფოდნენ ბოზი მისის განთიადის გამო სამოთხისკენ, მაგრამ….“არ არის გზა სამოთხოსკენ“…. (P.S ტავტოლოგიაა ყველაზე ჰაეროვანი უბედურებაა ჩვენს ცხოვრებაში – ის ხომ ერთი ციკლის ხუთიათასჯერ გამეორებაა; მეორდება უბედურებასავით, მაგრამ მილიარდჯერ უფრო ჰაეროვნად.)

ხოდა, რას ვამბობდი. მინდოდა ცოტა შეფერადებულ, ცხრაფერიან სამოთხეზეც მესაუბრა. იძახიან ის თეთრიაო, მაგრამ არ მჯერა; ან როგორ უნდა მჯეროდეს – დედამიწა მზესავით ჭრელია და სამოთხე ცხრაფერიანი მაინც არ იქნება?! – იქნება, იქნება!!! – უბრალოდ ფერები ინდივიდუალური არეკვლის მიხედვით დგინდება – ჩემთვის ყველა-ფერი უჩრდილო და ბუნებრივი ცხრაჭორფლისფერია. ვახ, დავიბენი ცოტა….

როცა ვიბნევი ემოციებს სასვენ ნიშნებს ვანდობ, მაგრამ მათი პედანტიზმი ზოგჯერ მაღიზიანებს. მელაპარაკებიან გამართულად, მაგრამ ამავე დროს ზურგზე უამავი ფერი აწევთ – შავი, ნაცრისფერი, მუქი შავი, ღია ნაცრისფერი და ასე გრძელდება გარვიანამოტრიალებულ, კი არა და, გაწოლილ უსასრულობაში.

მთვარე. გახეთქილი ბურთი. როიალი.

მე.

შენ.

და

ონკანს მოყოლებული სული.

ტარხუნა.

პირველი ეტაპი ნულ სართულზე

ადამიანი, ეს არის კლასობრივად ჩამოუყალიბებელი ორგანიზმი.

მე ვარ ადამიანი, მაგრამ ვერ ვახდენ საკუთარი ცნობიერის სისტემატიზაციას – ფაქტების, მოვლენების ეტაპებად დაყოფას. მე ვცხოვრობ, ვაგროვებ წამებს, წუთებს, საათებსა და არ ვიცი რა არის ცხოვრების ძირითადი ასპექტი – მე უბრალოდ ვცხოვრობ, როგორც ორფეხა ან სულაც ცალფეხა ორგანიზმი, შეიძლება ითქვას, მარიონეტიც კი.

მე არ ვიცი რას ნიშნავს „ახლოს“, უბრალოდ უჯრედი, როგორც ერთ-ერთი სასიცოცხლო დონე მაძლევს საშუალებას ვლპებოდე, თითქოს მკვდარი გვირილა ვიყო. ემბრიოლოგიური ნიჰილიზმი უფლებამოსილს მხდის ვთქვა „არარა“ ყველაფერზე, რაც თავს მახვევია, ან სულაც ფეხს.

ჩემში ისევ ცოცხლობს კომუნიზმი – ხრწნადი და მაინც გაუხრწნადი ორგანიზმი; ის არ მაძლევს უფლებას დავამსხვრიო უაზრო კლიშეები და კომუნისტური ვენტილატორები, რომლებიც ამელისა არ იყოს, ტვინს გვიტრიალებენ, თითქოს „პლასტმასის ბოსტნეული“ ნეირონებს ცხოველურად, სექსუალურადაც კი ღრღნიდეს.

სოციალურ ორგიაში ჩაშვება ყოველთვის სიცოცხლის ეპილოგად მიმაჩნდა, მაგრამ დავრწმუნდი, რომ ეს პროლოგია იმ გარდატეხისა, რომელსაც სიდამპლეშეპარული ტვინი არასდროს ასრულებს.

ცხოვრებაც ჰიპოთეზაა და სულაც არ ვთვლი, რომ ეს ერთ-ერთი თავისებურებაა ობიექტების გასარჩევად – ახლა თუ ვცოცხლობ სულაც არ ნიშნავს იმას, რომ ვსუნთქავ; სუნთქვით ჩემი მეზობელი ვირთაგვაც კი სუნთქავს.

„განა კიდევ არსებობენ ისეთი მიამიტები, ვისაც თეორიები სარწმუნო ჰგონია? თეორიები მხოლოდ ფილისტერების გასაღიზიანებლად, ესთეტების საცდუნებლად და სხვათა გასაცინებლად გამოდგება“ – წერს დიდი ამელი და ძალიანაც ცდება, იმის მიუხედავად, რომ ვგიჟდები მასზე; მისი გახსენება ჩემში ერექციასაც კი იწვევს, მაგრამ ეს „სექსსინდრომი“ მაშინვე კვდება, როცა თეორიების ურწმუნოებაზე საუბრობს, რადგან მეც თეორია ვარ – ჩამოუყალიბებელი და ურწმუნო ღლაპი, რომელსაც „მე“ პენისი ჰგონია. და ასეცაა; სულაც არ არის ეს თეორია; ეს პრაქტიკაა!!!

მკითხველო, აბა კარგად დაფიქრდი და მიხვდები, რომ მიუხვედრელი ხარ. მე ვარ ეგოისტი. რატომ? – იმიტომ, რომ „ადამიანიდან“ პირდაპირ, „დაუნდობლად“ გადავედი „მეზე“ და ამ უკანასკნელ სიტყვას, როგორც ბოზი „ფულს“ ისე ვაბრუნებ და ვატრიალებ, თითქოს ფეხის თითზე ჩამოკიდებული ძაფი იყოს, ხუთი სამოთხის სუფიქსით; თუ ძალიან გინდა პრეფიქსითაც კი.

შენი არ იყოს, მეც დავიბენ-ავიბენი. ახალი ტერმინიც კი გამოვიგონე – „ტვინდეფეკაცია“, რაც ყურებიდან ან სულაც ცხვირიდან ხდება. გარეთ გამოედინება ყველაფერი არასწორი და არამდგრადი. ( P.S არასწორი არ ნიშნავს არამდგრადს).

ღამდება და იღლიაში კენჭივით მხვდება დაქსაქსული მთვარე.

წერილი მეგობარს

ადამიანები ხშირად უაზროდ გადათხაპნილ, მიფსმულ კლიშეებში ვცხოვრობთ, რაც ხშირად პიროვნებაში აყალიბებს ნგრევის პათოსს, ავსებს მას აპათიით და აცარიელებს „ადამიანებისგან“ – ხდება მისი თვიტგამარიონეტება.

ზოგადად ძნელია აღიარო, რომ ფსევდო-ადამიანობით ვართ დაავადებული, გაშავებულ ფურცლებს ვგავართ, მელანშეუღწევადებს და წყალგაუმტარს – არც ერთ საზოგადოებაში არ გვინდა ცხოვრება საკუთარის გარდა. ეს კი არასრულფასოვნების კომპლექსის დამალვას ჰგავს. ადამიანი მონოჰიბრიდს მაგონებს, ეგოისტს და მიუკარებელს, ალბათ ფანტასმაგორიულია ყოველგვარი სიკეთე რასაც ვაკეთებთ. ზუსტად, დაუსაბუთებლად მიღებული დებულებაა ცხოვრება (ურთიერთობები), რომელსაც მიიჩნევენ ურყევ ჭეშმარიტებად.

პერმანენტულ ამნეზიას ჰგავს სინათლის სიჩქარით მიმდინარე ურთიერთობები, რომელსაც წლებად, თვეებად, საათებად აღვიქვამთ. ეს ძალზე უცნაური, ფანტასტიკური მოვლენაა – მოჩვენება, რომელიც დანაწევრებული სხეულების  ნატურალურ სიდიდეს წარმოადგენს.

როცა ადამიანი ბრმად არის დარწმუნებული, რომ მისი დოგმა ხახუნის ძალის საწინააღმდეგოა და ჰგონია თითქოს მისი დაბინძურებული ილუზია(ახლანდელი მეხსიერება) ურყევია, ყოველთვის ვფიქრობ, ეს ადამიანი ბნელია, სრული ამ სიტყვის მნშვნელობით. აღარ მახსოვს ვისი სიტყვებია, მაგრამ, მართლაც, „დედამიწაზე მთელი სიცოცხლე მკვეთრად გაწონასწორებული მკვლელობაა“.

ახლა კიდე მორალურ დეგრადაციას მინდა შევეხო, რაც ხშირად ადამიანებს ჩემს ასაკში ემართებათ. ეს  საშინლად ჩამოუყალიბებელი, გაუწონასწორებელი პერიოდია – რისკი და „ფეხებზე დაკიდება“ მაგნიტივით გვიზიდავს – ერთი სიტყვით, გატყავებული ღლაპები ვართ.

ხოდა,  მინდა ვთქვა, რომ ადამიანები რადიკალები ვართ – ზოგი ვეწყობით ბრბოს, ზოგიც – ვერა. ეს პორნოგრაფიულ დამოკიდებულებას ჰგავს სიკვდილთან (დაბინძურებულ მორალთან) . მასთან სრული ინტეგრაცია კი, ჩემი აზრით აფსოლუტურ დეზინტეგრაციას იწვევს ზოგადად ადამიანობასთან. შეიძლება რასაც ვამბობ მრავალმხრივი კრეტინიზმის ერთ-ერთი შენაკადია, მაგრამ ფაქტია, რომ ადამიანებს გვჭირდება გოლფსტრემი, რათა სითბოს საშუალებით მაინც მივცეთ საკუთარ მორალს ნაკლებად აბურდული გზა.

ყველა ადამიანშია სხვადასხვა ადამიანთა შესაძლებლობების (შეიძლება ითქვას, შეხედულებათა) პოტენციალი და ვფიქრობ, რომ არ უნდა დავმალოთ კონკრეტული პიროვნება, რომლისგანაც „ვიკვებებით“.  რა თქმა უნდა, ესეც უაზრო დოგმებს ეკუთვნის – ეს დოგმები ხელოვნურ სითხეს ჰგავს, რომლითაც ვივსებ წარმოსახვით ნაკლოვანებებს.

სოკრატესი არ იყოს, „მე ის ვიცი, რომ არაფერი ვიცი“, ხოდა მაინც მგონია, რომ ძნელია იყო ადამიანი, რომელიც მარჯვენა ფეხს ითრევს, ატარებს ნერვებით გავსებულ ხურჯინს და ხურჯინის შესატენად ეძებს მსხვერპლს.

დაბოლოს, ალბათ მორალიც ინდივიდზეა დამოკიდებული, როგორც ნებისმიერი რამ დედამიწაზე.

ერშალაიმი და საზამთროს კურკები, ანუ ჩაყვინთვა როიალში

Dave McKean

კორტასარის აქსოლოტლებივით, სადღაც ფსკერზეა გამომშრალთვალებიანი, გამჭირვალე „მე“. რვაფეხები ისევ ისე ცეკვავენ მზესუმზირებზე, თითქოს გუშინ ეთქვათ გენიოსი ხარ და შეგიძლია შენც ჩაყვინთო საზამთროს კურკებით მოფანტულ როიალშიო.

შიგნიდან ამოდის დაკვრის ხმა. აი ისე, თომას მანი, რომ აკვრებინებდა ჰანო ბუდენბროკზე სიკვდილს, ბუდენბროკისეული, გაფითრებული და ლურჯი ძარღვებით სავსე ხელებით. ხო, ხო, სწორად გაიგე, სიკვდილი უკრავდა ჰანოზე ბუდენბროკისეული ხელებით…

გაფითრება.

სილურჯე.

სიყვითლე.

ჭორფლები გენეტალიებზე და ისევ როიალზე მოყრილი საზამთროს კურკები, თავდაყირა ჩამოკიდებული ცნობიერებით…

ადამიანები აკვარიუმებზე ბობოქრობენ, თვალებგადმოკარკლულებს ჭიანი კბილებით მიირთმევენ და ჩამინულ „ჭვრიტეებს“ შედედებულ მარმალილოებში სუვენირებად აწყობენ, თითქოს ხერხემალზე ევასეული ვაშლის ხეები ამოსდიოდეთ.

ადამი გეია. ადამი გეია. ადამი გეია. ჩვენ კი, კაციჭამია რვაფეხებმა მოგვხატეს მანდილოზავრი ევას საშოზე, სადაც შემდეგ გაფურჩქნული, ბალნიანი დედამიწა წარმოიშვა, უსქესო სოფისტებით და ცხვირტუჩგადაბმული ბაქტერიებით…

იეშუა ჰა-ნოცრის დაბადებამდე, სიგარეტის კვალმლით იხატებოდა სამყაროს მეხსიერების საცავები, შემდეგ კი ევას საშოზე მოხატული რვაფეხის ქმნილებები ბულკაკოვისეული MW სიმეტრიით აგრძელებდნენ ცხოვრებას…

ერშალაიმი. ზღვაზე მოტივტივე მარილიანი სხეულები, ადამიანები. ისინი სხვისი ცნობიერებით ცხოვრობენ და იღლიებს შედედებული სისხლით იბანენ.

ბოშები ამოყრილი ძუძუებით. დღეს ერთ-ერთს ორი ღერი სიგარეტი და ტალახიანი სანთებელა ვაჩუქე, ხოდა ბედნიერი ვიყავი. წყლის  ბოთლზე დაორთქლილი, გაყინული ჰაერივით დამიარა სხეულში „სვასტიკიანმა“ გრძნობამ, თითქოს „მიტაცებული სახლიდან“* გამოქცეულს და ზეცის საშოსთან მიღწეულს, ციური სიკეთე ჩამედინოს.

საზამთროს კურკები და ქვაზე მიმხმარი კლოუნის ბოდვანი.

ხანდახან ისეთი გრძნობა მითათუნებს, თითქოს ჩემი აზრები, ფიქრები, შეხედულებები, გაჟრიალებები და გამოჟრიალებები თავებად და ტომებად შემიძლია დავყო, მაგრამ მეშინია, ქუჩებში ხომ ისევ დადიან ტავტოლოგიამჭამელი მანქანები, შვიდფერი შუქნიშნებით და სპერმით გაჟღენთილი, ჯოჯოხეთური პენსნეებით…

მასკარადი „შინაურ“ ოთახში

Samuel Higley

სიგარეტის სუნად აყროლებულ ოთახში მდედრებს ფეხები ფარგლისებურად გაეჩაჩხათ და გაყვითლებულ ფურცლებზე ოდეკოლონის სუნად აყროლებულ მამრებს ასოებს ძირში აჭრიდნენ, რადგან აღარ უნდოდათ ახალ თაობას „ჯოხებზე მოხტუნავე გოგო-ბიჭები“ რქმეოდათ. მეც სიგარეტს ვეწეოდი და გულში ისევ ჩამოხეულ ფარდაზე ნახმარი ბუზივით მიგდებული მეგობარი მახსენდებოდა, მუსიკას ვენებში, ფალოიმიტატორიანი მეძავივით, რომ იჩხერდა.

გუშინ მასწავლეს ტვინის თითებით სტიმულირება, მაგრამ ისევ მეძინებოდა. მინდოდა დამევიწყებინა, ბავშვობაში მამა რომ მაკლდა, რომელთან ერთადაც უბრალოდ უსაფრთხოდ გავისეირნებდი, ყოველგვარი დედააფეთქებული ფიქრის გარეშე, მაგრამ რა? რა და მამრობითი სქესი შემჯავრდა, ჩემი თავი შემზიზღდა და ზოგადად ყველა გამოლეღვებული ასოწამომხტარი მამრი ცარიელ, დამდნარი ლეშით აყროლებულ უდაბნოს მახსენებდა. მდედრები კი მეცოდებოდნენ, დილით ადრე, ბანჟგვლიან არსებებთან ერთად, რომ იღვიძებდნენ და ხელებს წამომხტარ „იარაღზე“ უთათუნებდნენ, ხოდა ყოველთვის მიკვირდა, რატომ არ იყო ჩემ გარშემო ყველა ქალი ლეზბიანკა.

ბავშვობაში ყოველთვის მაღიზიანებდა „ძმაკაცები“ ამაღლებული ფანტაზიით, რომ დღნავდნენ ნაცნობ გოგოებს……….. ბოლოს ფანტაზია ჩემშიც იღვიძებდა, მაგრამ მხოლოდ სარკეში ჩახედვისას ვუყვებოდი, ქრცვინისსიფათიან სქელწარბა ბავშვს, რომელიც “Haus ohne Hüter* “-ში ცხოვრობდა.

….გერმანული ენის რიტმი აღმაგზნებს… ვუსმენ ლაკრიმოსას, სულიერ ორგაზმს განვიცდი და ბავშვობაში, ჩემი სტიქაროსნობის პერიოდი მახსენდება. ეკლესიიდან, რომ მოვიდოდი, მშვიდად მეძინებოდა ხოლმე, მაგრამ არასდროს მშორდებოდა დაჩხვლეტილი ფიქრი, თითქოს შინდისფერ ანაფორაში გამოწყობილი მამაო, შუა მარხვის დროს უმ ცხვარს წაწვეტებული კბილებით გლეჯდა და მე სიბნელეში დაკარგული, ზეციდან ვუყურებდი.

ოდესმე გიგრძვნია თითქოს გაქრობა დაიწყე და მალე გამჭირვალე გახდები?

არანაირი მიზეზი არ მაქვს წავიდე, მაგრამ მინდა „ოთახი“, სადაც ბევრს მოვწევ, თავში მცოცავ სიახხლეებს შევიყვან, დავიღლები, განვითარდები და მონატრებული, 2-3 საათით დავბრუნდები „ბუხარში“. მერე წავალ და ისევ „ოთახში“ ვიცხოვრებ, „უცხობგეროვან“ საზოგადოებაში, კი არა და „ბომჟებში“…

დაბოლოს, მაგრიტის დაბოლილი ემოციებივით მახსენდება, ბავშვობაში მაცივარი რომ გავაღე, საყინულეში მთებივით ასვეტილ, ჯერ კიდევ კომუნისტურ ლოლოებს ენა, რომ დავადე და შემდეგ ახალი დაგდებული კნუტივით ავბღავდი… მერე დახმარებაც მოვიდა და ყინულებს ჩემი ენა „მშვიდი წყევლით“ ააფხიკეს…

___________________________________

Haus ohne Hüter – უკაცო სახლი (გერმ)

 

15.07.2011

ეპილეფსიური მუსიკა

Jeremy Enecio

(Comfortably Numb – Pink Floyd – The Wall)

ოთახში ეპილეფსიური მუსიკა კედლებს ლორწოვანი მასასავით ეხეთქებოდა და ჩემი სხეულის მეორე სართულზე ისევ გუგუნებდა თავკომბალების ვიზუალ-არტი HOMO*-ების უკანალებზე…

პეპლები მინდორში აყუდებული სახლის კედელზე კატებივით ჟიმაობდნენ, მე კი მათ მაგივრად ვოფლიანდებოდი და ბასრი დანით ვაცალკევებდი სიამის ტყუპებივით მიკრულ სამქიმიან ორგაზმს, მასონური სიმბოლოებით…

…ბოლოს დაფლეთილ სახეზე ლოკოკინის დამარილებული საშო მოდუნებულ ეროგენულ ზონებს მდნარი ემოციებით აფხვიერებდა.

წელში მოხრილი გობლინები ფითქინა მდედრებს მკერდზე ხორკლიან ენას შეფერედებული სექსუალობით უსვამდნენ და პლუშივით ჩაფუმფულებული ყელიდან ხმის იოგების ნაფლეთებს ყრიდნენ…

აპათია ძგიდეწაგრძელებული ცხვირის ნესტოებში საცეცებს მიყოფდა და მაგრძნობინედა, რომ როგორც ცირკის ბოზი ისე ვნებდებოდი. ბოლოს ისევ გულისრევმდე მინდებოდა თანატოსთან** დაწოლა, სიჩუმის სუნად აყროლებულ სიბნელეში.

მორალური დეგრადაციაც დეფორმაციაგანცდილ რელიგიას მაგონებდა და ისევ ბავშვობის მეორადი მოგონება ამომიტივტივდა თავში, თითქოს რადიკალი ვიყავი და მურაკამივით ვერც მე ვეწყობოდი კლასიკურ ეკლესიას.

Pink Floyd-ს ვუსმენ და მეც კედელზე მიტყეპნილი გიჟივით მინდება გადავიპარსო ჩემი Bushy Brow და დავიკიდო პეროზე წამომჯდარი „ინდივიდები“, რომლებსაც ზედ სქესზე წაწვეტებულპენისიანი დემონები აუკრავთ და თავებს „ადამ-იანებს“ უწოდებენ. ხოდა, მაგათთან პარანორმალური აქტის შემდეგ, თავს ისე ვგრძნობ, თითქოს საფრანგეთიდან რიშელიეს მინიატურული სული ჩამოვარდნილა, ჩემთან ქვეკნელში და პირდაპირ ჩემი ტვინის მარჯვენა მხარეს შესახლებულა, ანუ თვითგაღმერთების პროცესი მეწყება და თითქოს მეშინია მეც აბჯარასხმული არ ჩამოვიდე მთვარესთან, ვოლანდის დემონებივით…

ხანდახან უნებისყოფოდ მინდება მაქს ფრიშის HOMO FABER-ში აღწერილ, სარკულ სიმეტრიაზე აგებული გონების ცარიელ უდაბნოში მოვხვდე და სისხლს მზისგან გამოწოვილი ოფლივით ვკარგავდე, ფიქრის დამტვერილი აპარატიც გათიშული მქონდეს, ჰარუკის „გამოცხვარებული“ პერსონაჟებივით.

ყოველთვის მარჯვენათვალგადმოკარკლული და გაკვირვებული ვფიქრობდი იმაზე, თუ რატომ მქონდა პორნოგრაფიული დამოკიდებულება სიკვდილთან, მაგრამ ბოლოს ვუდი ალენის ლეღვი სიკვდილი მეც მიკაკუნებდა და მახსენებდა, რომ დედამიწაზე მთელი სიცოცხლე მათემატიკური სიზუსტით აზომილ-ჩამოზომილი მკვლელობაა, ან სულაც ორნამენტებად დაჭრილი ორგაზმის დეგრადაციაა, შემოდგომის მოყვითალო ფერებით და ადამიანური ნიჰილიზმით გადამწვარი.

მიყვარს სიკვდილის კისერზე შემოსკუპებული, ჭადრაკს რომ ვთამაშობ, მაგრამ ისიც ბერდება და ბოლოს ადამიანივით უდარდელად ღიღინებს: ლა ლა ლაააა….. The slow shadow of death is falling…..ლა ლააა ლა…..

როცა ბიოლზე ვფიქრობ, ყოველთვის მელანქოლიით მთვრალი კლოუნები მახსენდება და ისე მეღიმება, თითქოს სატანა სიგარეტის კვამლს მიმსგავსებულ ღრუბლებზე ცეკვას მთხოვს და ბოლოს ისევ მახსენდება რომ, ich bin auch ein Clown und sammle Augenlicke***…

ალბათ მთელი თვეა ემოციები არ ამომილაგებია შარვლის უბიდან, კი არა და გონებიდან, ხოდა მგონია, რომ უელბეკის სექსშემოხვეული ფილოსოფია ფესვებს იდგამს საცეცებიან გონბაში, მაგრამ თვითონ მიშელი ასომოკვეთილი მოხუცი ან იმპოტენტი „ბომჟი“ მგონია, აი ისეთი, ახალგაზრდობაში ჯიბეში ნახმარ პრეზერვატივებს, რომ ინახავდა, ემოციების გასახსენებლად.

ბანჯგვლიანი ვარსკვლავები ზეცის საშოსთან ფრთამოტეხილ დემონებს ხმარობენ, ოღონდ ვერტიკალური და ოდნავ გაცვეთილ-დადორბლილი ემოციებით. მეც ისე ვარ, თითქოს ლუდს ვსვამდე, ტუჩებზე მარილს ვიყრიდე და უგემოვნოდ ვკოცნიდე ჩემ გოგოს, ჩამოხეულ ტუჩებზე, ხოდა ისევ მიკვირს, რა გვიზიდავს მამრებს ტუჩებისკენ…..ჰმმმ… ტუჩები? კი არა და ბაგეები…. ტფუი…მე „ქვედა ტუჩებს“ ვგულისხმობდი….

ხანდახან ჩემი სულის სიმყრალეს მეთვითონ ვგრძნობ და დაჭრილი, დაქუცმაცებული სურვილით ვივსები. მინდება ცოცხალი ბულგაკოვი დავიჭირო და შურით სავსემ, კბილით დავუღრღნა კომუნისტებისგან ისედაც დაღრღნილი ძვლები, რადგან მეც მინდა შევიგრძნო  „მკლველი“ ექიმის შინაგანი ვოლუნტარიზმი, ლიტერატურულ-ბილოგიური შერწყმა გახრწნილ ჩვილებთან…

ისე, არ გიძნელდებათ სხვისი ცნობიერებით ცხოვრება? ხო, ხო, მიკვირს როგორ უძლებთ ზეციურ ინდივიდს, ის ხომ უკვე ცაზე მივახატეთ, „რელიგიურ-ჯვაროსნული“ სისასტიკით, ან სულაც ვერტიკალურ-ჰორიზონტალური წყვდიადით, რომლის იქითაც უკვე „მე“ დგას, აი ის „მე“, მთელი ცხოვრება საკუთარ თავს, ცნობიერების უცნობ მხარეს, რომ ეძახის…

_____________________________________________

HOMO-ადამიანი (ლათ);

თანატოსი-სიკვდილის მომავლინებელი ღმერთი;

Ich bin auch ein Clown und sammle Augenlicke-მეც კლოუნი ვარ და წუთებს ვაგროვებ (გერმ).

ერიკ-ემანუელ შმიტი – ნოეს შვილი

Eric-Emmanuel Schmitt - Das Kind von Noah

-ჟოზეფ, მე და შენ ერთ რამეზე უნდა შევთანხმდეთ. შენ მოიკატუნებ თავს, ვითომ ქრისტიანი ხარ, მე კი ვეცდები, თავი ებრაელად გავასაღო… ეს იქნება ჩვენი საიდუმლო – ყველაზე დიდი საიდუმლო საიდუმლოთა შორის. მე და შენ მზად ვიქნებით, საკუთარი სიცოცხლეც კი შევწიროთ მის შენახვას. მეფიცები?

_ვფიცავ!

1942 წელს მშობლებს დაშორებულ შვიდი წლის ებრაელ ბიჭუნას, ჟოზეფს მოსიყვარულე და სამართლიანი ქრისტიანი მამა პონსი შეიფარებს. მამა პონსი ბელგიის პატარა სოფელ შემლეიში, „ყვითელ ვილაში“ მოღვაწეობს, თუმცა მხოლოდ ადამიანების სიცოცხლის გადარჩენით როდი კმაყოფილდება. ბიბლიური ნოეს მსგავსად, ისიც იმ ყველაფრის შენარჩუნებას ცდილობს, ამ უსამართლო სამყაროში ძალადობის ნიაღვარი წალეკვით რომ ემუქრება.

აი, უბრალოდ ვერ გადმოვცემ იმ განცდას, რაც ამ წიგნის კითხვისას დამეუფლა. წიგნში საუბარია ნაცისტების მირ გადათელილ ებრაელებზე, რომლებსაც ყველაფრის მიუხედავად მორალი ისევ „აღმავალ გზაზე ეყენათ“ და სიყვარულზე მაღლა თავაზიანობას აყენებდნენ. (შეიძლება თუ არა სიყვარული ვალდებულებად მივიჩნიოთ? შეიძლება თუ არა, გულს სიყვარული ებრძანოს? არა მგონია. დიდ რაბინებს თუ დავუჯერებთ, პატივისცემა სიყვარულზე ბევრად აღმატებულია. ის მუდმივი მოვალეობაა. ეს სავსებით დასაშვებია…  შეგვიძლია პატივი ვცეთ იმ ადამიანებს, რომლებიც არ გვიყვარს ან რომელთა მიმართ სავსებით გულგრილნი ვართ. დადგება თუ არა სიყვარულის აუცილებლობა, როცა მათ მიმართ პატივისცემით განიმსჭვალები? რთული რამაა სიყვარული: მისი პროვოცირება, რაიმე კონტროლს დაქვემდებარება ან კიდევ გახანგძლივების მცდელობა შეუძლებელია, პატივისცემისა – კი. ( ჟოზეფი))

ერიკ-ემანუელ შმიტი საუბრობს ქრისტიანული და ებრაული რელიგიების კულტზეც და დიდ ყურარღებას ამახვილებს მათ სინთეზზეც. იგი რუდუნებით ლაპარაკობს გესტაფოზე, რომელმაც რელიგიების განადგურება იუდაიზმით დაიწყო, ხოლო ბოლოსთვის ქრისტიანულ რელიგია შემოიტოვა, მაგრამ საბედნიეროდ არ აცალეს სურვილების ასრულება.

შმიტი დაწვრილებით ხსნის იმ ფაქტს, რომ ჭეშმარიტი რელიგია არ არსებობს. (_ჟოზეფი: როგორ გინდათ, საერთოდ პატივი ვცე რელიგიებს, თუ არც ერთი მათგანი ჭეშმარიტი არ არის?

_მამა პონსი: მხოლოდ ჭეშმარიტების პატივისცემა თუ გადაგიწყვეტია, გარწმუნებ, რომ  შენგან ამ პატივს ძალიან ცოტა რამ დაიმსახურებს. 2X2=4 – აი, რა უნდა იყოს შენი პატივისცემის ობიექტი. გარდა ამისა, უეჭველად მოგიწევს  ისეთ მყიფე და არამდგრად მცნებებთან შეხება, როგორებიცაა გრძნობები, ქცევის ნორმები, მორალური ფასეულობანი, არჩევნის პრობლემა.ეს ყველაფერი ადვილად მსხვრევადი და ცვალებადია, არაფერი მათემატიკური. პატივისცემის ღირსია არა ის, რაც უკვე დამტკიცებული და დადასტურებულია. არამედ ის, რასაც გვთავაზობენ.)

 

P.S ებრაელები ყოველთვის განსაკუთრებულად მიყვარდა, მაგრამ „ნოეს შვილის“ წაკითხვის შემდეგ უფრო დავაფასე მათი რელიგია, კულტურა და ზოგადად ამ ქვეყანაზე ცხოვრება.

Arthur Clarke-The city and the stars

არტურ კლარკი

სერ არტურ კლარკი დაიბადა სომერსეტში 1917 წელს და თავისი ცხოვრების დიდი პერიოდი შრი-ლანკაში გაატარა. იგი მსოფლიოში ერთ-ერთი ყველაზე ცნობილი თანამედროვე მწერალია ფანტასტიკის სფეროში. აგრეთვე გახლავთ სამეცნიერო ნაშრომის ავტორი, რომელმაც კავშირგაბმულობის თანამგზავრის მოქმედების პრინციპი ჩამოაყალიბა. 2001 წელს თანამშრომლობდა სტენლი კუბრიკთან, მიღებული აქვს უამრავი ჯილდო რომანებისთვის, მათ შორის „ბავშვობის დასასრული“, „პაემანი რამასთან“ და „სამოთხის შადრევნები“.

თავიდან ამ წიგნის კითხვა რომ დავიწყე დავეჭვდი, მეგონა შემეშალა და კლიფორდ დ. საიმაკის რომელიმე წიგნს ვკითხულობდი, არ მესმის ასე ძალიან რატომ ჰგავს ერთმანეთს მათი წერის სტილი, მაგრამ ფაქტია ისე მაგრად წერენ ფენტეზის, რომ მთელი თვე გონებიდან არ გამომდის „კადრები“.

წიგნში საუბარია ქალაქ „დიასპარზე“, სადაც რობოტებივით დაპროგრამებუული ადამიანები ცხოვრობენ. იქ ყველაფერი ციფრულია, მატერია არ არსებობს, მოსახლეობა ნივთებსაც კი მეხსიერების საცავებში ინახავს. ამ ქალაქში არ არსებიბს დაბადება და სიკვდილი, ემოციებიც და მომავალიც კი დაპროგრამებული აქვთ ადამიანებს, რომლებსაც „ცოცხალი“ ცივილიზაციების ეშინიათ…

ქალაქები ადრეც არსებობდნენ, მაგრამ დიასპარს ვერც ერთი შეედრება. საუკუნეების განმავლობაში ქალქს მზრუნველი კალთა გადაეფარა თავისი მოდგმისათვის და განადგურების შენელებული პროცესისგან და გარე სამყაროს საფრთხეებისგან იცავდა. დიასპარი ერთ დროს უდიდეს ძალას ფლობდა, რაც ვასკვლავებზე ბატონობიოს საშუალებას აძლევდა, მაგრამ შემდეგ, როგორც ლეგენები ამბობენ, მოვიდნენ დამპყრობლები და კაცობრიობა იძულებული გახდა, ამ უკანასკნელ თავშესაფარს შეკედლებოდა.

ჩემი აზრით, ეს წიგნი არის სამეცნიერო ფანტასტიკის ერთ-ერთი ყველაზე მნიშვნელოვანი მიღწევა.

„საოცრად ეფექტური…მომაჯადოებელი, დავუვიწყარი მომავლის სამყარო“ – რობერტ სილვერბერგი

„შორეულ მომავალზე შექმნილი რომანებიდან ერთ-ერთი ყველაზე ორიგინალური“- Sunday Time

კარავიევ ფაგოტის წაგრძეწლებული პროფილი და თვითმკვლელთა რელიგია

***

ბნელ ოთახში სიგარეტს სიგრეტზე ეწეოდა, წიგნები აქეთ-იქით ეყარა, ყოველ კუთხეში დაცლილი ჩაის ჭიქა იდგა, ჭაღზეც ანგელოზები ჩამოკიდებულიყვნენ, დემონური ფერებით და ადუღებული ლოცვებით. ამდენი უწესრიგობა დაბნეულ სახეზეც ეტყობოდა, მაგრამ ეს ყველაფერი მაინც უზარმაზარი ილუზიური წესრიგის სუნად ყარდა. მოგონებები კადრებად დაეხარისხებინა, მაგრამ იმდენად უწესრიგოდ ალაგებდა გონების თაროებს, რომ ძებნის დროს უხერხულად არეულ შიგნეულობას ვეღარ პოულობდა და ისევ საკუთარ „მეში“ შესახლებულივით გრძნობდა თავს. კითხულობდა რემარკს და ვერ გაეგო, რატომ სძულდა მას ქალები, რატომ ხარშავდა ადუღებულ სისხლში მათ ხორცს და ბოლოს ისევ ჩრდილებად მოგვივლენდა, აი ისე, თითქოს ჰაეროვან პერსპექტივას იყენებს და შიგნიდან გაცხელებს, ფილმის კადრივით სათითაოდ გშლის და მერე ისევ არეულად გაწებებს ერთმანეთზე.

ფანჯრის რაფაზე შემომჯდარიყო და საღამოს კაბებში გამოწყობილ მონაზვნებს უყურებდა, აი იმათ, საათსში ორ დოლარად, რომ აკეთებენ „კარალევსკი“ მინეტს და ბოლოს „მედიატორებისგან“ შეწყალებას და წესრიგით აყროლებულ მიტევებას ითხოვენ. თავში კადრები ნელ-ნელა ეცვლებოდა, აწმყოს გასაყარზე იდგა, თითქოს ბავშვობაში გადასასვლელ კიბეს ხატავდა იმ ჭაში, სადაც ქრისტე ცხოვრობდა, კეთილი, წვერმოშვებული ადამიანი, ჰუმანური თვალებით და “ანტიირეალური” მოგონებებით.

ბნელოდა, ოთახში საშინელი უჰაერობა იყო, ხოდა ჩაიცვა ჭუჭყიანი კედები, ჩამოფლეთილი ჯინსი, ლაქიანი მაისური და ბარბაც-ბარბაცით გავიდა ქუჩაში. ღამის ქალების/კაცების სახეებს გამჭირვალე, მძიმე სიცარიელით სავსე თვალებში ინახავდა, რადგან ადუღებულლოცვებიანი ანგელოზებისთვის ენახებინა, როგორც ფილმი, ზანტი კადრებით…

გასულ წლებს არ აღიარებდა, რაგდან აჟრიალებდა იმის გახსენებაზე, რომ თეოსოფოსივით დოგმატურ ცხოვრებას სწავლობდა და ბოლოს მაინც პედანტად რჩებოდა. ახლაც ორ ფეხზე დადიოდა, მაგრამ სჯეროდა რომ ოთხფეხა, სათვალიანი ცხოველი იყო, ვერტიკალურად „დაცურებული შიფერით“…

ვერ ვიტან ედგარ პოს, მეზიზღება მისი ლამაზი უბედურება,“ მაჟრიალებს“ მის ფერად სულიერ ტკივილზე, გული მერევა ლამაზ გვამებზე, ნაწილებად ვიშლები და ლურსმებით მევსება შეშუპებული ტვინი მის დაჩეხილ, გულუბრყვილო და საფლავის ქვით დაბეგვილ სიკვდილზე, რომელიც საზიზღარი, მაგრამ აღმაგზნები სექსუალობით მიყოფს ხელს სულის შარვალში, სადაც ეროგენული ზონები წამიერ ორგაზმს განიცდიან, ადუღებული ლოცვებით…

მიხვეულ-მოხვეულ, ვიწრო ქუჩებში მეძავები გაუპარსავ ფეხებს აღტაცებით ანახებდნენ და დაუვიწყარ „მამაქალურ“ ღამეს ჰპირდებოდნენ. ექსტაზში ისე ვარდებოდნენ, გეგონებოდა, ჭაობში ჩავარდნილ თეოლოგებს აჯავრებდნენ, ციური სიმბოლოებით.

მგონია, თითქოს ნავზე შესკუპებული, ჩრდილებით სავსე მდინარეს მივყვები. აი იმ ჩრდილებით სავსეს, წყალში ამოზრდილი, მსხვერპლშესაწირი ხეები რომ ისრუტავდნენ, რადგან ნაკუწებად ექციათ ბავშვობა, კაუჭზე ჩამოკიდებული ორი ფორთოხლის კოლაჟით.

მე არ შევქმნი სიცოხლეს, ლორწოვანი კიდურებით, ისევე როგორც ცეცხლწაკიდებული ბალახი ახდენს სულიერ ნიველირებას განადგურებულ, ჭიპლარგადაჭრილ ნაყოფზე…

[სხვა დრო, სხვა სივრცე, დრამის ხმა, გაფშეკილი ფეხები, გადმოკარკლული თვალები და ნაკურთხი სისხლი…]

ბნელოდა. ქუჩას დაბოლილივით მიუყვებოდა. ზურგჩანთა „სალმითა და შურით“ გაევსო, თითქოს იქვე ვაგზალზე, ბითუმად დაერიგებინოთ წმინდა წყლით ნაკურთხ ბოშებს, რომლებიც დიდი სიამოვნებით შეხვრეპდნენ შენ სისხლს, რომლის ფერიც დღემდე ვერ დაუდგენიათ, ვერც უფრთო ანგელოზებს ქრისტესთან და ვერც დედამიწაზე მცოცავ „მედიატორებს“, რომელთა დემონებიც ჯოჯოხეთური ხმით გალობენ. ისინი მიირთმევენ სკალპერდასმულ ფსიქიკას და ნირვანას უახლოვდებიან ანგელოზებით, რომელთა პროფილიც კარავიევ ფაგოტის წაგრძელებულ პროფილს მაგონებს…

…ცენტრალურ ქუჩაზე გასულმა, თვალები დამთხვეული მავანივით დახუჭა და გამჭირვალე გიტარაზე დაკვრა დაიწყო. უხმო მუსიკა მთელ სხეულში „ბობო-ქარივით“ უვლიდა და კიდურებს უცახცახებდა, აი ისე, როგორც ჰაერში მოქანავე ფრანის ხერხემალი ცახცახებს…

იქვე, პატარა სკვერში შევიდა, გამჭირვალე გიტარით ხელში. ღიღინებდა, მუსიკას გრძნობდა, კანკალებდა, ვერ გრძნობდა მიწას, მოძრაობას, სივრცეს, მატერიას… თვალები გაახილა თუ არა, ხის სკამზე მიწოლილი, გაყინული მოხუცის გაშეშებული, უძრავად მოღიმარი თვალები დაინახა, მიუახლოვდა და თითებით შეიგრძნო გვამის სიცივე, რომელმაც სხეულის უჯრედები ნაწილებად დაუშალა, თითქოს ლოკოკინა ყოფილიყოს და ზედ სადისტ და თითქმის თვითმკვლელ ბავშვებს მარილი მოეყარათ…

მიყვარს ბიოლის ორმაგი პოლიტიკა: რელიგია და თვითმკვლელების პოლიტიკა, რომლებიც ერთამენეთში ისე იზილება, თვალწინ ჯგუფური სექსი წარმოგიდგება, სადაც ხალხს ტრაკზე დიდი ასოებით „ნაციზმი“ აწერია. ამ წითელ წარწერას კი რეტდასხმულები ხორკლიანი ენებით დინჯად ეფერებიან…

ბნელ ოთახში დაბრუნებულმა, გარემო მოხუცის გვამში გაჯერებული სიცივით მორწყა. მიბნეულ-მობნეულ ოთახში ისეთი სუნი იდგა, თითქოს ისევ ცვლიდეს კაპიტალიზმის ბურჟუაზიულ წყობილებას კომუნიზმის ინტიმური ხლართები, დასაქმებული მონებით.

აბაზანაში შევიდა, გვამის სიცივე ტანიდან ჩამოიბანა, მაგრამ თითის ბალიშებში ისევ გრძნობდა სუსხს, ფითრი მოგონებებით…

გონებადასვენებულმა კი მოთმინებით ითამაშა, ჭაღზე ჩამოკიდებული დაწნული თოკით…

13.05.2011

ქარაგმები პოლაროიდით

Eyes of ancient dirt

მაგიდის ქვეშ საკუთარ თავს შაშს ვეთამაშებოდი, როცა კარებზე ვიღაცამ დააკაკუნა. მაშინვე მივხვდი, რომ ვინმე მსუქანი და ფომფლო იქნებოდა, ნეგატივში ვხედავდი მისი ხელის დონდლო მოძრაობას. მაგიდიდან გამოვიხედე და დავინახე კარების გასაღებად წასული ბებო. ყველაზე მეტად ოჯახის წევრების ყურებამდე ღიმილმა და გაქვავებულმა მოძრაობამ გამაკვირვა.

მაგიდის ქვეშ ვერტიკალურად წამოვწექი და შაშის თამაში განვაგრძე, მაგრამ ჩემი ყურადღება ბოხბოხა, ბოყინისმაგვარმა ხმამ მიიქცია. უცებ მეც დავსტოპდი და გონებაში კადრები გადავანაწილე, ცალი თვალით მაგიდიდან გამოვიხედე, მეორეთი კი შაშის დაფას ვუყურებდი. დავინახე როგორ შემობაჯბაჯდა ოთახში რაღაც მრგვალი მასა და დაიბუყბუყა: „აბა ღიმილი, ღიმილი დამანახეთ ქანდაკებებო!!!“. უცებ ისე გამაჟრიალა, თითქოს სათითაოდ მპარავდნენ მოგონებებს, მატლივით სრესდნენ და ჯიბეში მიწყობდნენ. თითებმა მოძრაობა დაიწყეს, შაშის დაფაზე ისე ვუკრავდი, თითქოს სამაელი მიმღეროდა საბავშვო ბაღის ჩაბნელებული ოთახიდან: „ჩამოკარ სიმებზე! თორემ დრო ილუზიას წაგართმევს და ხელში ისევ ოჯახური მატერია დაგრჩებაო“…

ქრცვინივით აცახცახებული შაშის დაფაზე ვუკრავდი. მუსიკაში ათხაპნილი ვიყავი, როცა დამიძახეს და დიდი ხვეწნა-მუდარით გამომიყვანეს მაგიდის ქვეშიდან. დედამ ზღარბივით აბურძგნული თმები ხელით გამისწორა, ღიპზე მოტკეცილი მწვანე მაიკა მუხლებამდე ჩამომიწია  და მეც „ყურებამდე ღიმილზე“ დამაპროგრამა. უცებ ის მრგვალი მასა ჩემთან მოვიდა და ცალი წარბი ისე აწია მაღლა, კინაღამ შუბლს ააცილა. ძალიან შემეშინდა, მაგრამ მაინც ვიღიმებოდი, რა მექნა, დაპროგრამებული ვიყავი.

ამ მრგვალ მასას კისერზე რაღაც შავი აპარატი ეკიდა, ზედ თეთრი ასოებით „Polaroid“ ეწერა. მე ისე შემეშინა დედას ფეხებზე მივეკარი, ეგ შავი აპარატი კოსმოსური გამანადგურებელი მეგონა, აი ისეთი, „გრენდაიზერში“ ბოროტ გმირებს, რომ ჰქონდათ ხოლმე. შეშინებული და ხმაჩახლეჩილი ჩუმად ვკითხულობდი, ვინ იყო ეს მრგვალი არსება. ბოლოს დედაჩემმა მითხრა: „შვილო, ეს კაცი მესურათეა და თუ გაღიმებული არ იქნები, იღლიის ქვეშ „კნოპკა“ აქვს, დააჭერს, ის მსუქანი ხელები უშველებელი გაუხდება, დაგიჭერს და „მეშოკში“ ჩაგაგდებსო“… ისე შემეშინდა, ამ ჩემ ისედაც დაბერილ ტუჩებს, როგორც შემეძლო ისე ვწელავდი, რომ ჩემი შიში არ შეემჩნია იმ აპარატიან, მსუქან კაცს.

რამდენიმე წუთის შემდეგ, მრგვალმა მესურათემ მთელი ოჯახი ჭადრაკის ფიგურებივით დაგვაწყო და ჩასუქებული თითებით გვანიშნა გაიღიმეთო. მივიხედ-მოვიხედე და დავინახე ყველა გაშეშებული იდგა, მხოლოდ ტუჩებს ამოძრავებდნენ. მეც გადავწყვიტე გემრიელად გამეღიმა და ისე ავქაჩე ტუჩები, რამის ხორხი ამომივარდა.

მრგვალი არსების აპარატი ისე განათდა, კინაღამ დავბრმავდი. აი მაშინ კი ვიფიქრე, უკვე გაგვანადგურა-მეთქი, მაგრამ თვალები რომ გავახილე, დავინახე იმ შავი აპარატიდან ჩვენნაირი არსებები გამოვიდნენ, ოღნდ ბრტყელები იყვნენ და აღარც ტუჩებს ამოძრავებდნენ. გაკვირვებული შევცქეროდი მესურათესაც და იმ კოსმოსურ იარაღსაც, ჩვენი კლონი რომ დაამზადა.

ჭადრაკის დაფიდან გამოსულებმა, კოლექტიურად გავაცილეთ მესურათე. სიცილით ვკვდებოდი ეს ჩამრგვალებული კაცი გორაობით, რომ გავიდა კარებიდან. მე კი ერთი სული მქონდა, როდის ვნახავდი ჩვენ კლონებს და როდის შევეხებოდი ჩაპუტკუნებული ხელებით.

მესურათე, რომ წავიდა კლონების ნახვა მოვისურვე, პაპამაც ოთახიდან სიბრტყეზე გაშლილი ჩვენი ორეულები გამოიტანა და გამაფრთხილა არ დაკუჭოო. მეც დავუჯერე, მეგონა თუ ფოტოკლონებიც დაიკუჭებოდნენ, ჩვენც რაღაცა მოგვივიდოდა, ან დავიკუჭებოდით, ან უფრო უარესი-დავიხოცებოდით…

* * *

ბავშვობაში ყოველთვის ვიცოდი, რომ „შიფერი მქონდა დაცურებული“, ხოდა შევძვრებოდი ხოლმე ჩემი რკინის „კრაოტის“ ქვეშ, კედელზე ვხატავდი, წიგნებს ვათვალიერებდი, მაგრამ ყველაზე მეტად ჰაერთან ლაპარაკი მიყვარდა. დავჯდებოდი და წარმოვიდგენდი თითქოს გამჭირვალე სფეროში დიდი სამკუთხედები ეხატა. ყველა სამკუთხედს უზარმაზარკბილებიანი პირი ჰქონდა და მელაპარაკებოდნენ…

_(სამკუთხედი) შენ მეძახდი აბაზანიდან?

_(მე) არა, ონკანი იყო წითელი ტუჩებით…

_ის წაქცეული ვინღა იყო?

_არ ვიცი, ალბათ მე, წინა ცხოვრებაში…

_შენ ახლაც წაქცეული ხარ…

_ნეტა რის იმედზე ვარ?

_არ ვიცი, ალბათ გგონია თვითონ მოვა ბედნიერება…

_ჩამოკარი გიტარის სიმებზე, ჩამოკარი!

_მეშინია აკოლადა არ გამიტყდეს, ან გრიფი არ გადამეყლაპოს…

_შენ უკვე გაშიშვლდი…

_მერე რა, მე ხომ ნუდისტი სპლიყვი ვარ?!

_მაჟორული აკორდები მინორულში გერევა…

_აი დარდი, სეპტაკორდებიც არსებობენ…

_იცოდე ცოცხალი წარსული არ არსებობს, გარდა ფურცლებზე შემორჩენილისა…

_სულით მეძავი ხარ და ნუღარ მემუქრები…

_გესმის მუსიკის ხმა?

_არა! მე მხოლოდ ღიღინი მესმის, მაგრამ შემიძლია ვირის ყროყინიც ვუწოდო…

_ცხოვრებაზე გაბოროტებული ხარ…

_ანუ ვერ გიტან!

_ფოტოაპარატს ობიექტივი გაუტყდება…

_მე უკვე ფუნჯს დავუმეგობრდი…

_ცივი ხელთათმანები გაიხადე, თორემ ფრჩხილები გილურჯდება…

…გავედი სამზარეულოში და მაცივრის კარები ჭრიალით გაიღო…

* * *

საბავშვო ბაღი…სკოლა… ჰო,ახლა უფრო ორჯერშიფერდაცურებული ვარ…

მეხუთე კლასში ვიყავი პირველად ფიზ-კულტურა, რომ ჩაგვიტარდა. ჩვენი პარალელური კლასის მასწავლებელი დაბალი, გვაჯი კაცი იყო. მაგ დროს ერთი ფსიქოლოგი მუშაობდა ჩვენ სკოლაში. უფროსკლასელები გვეუბნებოდნენ <ეგ ქალი მაგარი ძუკნაა, სექსზე გიჟდებაო>, ხოდა სპორტულ დარბაზში, რომ ჩამოვიდოდა , მაშინვე ჩვენი პარალელური კლასის მასწავლებელთან მივიდოდა, შევიდოდნენ ოთახში და კარგა ხანი არც გამოდიოდნენ. ჩვენც მეტი რა გვინდოდა, ჩამოვჯდებოდით ხის, დამტვრეულ სკამებზე და წარმოვიდგენდით, როგორ ხდიდა ის დაბალი, გვაჯი კაცი შარვალს ჩვენ ფსიქოლოგს…

* * *

სიცარიელე…

ტარხუნა…

მჟაუნა…

ალუჩა…

ხის კაქტუსები…

24.04.2011